Review: Beijing 2008 Xbox 360

Op mijn knieën voor de televisie. Voor mij op de grond ligt de controller van mijn Xbox 360. Er klinkt een startschot, en als een razende begin ik op de knoppen van de controller te rammen. Wat het met hardlopen te maken heeft is mij een raadsel, maar deze situatie schetst een beetje wat je van Beijing 2008 kunt verwachten.

Meerdere games voor de prijs van 'n

Met de Olympische Spelen in het vooruitzicht grijpen uitgevers hun kans om verschillende sporten in 'n game te stoppen. Dat klinkt niet gek, want waar je normaalgesproken heel wat euro's neertelt voor een game die slechts een enkele sport biedt, heb je nu voor dezelfde prijs een hele stapel sporten. Gamers die echter al wat langer meedraaien in de gamewereld, weten dat het vrijwel nooit goed gaat wanneer een ontwikkelaar meerdere disciplines in 'n game propt. Men kan zich beter specialiseren in 'n onderdeel. De Olympische Spelen zouden de Olympische Spelen echter niet zijn wanneer er niet meerdere sporten beoefend worden, en om nou voor elke sport een aparte game uit te brengen gaat toch net een stapje te ver. Daarom propte Eurocom alle disciplines in 'n game, met als resultaat een game die middelmatig oogt en voor behoorlijk wat verkampte vingers een hoofdpijn kan zorgen.

Bron van frustratie

Alle onderdelen voelen zo'n beetje hetzelfde aan. Het is een kwestie van timing en zo snel mogelijk achter elkaar op een bepaalde knop drukken. De ene keer op een enkele knop. De andere keer omstebeurt op twee knoppen. Voor de afwisseling zul je in enkele onderdelen ook wat moeten sturen met de analoge knuppel. Om het nog spannender te maken zul je in onderdelen als de ringen of het gewichtheffen zelfs beide analoge knuppels moeten gebruiken. Helaas werkt de besturing van de meeste onderdelen gewoon niet lekker, waardoor een simpel spelletje als 100 meter sprint als snel eindigt in een grote bron van frustratie.

Zwaaien met je knuppel

Ik kan me nog herinneren dat ik vroeger op mijn oude Atari 1040STe ook games speelde die gebaseerd waren op de Olympische Spelen. Bij onderdelen als de 100 meter sprint behaalde ik de beste resultaten door de knuppel van mijn joystick zo snel mogelijk heen en weer te bewegen. In Beijing is deze besturingsmethode ook aanwezig, maar heb je ook de mogelijkheid om snelheid te genereren door zo snel mogelijk afwisselend op de A- en B-knop te drukken. Met de eerstgenoemde besturingsmethode kwam ik bij lange na niet in de buurt van de Olympische records, waardoor ik al snel overstapte op ongegeneerd button bashen. Dit resulteerde in iets snellere tijden, maar het Olympisch record kwam nooit binnen handbereik. En hoeveel plezier kun je beleven aan een game waarin je steeds het gevoel hebt dat hij onmogelijk is om uit te spelen?

Geduld is een schone zaak

Tel daarbij op dat de uitleg die je voor de verschillende onderdelen kunt opvragen, veel te snel gaat, waardoor soms compleet onduidelijk is wat nou eigenlijk de bedoeling is, en je snapt dat Beijing 2008 niet een game is voor de ongeduldige gamer. Gelukkig kon het online scorebord nog wel een kleine glimlach op mijn gezicht toveren. Daar bleek ik namelijk met mijn slechte scores toch redelijk mee te kunnen komen met de rest van de wereld, op enkele gamers na die op bepaalde onderdelen zelfs twee of drie keer zo hoog scoorden als het wereldrecord. Om dit resultaat te bereiken zullen ze ongetwijfeld moeten hebben gecheat. Van mij mogen ze. Inmiddels ligt GTA IV weer vrolijk te ronken in mijn Xbox 360 en de kans dat ik Beijing 2008 nog een keer oppak acht ik zelf zeer gering.