De wereld heeft meer games als Baby Steps nodig

Games schieten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond. Ze zijn er dan ook in vrijwel alle soorten en maten die je kunt bedenken. Sommige games laten je vliegen, andere geven je een geweer in de hand, en weer andere laten je stoutste dromen uitkomen door je in staat te stellen een huis te kopen. Baby Steps doet iets heel anders: het leert je lopen. In een wereld waarin alles draait om de hoogste rangen behalen, de snelste laadtijden, diepgaande verhalen en fotorealistische next-gen graphics, voelt een game die je de meest basale vaardigheid opnieuw laat ontdekken verrassend verfrissend. En eerlijk gezegd, ook een beetje nostalgisch. De wereld heeft meer van dit soort games nodig!

Baby Steps is gemaakt door Gabe Cuzzillo, Maxi Boch en Bennett Foddy. Die laatste naam is meteen een belletje waard, want Foddy kennen we natuurlijk van Getting Over It, de absurde game die velen van ons meer woede dan voldoening heeft bezorgd. In Baby Steps, een evenzo absurde game, nemen we de rol aan van Nate, een 35-jarige werkloze man die in de kelder van zijn ouders woont. Zijn dagen bestaan uit gamen, anime kijken, pizza eten en blowen, tot hij plots in een andere wereld belandt. Zonder zijn comfortzone en slechts in een onesie, moet hij met zijn eigen twee benen ontdekken hoe hij verder komt en hopelijk weer thuis geraakt.

Wat op het eerste gezicht een grap lijkt, krijgt al snel een diepere laag. Net als bij Getting Over It zit er in alle absurditeit een vleugje betekenis. Je voelt de ondertoon van een man die gedwongen wordt letterlijk en figuurlijk stappen te zetten. Dat maakt Baby Steps meer dan een meme-game, het is een game die lacht om zichzelf, maar tegelijk een, voor sommigen zelfs een zeer pijnlijke, spiegel voorhoudt. Het is precies dat wat mij nostalgisch maakt, want het herinnert aan een tijd waarin games niet bang waren om raar of anders te zijn, zolang ze maar iets bijzonders deden en bepaalde gevoelens opwekten. Het steekt de draak met het stereotype gamer zoals we het in de moderne media te zien krijgen: lui, ongezond en onhygiënisch. Baby Steps draait dit negatieve stereotype slim om door er de protagonist van een groots avontuur van te maken. En zo wordt de gewone man ineens de held.

De besturing van Baby Steps is eenvoudig, maar juist daardoor briljant. Je tilt Nate’s linker- en rechterbeen op met respectievelijk de linker en rechter triggers, beweegt ze met de linkerstick, en met de rechterstick pas je de camera aan. Klinkt makkelijk, maar elke stap voelt alsof je een mini-bossfight aangaat. Wat normaal gesproken een onzichtbare standaardactie in elke game is, wordt hier het hart van de gameplay. Ik kan me nog goed herinneren hoe die arme Nate gedurende de eerste tien minuten van mijn eerste speelsessie keer op keer met z'n bakkes in de modder pleurde. Ik wist wat ik van Foddy's vorige titel, Getting Over It, kon verwachten, dus ik voelde me gelijk al gefrustreerd dat het lopen, een simpele basisactie die je in zo goed als elke game gewoon even doet, niet wilde lukken. Met wat doorzetten, kreeg ik het ritme te pakken en al gauw wandelde Nate door de modder alsof hij nooit anders had gedaan. Het voelde als zo'n enorme overwinning, terwijl het maar gewoon iets simpels is als lopen!

Omdat Baby Steps een open wereld-exploratiegame is, krijgt dat lopen wel een hele nieuwe betekenis. Elke heuvel, elke steen, elk trapje en elke beek is een kleine uitdaging, maar ook een uitnodiging. Je kiest bewust welke richting je opgaat, want die weg afleggen kost tijd en moeite. Het geeft een gevoel van ontdekking dat je zelden in moderne games vindt. Waar fast travel, het gebruik van mounts, sprinten of het vrijspelen van shortcuts normaal de regel zijn, word je hier juist beloond voor elke trage, stuntelige stap. Het vinden van zoiets simpels en eigenlijk nutteloos als fruit of een hoedje voor Nate voelt daardoor als een klein feestje, omdat je er zoveel moeite voor hebt moeten doen. En dat mag eigenlijk wel vaker, een schouderklopje voor het volbrengen van een taak, hoe simpel dan ook. Het doet veel met je zelfvertrouwen!

Het verkennen van de wereld in Baby Steps is een feest op zich. Je kunt simpelweg van kamp naar kamp lopen en zo het verhaal voortstuwen, maar wie de tijd neemt om elke hoek en kier te ontdekken, vindt de ware charme van deze game. Absurditeit loert overal: van vreemde NPC's tot objecten die je kunt verzamelen en piemels getekend op de gekste plekken, maar die toch een glimlach op je gezicht toveren. Die absurditeit wordt versterkt door een verrassende hoeveelheid detail. Nate is geen fitte avonturier, maar een doorsnee loser met een te strak zittende onesie. Zijn achterwerk wiebelt mee bij elke stap, het zweet verschijnt op zijn bilnaad zodra je wat langer aan het lopen bent, en valpartijen laten blijvende sporen achter in de vorm van modder- of zandvlekken. Het zijn kleine dingen die de ervaring meer karakter geven en het gevoel van authenticiteit vergroten, zelfs in een game die zichzelf nooit serieus neemt.

En ondanks dat de game absurd is en zichzelf absoluut niet serieus neemt, voelt het spelen ervan nooit alsof je van de ene grap in de andere wandelt. Hier laat Baby Steps zien dat spelen en verkennen meer is dan doelen afstrepen, het is het genieten van het onverwachte. Ik moet bekennen dat ik in tijden niet zo'n game heb gespeeld, waarin het verkennen echt centraal staat en verder letterlijk niets anders dan dat nog boeit. En genoten heb ik! Het voelt enorm zen, bevrijdend zelfs, om niet gebonden te zijn aan doelen, collectibles, quest markers of andere verplichtingen en louter bezig te zijn met wandelen en het in me opnemen van de wereld om me heen. Is dit wat ze bedoelen als me wordt verteld dat ik gras moet aanraken?

Baby Steps is een game die niet probeert meer te zijn dan het is, maar daardoor juist alles goed doet. Het is een wandelgame en een open wereld-exploratiegame, verpakt in een folietje van grappen en absurditeit. Juist omdat je er zonder verwachtingen instapt, weet het steeds opnieuw te verrassen. Je lacht om de klungeligheid, maar ergens onderweg begin je ook om Nate te geven. Want hoe langer je speelt, hoe meer Nate groeit als personage, zelfs zonder dat hij echt verandert. Je begint hem aan te moedigen, alsof je hem een zetje wilt geven om net die ene heuvel over te komen. Van een loser in een kelder wordt hij bijna een vriend die je van dichtbij volgt. En dat maakt Baby Steps bijzonder. Het laat je lachen, vloeken en soms zelfs nadenken. En dat allemaal omdat je weer hebt geleerd hoe je moet lopen.

En ook hier moet ik weer bekennen dat ik in lange tijd niet zo'n band heb gevoeld met een personage, en dat komt van iemand die een grote voorliefde heeft voor JRPG's. Misschien zijn we allemaal wel een beetje een Nate. Misschien voelen we ons allemaal stiekem wel een beetje een mislukkeling op sommige fronten in het leven en hebben we allemaal wel een klein zetje nodig om de moed te vinden om stappen vooruit te zetten, hoe moeilijk dat soms ook lijkt. Nate is geen superheld met bovennatuurlijke krachten, heeft geen gekke wapens, geen afgetraind lichaam en al helemaal geen liters aan charisma. Nate is heel gewoontjes, of zoals ik het graag noem, painfully average, en dat maakt hem zo herkenbaar. Nate blijft ook te allen tijde zichzelf, ongeacht de bizarre situaties waarin hij zich af en toe bevindt en het allerbelangrijkste: Nate geeft niet op. Hoe vaak hij ook valt, zelfs als hij door een modderstroom weer helemaal aan de voet van de berg belandt, staat hij gewoon weer op en begint gewoon weer te lopen. En dat maakt Nate een echte superheld. En de wereld? Die heeft meer Nate's nodig en meer games als Baby Steps die ons laten zien hoe.