Preview: Prologue: Go Wayback! - Weet de interesse nog niet te wekken

Als we het hebben over PLAYERUNKNOWN dan durf ik te wedden dat je per direct denkt aan PlayerUnknown's Battlegrounds. Dat brengt ons direct naar de huidige game die ik heb mogen uitproberen, want Brendan Greene heeft zijn eigen studio genaamd PLAYERUNKNOWN Productions opgericht. Hun eerste game moet het startpunt worden van een trilogie die samen Project Artemis moet gaan vormen. Een platform voor multiplayer sandboxes waar spelers in verschillende verhalen kunnen stappen. Voordat we daar aankomen stappen we samen in de playtest van de survivalgame Prologue: Go Wayback!

Het einddoel is simpel

In Prologue: Go Wayback! word je direct in de diepte gegooid. De enige hint die je krijgt, is dat je de radiotoren moet bereiken. Je wordt dan ook wakker in een jachthut waar je een kompas, map, radio-ontvanger en een vuurmaker kunt oppakken. Door alle kasten even overhoop te halen kun je nog wat eten, een fles water en een prop papier in je rugzak steken. Vervolgens loop je de deur uit en kom je terecht in de brute wildernis. Al in de eerste minuten liep ik tegen een frustrerend probleem aan. De rugzak die je draagt is net groot genoeg voor vijf objecten. Niet bepaald een rugzak die je meeneemt als je de wildernis intrekt. Bij dit soort survivalgames is er altijd een limiet aanwezig, maar als ontwikkelaar moet je de gulden middenweg zien te vinden. Je moet genoeg kilogrammen of ruimte aanbieden in de rugzak en tegelijkertijd ervoor zorgen dat spelers niet te veel mee kunnen nemen. Dat je in deze game zo wordt tegengewerkt is frustrerend, want er is geen garantie dat je in andere hutten de benodigde materialen vindt. Later kun je wel een grotere rugzak vinden, maar daar heb je in het begin natuurlijk weinig aan.

Na het ruziën met de rugzak werd het tijd om de wereld te verkennen. Op de map kun je zien waar je startpunt is en waar je naartoe moet. Elke keer als je de game opstart, kom je terecht in een nieuw gebied. Dit moet dan ook het roguelike-element van Prologue: Go Wayback! zijn, maar om dat leuk te houden moet je wel een sterke kern aan gameplay hebben. En dat is momenteel nog niet het geval. De bewegingen en besturing van je personage voelen nogal houterig en janky aan. Daarnaast voelt de game eerder aan als een walking simulator dan een survivalgame. Aan de rechterkant van je scherm krijg je te zien wat je lichaamstemperatuur is en worden de honger-en-dorstmeter getoond. Om te overleven moet je dus regelmatig wat naar binnen duwen en mag je geen kou vatten. Om dat te voorkomen kun je verschillende lagen kleding aantrekken en je kleding drogen bij het vuur. De regen en sneeuw zijn er niet alleen voor de show, maar hebben daadwerkelijk invloed. Zo moet je schuilen voor stormen en die kunnen zelfs de houten hutten beschadigen.

Helemaal in je eentje

Om het gebied te doorkruisen moet je regelmatig op je kompas kijken, want anders loop je al snel de verkeerde kant op. De map is gigantisch en daardoor duurt het erg lang, voordat je bij een oriëntatiepunt aanbelandt. En daar zit nu net het probleem met Prologue: Go Wayback! Het is niet de eerste survivalgame die een grote map kent, maar er is weinig te beleven. Er zijn geen dieren te vinden in het bos, waardoor je alleen vergezeld wordt door de kletterende regen. Je kunt niet alle takken, geen stenen of planten oprapen om een vuur te maken, want dat kan alleen met de items die de ontwikkelaars hebben aangewezen. Hoewel er meerdere opties zijn om te sterven, is het oplopen van verwondingen er niet één van. Ook het slapen in een bed of simpelweg onder de dekens liggen om op te warmen of de nacht over te slaan is geen optie. Misschien heb ik te hoge verwachtingen van een survivalgame die op het eerste blik de basis van The Long Dark probeert over te nemen, maar karig kan ik de gameplay in de playtest zeker noemen.

Niet alle games hebben direct veel gameplay nodig. Walking simulators staan erom bekend om vooral een audiovisueel verhaal te bieden. In een game als ABZU of Firewatch word je dan wel getrakteerd op mooie omgevingen. Dat kan ik van Prologue: Go Wayback! nog niet zeggen en misschien heeft dat wel te maken met de AI die is gebruikt. Om de grote map te creëren wordt de omgeving met behulp van een programma opgevuld. Dit zou in theorie ervoor moeten zorgen dat het realistisch oogt en je het gevoel hebt echt in een bos te lopen. Dat gevoel kreeg ik echter nooit, omdat alle gebieden hetzelfde aanvoelen, je er weinig interactie mee hebt en er ook geen leven aanwezig is. En dat brengt ons terug bij het roguelike-gedeelte. In de huidige vorm is er weinig reden waarom je de game nogmaals zou opstarten om zo één van de duizenden mappen te doorlopen. 

Voorlopig oordeel van Anita van Beugen

De Early Access van Prologue: Go Wayback! moet dit jaar nog van start gaan en aan de hand van deze playtest betwijfel ik wat de game allemaal gaat bieden. Er zijn genoeg survivalgames waar je de gameplay van kunt kopiëren, maar er is eigenlijk bar weinig gameplay aanwezig. Daarnaast zijn de bewegingen nogal houterig en ben je eigenlijk gewoon uren aan het lopen. Natuurlijk moet je de temperatuur en je eet-en-dorstmeter in de gaten te houden, maar daar blijft het bij. Ook visueel weet de game nog niet te overtuigen. De wereld voelt leeg aan en de gebieden lijken allemaal op elkaar. Ik miste in ieder geval de levendigheid en de connectie met de natuur. De ontwikkelaars hebben dus nog een lange weg te gaan om van Prologue: Go Wayback! een goede survivalgame te maken. En om eerlijk te zijn, kan ik niet van me afschudden dat het eigenlijk een tech-demo is. Hoewel playtests altijd een ruwe kant hebben, heb ik zeker beter playtests gespeeld. Het allerbelangrijkste is daarbij dat ze de interesse weten te wekken en dat doet Prologue: Go Wayback! nog niet.