Preview: Songs of Conquest - Heeft een kleine identiteitscrisis

Coffee Stain Publishing heeft weer eens een kleine studio geholpen met het uitgeven van hun game. LavaPotion is een Zweedse studio die zich focust op het leveren van strategiegames. Voor hun eerste game lijkt het erop dat ze inspiratie hebben gehaald uit Heroes of Might and Magic. Die serie heb ik nooit aangeraakt, maar ik mocht wel aan de slag met Songs of Conquest. De game kwam een paar dagen geleden uit in de Early Access, maar heeft te maken met een kleine identiteitscrisis. Eentje die gedurende de Early Access periode toch wel opgelost moet worden.

Van alles wat

De reden dat Songs of Conquest de Early Access ingegaan is, is omdat de ontwikkelaars de hulp van de spelers willen inschakelen. Hierdoor heeft de game ook geen officiële roadmap. Dat de identiteit van de game voor de ontwikkelaars nog niet helemaal duidelijk is, is al snel te merken als je de game opstart. Het is mogelijk om tegen andere spelers te spelen in multiplayer, dit te oefenen in de Skrimish modus of je volgt het verhaal in de campagne. Laat ik eerst maar beginnen met de campagne, want volgens de ontwikkelaars is dit de beste manier om kennis te maken met de game. In totaal zijn er acht missies die verdeeld zijn over twee volkeren.

De eerste vier missies volgen een jonge barones die te maken heeft met een uiteenvallend koninkrijk. Ze heeft net de macht van haar vader overgenomen, wanneer er een aantal leveringen van grondstoffen niet worden geleverd. Later blijkt dat niet alleen bandieten het rijk lastigvallen, maar ook allerlei andere volkeren. Het verhaal van Cecilia Stoutheart mist diepgang en haar agressiviteit voelt niet helemaal natuurlijk aan. De andere vier missies zijn een ander verhaal. Deze draaien namelijk om de Rana, een soort kikkers die leven in de Marshes, maar door de mensen worden gevangengenomen om in de mijnen te werken. Rasc weet te ontsnappen met behulp van een Wielder en weet onderweg naar de Marshes nog een aantal anderen te bevrijden. Hij wordt uiteindelijk de eerste Wielder van zijn volk en is de onderdrukking zat. Dit verhaal is wel degelijk interessant en de korte introductie wordt ook nog eens in rijm gedaan. Dit past ook een stuk beter bij het einde van de missies, want dan begint een bard te zingen over de daden die zijn verricht. Met acht missies is de campagne echter nogal kort en worden twee volkeren compleet overgeslagen.

Een goede basis aan gameplay

Songs of Conquest is een strategie game die gebruikmaakt van een turn-based gevechtssysteem. Tijdens de gevechten bepaal je dan ook op welke plek je soldaten beginnen en moet je ze daarna per ronde verzetten. Ondertussen kan de Wielder gebruikmaken van spreuken die je verder helpen. Bij Cecilia Stoutheart kun je de verdediging van een krijger verhogen, terwijl Rash bijvoorbeeld een soort explosieve planten op de map kan plaatsen. Tijdens het vechten leer je dat de eenheden allemaal hun eigen sterkte- en zwaktepunten hebben. Een ander belangrijk gedeelte is de map zelf. De Wielder loopt op een map die vol zit met vijanden, gebouwen, grondstoffen en enkele kampen die je zelf kunt uitbreiden. Een aantal gebouwen of altaren geven bonussen aan de Wielder, zodat deze sterker wordt. Daarnaast vind je verschillende wapens en uitrusting op de map, die de Wielder kan aantrekken. Dit zorgt ervoor dat zijn troepen sterker worden en dat je meer troepen mee kan nemen. In het begin kun je maar drie groepen meenemen. Hoeveel soldaten er in een groep zitten verschilt en heeft te maken met het soort troepen. Zo kun je dertig Shamans meenemen, maar bestaat een groep Ravagers uit vijftien man. Om optimaal gebruik te maken van het leger kun je de troepen ook splitsen. Naast dat je gelimiteerd bent in de hoeveelheid soldaten die je meeneemt, is het ook niet mogelijk om alles snel aan te vullen. Dit heeft allemaal te maken met de gebouwen die je in de stad bouwt en de kampen die je tegenkomt.

Wanneer je een stad vindt en overneemt, kun je gebouwen neerzetten, waardoor je per ronde een aantal troepen in de barakken vindt. Het uitbouwen van de stad verreist grondstoffen en je kunt niet alle bestaande gebouwen neerzetten. Je moet daarbij ook nog rekening houden met de plekken van de gebouwen, want een groot gebouw kan alleen op een plek staan die groot genoeg is. Daarnaast hebben sommige gebouwen weer een ander gebouw nodig om te functioneren. Dit gedeelte van de game is verrassend vermakelijk, al zijn de vijandige Wielders soms nogal vervelend en lijken zij veel sneller grondstoffen en troepen te verzamelen. Naast de verplichte missies zijn er ook wat optionele missies te vinden op de map. Hoelang je over een map doet verschilt dus per campagne. In het begin kun je de tijd nemen, maar wanneer de Wielders komen moet je sneller aan de slag. Het nadeel is dan ook dat je telkens terug moet rennen naar je kamp om nieuwe soldaten te halen. Een teleportatie optie of de mogelijkheid om soldaten naar de Wielder te sturen zou niet misstaan in de volledige versie van de game.

Neem het open tegen anderen

Zoals ik aangaf, kun je ook tegen andere spelers strijden. Dit werkt op precies dezelfde manier als de campagne, alleen krijg je eerder toegang tot een eigen kamp. Het is de bedoeling dat je het hoofdkamp van de tegenstander vernietigt. Hierbij komt er dus redelijk wat tactiek bij kijken, want je moet je zo snel mogelijk grondstoffen verzamelen, de map verkennen en tegelijkertijd je eigen kamp beschermen. Het nadeel van dit onderdeel is dat het gebruikmaakt van servers. Je moet dus een server hosten en dan maar hopen dat er iemand komt. Bij dit soort games is het veel handiger als je gewoon op matchmaking kunt klikken. Als je er nog niet klaar voor bent om tegen andere spelers te spelen dan kun je oefenen in de Skirmish mode. Je speelt dan gewoon tegen de AI.

In deze twee modi kun je wel kiezen uit de vier verschillende volkeren. Twee ervan herken je uit de campagne en dat zijn Arleon en Rana. Arleon heeft menselijke soldaten en boogschutters, terwijl Rana bestaat uit de dieren uit het moeras. Zoals Shamans, kikkers en Ravagers. Daarnaast kun je ook als Barony of Loth spelen. Hierbij krijg je toegang tot de skeletten en ratten die vaak je vijanden zijn in de campagne. En de Barya, die bestaat uit nomaden en hyena’s. Vervolgens maak je nog een keuze uit één van de twaalf mappen en de Skirmish of online-match is klaar. Hierdoor lijkt het erop dat de ontwikkelaars toch wat meer neigen naar het online gedeelte, want dit biedt net wat meer opties.

Voorlopig oordeel van Anita van Beugen

Wat ik nog niet heb benoemd, maar wat wel duidelijk wordt uit de afbeeldingen is dat Songs of Conquest een mooie pixel artsstijl gebruikt. Hoewel ik over het algemeen geen fan ben van deze stijl, past het supergoed bij de game. Songs of Conquest heeft een goede basis als het gaat om de gameplay. Dit komt door het turn-based gevechtssysteem en het uitbouwen van je eigen kampen. Hierdoor kun je niet even snel de map verkennen, want elke zet die je doet heeft consequenties. In het begin is de game wel even wennen, maar wanneer je alles onder de knie krijgt is het vermakelijk. Het is dan ook erg jammer dat de campagne momenteel uit maar acht missies bestaat en het verhaal van Cecilia Stoutheart geen diepgang heeft. Hierdoor blijven er eigenlijk maar vier missies over die echt interessant zijn. In de volledige versie van de game zie ik dan ook graag een uitbreiding van de campagne. Geef in ieder geval de andere twee volkeren ook vier missies. De AI moet nog wat meer in balans worden gebracht, vooral in de Skirmish modus. Maar verliezen betekent vaak ook dat je zelf de verkeerde beslissingen hebt genomen. Raad ik Songs of Conquest aan? Als je van dit soort games houdt, biedt Songs of Conquest een aantal leuke uren. De ontwikkelaars moeten echter aan de slag met de identiteit van de game. Het is nu een mengeling van singleplayer en multiplayer, waardoor geen van beide echt hoogstaand zijn als individueel onderdeel.