Drie van die: Games die mijn vader heeft gespeeld

Mijn vader was nooit echt een gamer, maar dat is voor zijn generatie ook wel uiterst zeldzaam. Hij is wel altijd erg geïnteresseerd in nieuwe technologie, en de wereld van computers was in de jaren 70 en 80 enorm aan het groeien en veranderen, waarbij elke beurs weer totaal nieuwe hard- en software wist te showen waar je kaak van op de grond viel. Als kleine dreumes van vier jaar werd ik eens achter een MSX gezet, met Athletic Land (zie mijn 'Op bezoek bij: Konami'-artikel), wat dus het eerste computerspelletje was wat ik ooit gespeeld heb. Gelijk vond ik het allemaal machtig interessant, en ging ik geregeld eens een middagje door alle floppy's en diskettes heen neuzen. Mijn pa zag ik ook regelmatig gamen, op de pc en MSX. Behendigheidspellen werden in de loop van de jaren vooral vervangen door puzzelspellen, want oog/handcoördinatie was niet zo hoog ontwikkeld zoals Red Bull-volgetankte game-nerds deze heden ten dage hebben. Tegenwoordig speelt mijn pa enkel nog het kaartspel Bridge, heel veel online, in toernooien en ook nog eens op hoog niveau. Ik vond het een goed idee eens drie games te pakken die ik mijn vader erg veel heb zien spelen, en laat het een voorbeeld zijn voor andere ouders om eens een game te trachten!

Knightmare

Deze ouderwetse side-scrolling arcadeshooter van Konami zal voor de meeste mensen geen bekend spel zijn. Het beeld loopt van boven naar beneden en jij loopt hier doorheen als ridder, die eruit ziet als een Viking met zijn gehoorde helm (ja, ja, Vikingen droegen eigenlijk geen helmen met hoorns). Je schiet pijlen naar alle monsters die voorbij komen, waarbij je zo nu en dan een upgrade krijgt plus ander soort pijlen. Verder zat er op het einde van elk level een grote baas. Deze elementen zijn tegenwoordig standaard, maar Knightmare uit 1986 was destijds eerder zijn tijd hiermee vooruit. Het is een game geweest die ik zelf ook erg veel heb gespeeld, maar uitspelen is zowel ik als mijn pa nooit gelukt. Met maar twee levens en pas bij belachelijk hoge scores één of hoogstens twee levens erbij krijgen, maakte het onmogelijk de game in zijn geheel door te spelen. Sterker nog, zelfs met een cheatversie waarbij je begon met 99 levens was het verschrikkelijk lastig.

Galaga

Waarschijnlijk is dit de bekendste game van de drie, maar het is dan ook wel één van de grootste klassieke shootergames ooit. Galaga kwam zelfs kort voor in The Avengers, nadat Tony Stark iemand ermee betrapte, en sindsdien kennen zelfs de lompe popi-jopi Gers Pardoel-luisterende hippe Coca Cola Zero-drinkende metroseksuelen de naam. Ik snapte als kleine jongen niet zo goed waarom mijn pa juist Galaga veel speelde, want je bleef vanuit een statisch beeld steeds nieuwe hordes krijgen, en er zaten geen grote eindbazen in, noch ging je naar nieuwe locaties (een andere achtergrond op zijn tijd mocht wel vond ik). Toen ik er eenmaal zelf eens aan begon, proefde ik de verslavende factor van zo goed mogelijk elke horde proberen door te schieten en steeds een hogere score proberen te halen.

Pushover

Een puzzelgame die wij thuis speelden op de pc, al kwam ik er later achter dat deze ook op onder andere de SNES is verschenen. In eerste instantie leek het ons niet veel, aangezien de game gesponsord werd door het chipsmerk Quaver, welke in Nederland niet bestaat. Daarnaast waren games die gemaakt worden als promotie voor een merk ook toen al shit, net als nu. Pushover bleek echter een ontzettend leuk puzzelspel te zijn, waarbij het erom ging dat je dominostenen allemaal om moest duwen, waarbij veel dominostenen unieke eigenschappen hadden. Door de stenen te verzetten, moet je zo de juiste volgorde vinden en de juiste plek van waar je moet duwen. Zeer verslavend voor mijn pa, want ik heb hem heel wat uurtjes achter deze game zien doorbrengen. Ik zelf vond het leuk, maar ging altijd al snel weer Doom spelen, of proberen weer iets verder te komen in Monkey Island.

Dit waren drie goeie klassiekers die mijn pa graag en veel heeft gespeeld. Mijn ma heeft nooit ook maar één game willen proberen, die vindt het nog steeds allemaal maar een stomme vorm van tijdverdrijf (lees: verdoening). Welke games spelen of speelden jullie ouders graag, of vinden jullie dat ze zouden moeten spelen?