Opinion: Verslavende zelfkastijding

Geplaatst: 31 maart 2015 12:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

Oldskool gamers zouden geen gamers zijn geworden back in the day als ze niet een beetje masochistisch waren aangelegd. Je kunt ook spreken van een sterk doorzettingsvermogen, maar er is naar mijn mening een grens vanaf waar de doorbikkelende gamer een gezonde vorm van volharding overstijgt. Wanneer je uit jezelf als bewust gekozen vrijetijdsbesteding een game honderd keer opnieuw gaat beginnen om proberen telkens iets verder te komen, het uit te spelen of een hogere score te behalen, kun je wel zeggen dat dit in veel gevallen een soort van zelfpijniging is. De euforie die je voelt wanneer je een absurd moeilijk doel behaalt, zorgt dikwijls ervoor dat net als bij extreme-sportsliefhebbers je deze high (score) nog een keer wilt ervaren.

Nu ben ik een gamer die een uitdaging heel erg waardeert, en moet ik ook wel uitkijken welke ik kies voor mezelf, want eenmaal begonnen wil ik niet opgeven. Ik haat opgeven. Zo heb ik onlangs voor de tweede keer de Hard Core-mode uitgespeeld van Dead Space 2, waarbij je in heel de game maar drie keer kunt saven, naast dat de moeilijkheidsgraad erg hoog ligt. Paar keer toch een foutje, en hop, alles kon opnieuw. Met een afwisselend boos en treurig gezicht begon ik dan toch weer (soms gelijk) opnieuw. Het deed mij denken aan de zeer moeilijke uitdaging bij Resident Evil 2 om extra kostuums en bazooka + minigun met unlimited ammo vrij te spelen. Ik wist in beide gevallen waar ik aan begon, en het maakt juist de horror en spanning extra sterk. Uiteindelijk kijk ik nu positief terug op beide uitdagingen, ook al zat er menig ellendige sessie tussen van enkele uren waarbij ik dood ging en alles opnieuw mocht doen.

Nu ben ik bezig met Bloodborne, waarvan jullie deze week een review kunnen verwachten. Als fan van de Souls-games keek ik er huiverig en hunkerend tegelijk naar uit. Het is weer hetzelfde laken en pak als bij Dead Space, RE 2 en de Souls-games: afzien terwijl je toch een verslavende doorzettersdrang steeds sterker voelt opzetten. Wat een irritatie is en blijft bij hele moeilijke games, is dat je momenten blijft hebben waarbij je eigenlijk niet meer verder wilt spelen, maar als je het niet nog een keer probeert en stopt, heb je het gevoel dat de game gewonnen heeft. En dat kan ik persoonlijk altijd niet uitstaan. Dit levert een licht schizofrene cognitieve dissonantie op dat je eigenlijk met tegenzin doorspeelt om je uiteindelijk minder beroerd te voelen. Raar, maar waar.

Om mezelf gezond te houden, ga ik als eerstvolgende game maar eentje spelen met lekker veel checkpoints, en liefst nog met weinig uitdaging ook. Ook heerlijk, al blijft dat maar tijdelijk, want toch blijf ik moeilijke en lastige games spelen en dit soort uitdagingen opzoeken Yep, in mij schuilt een masochistisch oldskool gamertje die houdt van zelfkastijding, kunnen we dus wel vaststellen. Herkenbaar voor iemand?

Lees meer