Chains of Freedom review - Is het telkens net niet

Strategiegames zijn er in overvloed, waardoor het lastig wordt om een originele turn-based strategiegame neer te zetten. Nordcurrent doet een poging met Chains of Freedom, waar we in Oost-Europa worden gedumpt om onder andere gemuteerde wezens te bestrijden. Hoewel het grafisch misschien niet hoogstaand oogt, biedt de setting meerdere mogelijkheden. Tijdens het spelen van Chains of Freedom merkte ik echter dat het een hoog "net niet gehalte" heeft en daardoor telkens tekortschiet. Een matige ervaring is het gevolg, maar laten we dat eens analyseren in deze review.

Glory to the Sovereign, may his light never dim

Het is alweer jaren geleden dat er een meteoriet op aarde neerstortte en een onbekende ziekte over het land verspreidde. De mensheid stond op het punt om uit te sterven, maar ten midden van de dystopische situatie kwam de Sovereignty met het antwoord. Deze regering regeert over een land in Oost-Europa en zorgde ervoor dat soldaten gevaccineerd werden, zodat ze de strijd konden aangaan met de beesten. Jij bestuurt zo’n groep met soldaten, want als Corban, Fidel, Sola en Derik word je gevraagd om de losgeslagen onderzoeker Svetlov een kopje kleiner te maken. Hij is onderdeel van een revolutie en is bezig met experimenten waar de Sovereignty niet op zit te wachten. Aan de hand van de dialogen wordt het al snel duidelijk dat de Sovereignty communistische neigingen heeft en zichzelf als redder voordoet, maar is dat zo? De soldaten hebben alle vertrouwen in hun regering en vooral Fidel strooit met propaganda in het rond. Het wordt op zo’n manier gedaan dat het nogal overdreven uit de hoek komt en daardoor is ook de plot van het verhaal erg voorspelbaar. De jacht op de onderzoeker eindigt niet op de manier die de soldaten hadden verwacht, maar ook daarna weet het verhaal je niet te overtuigen.

Dat is jammer, want op papier klinkt het helemaal niet verkeerd om rond te trekken door een dystopische wereld waarin kristallen zorgen voor vreemde mutaties. De plekken die je bezoekt zijn compleet vervallen en de verspreiding van Eden is overal merkbaar. Je zult echter niet alleen moeten vechten met de mutaties, maar ook met dorpelingen die niets willen weten van de Sovereignty. De bewoners en soldaten zorgen niet voor interessante gevechten, maar sommige mutanten hebben wel degelijk een leuk design en hebben specifieke abilities die bepalend zijn voor het gevecht. Sommige mutanten kunnen zich bijvoorbeeld klonen. Hoewel de omgevingen zich afwisselen, omdat je door het land heen reist, zijn ze niet heel inspirerend en hebben ze eigenlijk weinig te bieden. De details tonen dat je echt op een spoorlijn of begraafplaats aan het wandelen bent, maar het activeert niet je nieuwsgierigheid. In combinatie met een verhaal dat zich nogal magertjes ontvouwt, is er nog geen sprake van een succesformule. De turn-based combat moet dan de redding van Chains of Freedom zijn, want ook op het gebied van voice acting en muziek is het niet gedenkwaardig.

Sovereign, lend us your strength for we fight in your name

In Chains of Freedom werkt de turn-based combat net iets anders dan je waarschijnlijk gewend bent. De acties die je onderneemt kosten Action Points, maar daar heb je er achttien of zelfs meer van. Een stap zetten kost een Action Point, terwijl het schieten van een pistool of geweer tussen de acht en twaalf punten kost. Op deze manier word je dus belemmerd, maar kun je ook meerdere strategieën inzetten. Corban heeft bijvoorbeeld toegang tot de Overwatch-ability, terwijl Sola een grappling hook heeft, waarmee hij eenvoudig naar een andere plek kan springen. Mocht je nu niet tevreden zijn met het wapen dat een personage draagt of als je bent vergeten om Corban een molotovcocktail te geven dan kun je dat tijdens het vechten nog aanpassen. Dit vond ik ontzettend handig, want vijanden hebben hun eigen aanvallen en daar kun je alleen op anticiperen als je tegenover ze staat. Je hebt van tevoren namelijk geen idee wat je in een gebied te wachten staat. Een enkele keer zie je soldaten of vijanden al van veraf lopen, maar je kunt niet stilletjes enkele vijanden uitschakelen. De enige optie die je hebt, is om je personages zodanig te verplaatsen dat je een hinderlaag kunt inzetten. Dat is niet bepaald eenvoudig, want de vijanden zien je snel en je kunt niet over alle muren heen klimmen. Je wordt op dat punt flink beperkt en dat merk je al helemaal wanneer je twee van je personages naast elkaar zet. Ook al denk jij dat dit geen problemen kan opleveren, staan ze elkaar zodanig in de weg dat niemand meer kan bewegen. Aangezien de locaties veel muren, hekken en andere obstakels hebben, levert dat de nodige problemen op. Je bent dus altijd verplicht om met meerdere soldaten te vechten en dat maakt het soms onnodig langdradig. Wanneer je eindelijk enkele soldaten hebt uitgeschakeld, komen er gerust weer vijf tevoorschijn als zogenaamde versterking. En dat is altijd op de momenten dat je wel klaar bent met de situatie.

Het rondlopen op de map wordt beloond, maar tegelijkertijd voelt het niet als een beloning. Dat klinkt tegenstrijdig, want op de map vind je allerlei nuttige voorwerpen en materialen. Hiermee kun je ammunitie, granaten en verbanddozen maken. Dat is natuurlijk ontzettend bruikbaar, want aan de hand van de wapens die je gebruikt, bepaal jij de hoeveelheid ammunitie. Vijanden laten ook handige spullen achter dus een gevecht levert altijd iets op. Daarnaast vind je op enkele plekken ook bio-kristallen die zijn ontstaan door Eden. Door deze aan een personage te koppelen krijg je of handige bonussen of nieuwe abilities. Zo heb ik ervoor gezorgd dat Corben een ability krijgt waarmee hij zijn teamgenoten enkele health points kan geven en ze zelfs gedeeltelijk geneest als hij een crit scoort. Je kunt daarnaast knutselen met de combinaties van kristallen en dat maakt de game uniek. In de omgeving kun je in afgelegen stukken besmette kristallen vinden, waardoor je de optie krijgt om meer bio-plekken vrij te spelen. In het begin kan elk personage namelijk maar een of twee kristallen dragen. Doordat de game lineair is, word je flink beperkt op de map. Dit geldt niet alleen voor het volgen van een lineair pad, maar ook dat je tijdens een gevecht niet door alle ramen kunt springen. Het gebeurt regelmatig dat je wel door het linker raam heen kunt, maar het raam daarnaast die optie niet heeft. Echt strategisch kan ik de game in dat opzicht dan niet noemen, omdat je eerste instinct als reactie vaak niet mogelijk is. Het helpt dan ook niet dat de pathfinding ongemakkelijk is. Als je een lange afstand met een soldaat wilt afleggen moet je dit stap voor stap doen, want anders neemt hij een omweg of loopt hij regelrecht door het vuur heen. De vijanden hebben hier ook last van, maar hebben gelukkig nog wel de hersencellen om zichzelf regelmatig te verbinden. Waar ik ook geen fan van ben, is de beperkte afstand die veel pistolen en geweren hebben, waardoor je alsnog dicht bij een vijand moet staan. Aangezien je te maken hebt met verscholen vijanden en je daardoor eerder mis schiet, is dat een onprettige combinatie. Laten we met een positieve noot eindigen, want de game zorgt ervoor dat alles duidelijk blijft. Het is eenvoudig om tijdens het vechten actie te ondernemen dankzij de interface en de duidelijke menu's.