Review: Narita Boy - Digitaal en dondersgoed Xbox One

Ik bezit denk ik wel standaardkenmerken als je het hebt over de alledaagse Hollandse jonge man. Blanke huidskleur, blond haar en een diep opgeborgen schaamte dat het Nederlands elftal waarschijnlijk nooit meer zo goed wordt als het eerst was. Mijn groene ogen verraden echter dat er toch wat anders schuilt in mijn karakter. Ik hou ontzettend van avonturen die uniek zijn en Narita Boy heeft mij goed kunnen verrassen. Onze Claudia zei het al in haar preview van Narita Boy, er schuilt een pareltje in deze game. Schijnen doet deze platformer vooral, maar op welke gebieden vraag je je wellicht af? Tijd om de tijdmachine in te stappen naar een periode waarin Micheal Jacksons neus niet vastgeniet zat en we te maken kregen met het fenomeen de magnetron. De jaren '80 en de review van Narita Boy zijn hier!

Het digitale koninkrijk

De wereld van Narita Boy is een beetje dubbelzinnig. Je bent getuige van de creatie van Narita One, de ontzettende hippe console met één exclusieve game. Nee, geen Halo of God of War, maar Narita Boy. Er is echter iets gebeurd met de ontwikkelaar. Hij is namelijk aangevallen door zijn eigen game. Big bad guy HIM heeft een gedeelte van zijn geheugen gewist en met zijn legers is hij de digitale wereld van Narita Boy aan het overnemen. Een doodnormaal jochie wordt opgeroepen via het Narita Boy protocol om zo het digitale koninkrijk te redden. Voordat we iets dieper duiken in het verhaal, wil ik de wereld van Narita Boy benoemen. Beeldschone pixelart presenteert deze unieke wereld in volle glorie. Narita Boy weet ondanks deze minimalistische artstyle diverse gedeeltes van de wereld te presenteren. Ze voelen allemaal spannend en charmant genoeg om onderdeel te zijn van de gehele ervaring. Om te zien dat er een heel netwerk gebouwd is binnen een game, prikkelt mijn nieuwsgierigheid. Ondanks dat de wereld uitstekend is uitgewerkt, heeft het verhaal echter ups en downs.

Narita Boy begint sterk, het plot is duidelijk en de eerste minuten in de wereld zorgen ervoor dat je snel gegrepen wordt. Narita Boy heeft eigenlijk twee verhalen in één. Je exploreert de wereld van Narita Boy en probeert het digitale koninkrijk te redden, dat is verhaal numero uno. Het tweede verhaal gaat echter om het herstellen van de ontwikkelaars herinneringen. Je ziet de struggles van de beste man en het zijn eerlijke en emotioneel geladen momenten. Waar Narita Boy echter een beetje moeite mee heeft, is op het gebiedje NPC's. Veel belangrijke figuren zijn er niet en wat ze doen, is ook niet echt positief. De Motherboard is bijvoorbeeld de belangrijkste dame in heel het digitaal koninkrijk, maar het enige wat ze doet, is de speler overladen met tekst. Dit is iets waar meerdere NPC's last van hebben. Zeker in het begin van de game, wanneer het verhaal zichzelf al prima weet te redden door de basis aan te geven en de wereld te tonen, wordt de speler doodgegooid met begrippen die zeer abstract en onduidelijk zijn. Dit veroorzaakt redelijk wat ruis en het is vooral onnodig. Minder vertellen en meer tonen, dat was goed genoeg geweest voor Narita Boy.

Om nog even wat dieper in te gaan op het begrip NPC's, dat is ook meteen het stukje waar de game mij kwijt begon te raken. Narita Boy heeft namelijk een unieke en aangrijpende wereld, maar de interactie met de figuren erin is minimaal. Wat ze vooral doen, is de speler een item geven voor progressie, of ze geven je een queeste. De gevolgen van het accepteren van de queeste en ze zelfs voltooien, zijn soms echter onmerkbaar. Geen bedankje, geen reactie. Ik kan mij goed herinneren dat ik een zoontje en een moeder tegenkwam, gescheiden omdat de moeder vast zat door een monster. Na het slachten van het beest verheugde ik mij erop dat ze elkaar weer konden weerzien, maar deden ze dat? Nope, ze bleven op exact dezelfde plaats staan, alsof er niks veranderd was. Dit haalde mij een beetje uit de ervaring, want het leek allemaal zo statisch op momenten. Het einde van Narita Boy vond ik ook tegenvallen. Het sluit niks af en je blijft achter met veel vragen. Iets wat ik natuurlijk niet kan bespreken zonder spoilers, dus wellicht komen we daar ooit op terug. De wereld van Narita Boy zorgde ervoor dat ik geïnteresseerd en gefascineerd was, maar de manier waarop het verhaal zich ontwikkelde, schopte mij terug naar de realiteit.

Techno Sword

Gelukkig is een ander groot onderdeel van Narita Boy de combat. Je begint met het vinden van de Techno Sword en dat is de basis van je arsenaal. Met dit zwaard kan je melee-aanvallen uitvoeren, maar je kan het ook gebruiken als een shotgun of laserbeam. Ja, best cool, ik weet het. Je kan door te combineren in combo's daarom ook bevredigende combat uitoefenen op de vele vijanden. Laten we het daar even over hebben, want Narita Boy overspoelt de speler met vijanden en eindbazen waar je het tegen op moet nemen. Ze zijn creatief in design en vervullen ook elk een andere rol in de combat-loop. De ene vijand moet je agressief benaderen, terwijl je wellicht net wat voorzichtiger moet timen tegenover de grote dude met zijn schild zo groot als een bus. Het enige waar ik tegenaan liep tijdens de combat-scenario's is het feit dat de omgeving en de praktische effecten af en toe een chaotisch beeld schetsen, waarbij je je eigen personage uit het oog kan verliezen. Maar het mag de pret niet drukken, want de combat loopt verder als een geoliede machine.

Tijdens je reis ontdek je vele nieuwe upgrades. Dit kan zo simpel zijn als een dash, tot het kunnen transformeren van je robot-paard in een gigantische mechsuit. Narita Boy weet altijd iets nieuws op je pad te gooien en blijft het tempo hoog houden. Het weet ook onverwachtse praktijken uit te voeren, dus ik stond zo nu en dan versteld van het feit dat ze deze set piece hadden inbegrepen. Elke upgrade voegt echt iets toe. Je moet ook in je playthrough drie "dudes" redden. Deze geven je vervolgens een nieuwe aura en een extra power. De aura's dienen als een hoog risico tegenover een hoge uitbetaling. Als je de zelfde aura kiest als een vijand kan je ze heel snel uitschakelen, maar als ze jou raken, dan ontvang je extra damage. Dit zorgt voor een interessante dynamiek in combat. Je kan ook de "dudes" gebruiken om je gehele scherm te bombarderen, maar dat gaat ten koste van je energie die je kan gebruiken om jezelf te genezen. Vele beslissingen moeten gemaakt worden in relatief korte tijd, wat er voor zorgt dat de combat vers en dynamisch aanvoelt.

Smooth Synthwave

Als de jaren '80 iets goed voor elkaar hadden, dan was het een diverse ophoping aan muziek. Narita Boy lijkt zich daar goed in te willen mengen. Je kan de soundtrack van deze game niet vastklemmen op één genre. Het lijkt wel een aantal kernwaardes vast te houden. De tonen doen erg denken aan surrealisme. Ze verwijderen de speler van de realiteit en je gaat daardoor meer in de digitale wereld van de game zitten. Tijdens bossfights wordt het tempo daarentegen omhoog gegooid. Zelfs voor één specifieke boss kwam er een beetje metal om de hoek kijken. Kortom, de muziek zit goed en heeft memorabele momenten. De Synth-Sensei heeft goed werk geleverd, maar Studio Koba heeft ergens anders nog meer tijd en aandacht ingestoken.

Ook wil ik nog even aandacht schenken aan het feit dat Studio Koba hart en ziel gestoken heeft in de details van deze game. Narita Boy's bewegingen zijn ontzettend vloeiend, wat op zich best lastig te animeren is, omdat de game natuurlijk erg minimalistisch is in stijl. Toch kreeg Studio Koba het voor elkaar om elk actief wezen in de game sterk vorm te geven op animatiegebied. Kleine details zoals Narita Boy die kotst nadat hij uit een overweldigende teleporter stapt, laten mij weten dat er op elk klein puntje gelet is. Diverse animaties blikken ook weer terug op de geschiedenis van de ontwikkelaar, wat tof is om te zien. Voor degene met een oog voor details is er veel te ontdekken in Narita Boy.

Het beeldmateriaal is opgenomen tijdens de speelsessie op de Xbox-console