Opinion: O, had ik vroeger maar doorgespeeld

“Wat wil je later worden?”, dat is de vraag die ieder kind gegarandeerd een keer ter oren komt. Antwoorden als ‘brandweerman’, ‘dokter’, of in het geval van veel kleine meiden ‘balletdanseres’ klinken bij veel ouders bekend in het gehoor. Ik wou vroeger striptekenaar worden, maar volgens mijn moeder zou ik dat nooit worden als ik niet met mijn vettige tengels van de Nintendo af bleef. Na een tergende studietijd ben ik uiteindelijk niet eens in de buurt gekomen van mijn toenmalige droombaan, maar als ik wellicht wat meer met “die vettige tengels” aan mijn Nintendo had gezeten, had ik op de dag van vandaag misschien wel mijn droombaan.

“Zet dat ding eens uit! Dat computeren brengt je nergens in het leven…”, ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Het is een schat hoor, maar heilige schijt wat zat zij er mijlenver naast zeg. Niet dat ik het haar kwalijk neem hoor. Absoluut niet. In de jaren ‘90 zeggen dat je een carrière in “computerspelletjes” ambieerde stond bijna gelijk aan uit de kast komen, zo’n stigma dat erover heerste. Maar tijden veranderen, zo blijkt. Tegenwoordig loont het om de goedbedoelde raad van je bezorgde ouders in de wind te slaan en je skills in gaming wat op te vijzelen. Want waar je vroeger helemaal de grote pief was wanneer je aanvoerder van je lokale voetbalelftal was, ben je nu de chick magnet wanneer je je strepen verdient als rasechte e-athleet.

eSports heeft namelijk bewezen geen eendagsvlieg te zijn. Er zijn zelfs al landen - zoals het ultraconservatieve China - waar je gewoon je beroep kunt maken van e-athletiek. En het is niet zomaar een vak, dames en heren. Er wordt gewoon serieus omzet gedraaid in die tak van sport. We spreken hier over miljoenen, tientallen miljoenen. Waar sommigen van ons na jarenlang studeren met pijn en moeite aan de bak zijn gekomen en genoegen moeten nemen met een modaal inkomen, zijn er kinders op deze planeet die met hun vingertoppen loonstrookjes incasseren die ons sterfelijke zielen doet duizelen. En wat moeten ze ervoor doen? Vooral heel goed zijn in één bepaalde game. Het klinkt bijna absurd, maar het is de keiharde realiteit.

Vooral Dota 2 lijkt het goed te doen wanneer we de statistieken er eventjes op naslaan, waarmee een van onze oosterburen effe een slordige vier miljoen dollar op zijn pennierekening gestort krijgt. Deze KuroKy - die gewoon Kuro Takhasomi heet - weet samen met zijn Team Liquid (wie kent ze niet?) bijna twintig miljoen dollars in een jaar bij elkaar te gamen. Besef je even hoeveel dat is! Dat is… ehm… tachtig miljoen flessen Fanta bij je lokale supermarkt inleveren. Of twintig miljoen euroknallers overslaan bij de Mac. Het is een salaris waar ik mijn hele leven lang voor moet werken, en zelfs dan krijg ik het niet bij elkaar. En terwijl ik mezelf een breuk sjouw voor dat modale inkomen, verdienen types als KuroKy ze dus door iedereen de moeder te smacken op de pc.

Mijn punt is dit; Kuroky, als je dit leest, ik wil je wat vragen. Als er één moeder is die je mag smacken, dan is het de mijne. Ondanks dat ze me het leven heeft geschonken, heeft ze me ook klaargestoomd voor een leven als Jan Modaal en mij de carrière in e-athletiek ontnomen. Want deze “vettige tengels” hadden dus miljoenen bij elkaar kunnen harken en dat doen ze nu niet. Allemaal omdat “computerspelletjes geen toekomstperspectief bieden”. Nou mam, bedankt voor die wijsheid. Goed verhaal, lekker kort ook. Had ik er maar niks mee gedaan en gewoon doorgespeeld. Dan had ik nu heel andere dingen gedaan met deze pc dan deze klaagzang van een Praatpaal typen.