Review: Final Fantasy XII: The Zodiac Age PlayStation 4

Toen ik ergens in 2007 de nieuwste Final Fantasy in de schappen van de lokale gameboer zag liggen, kwam dit als een grote verrassing, want ik was compleet vergeten dat deze al uit zou komen. Het was ook de tijd waarin ik JRPG's een beetje beu was. Ik besloot de game voorlopig niet aan te schaffen, want ik had het immers al druk genoeg. Maarja Twee dagen later stond ik mijn pincode in te toetsen en fietste ik in een recordtempo terug naar huis. Wat toen mijn scherm sierde de komende weken, viel bepaald niet tegen. Nu is er een erg mooie uitgebreid gepimpte re-release van deze game uit, genaamd: Final Fantasy XII: The Zodiac Age. Nog altijd goed? Ik dacht het wel.

Final Fantastisch

In mijn vooruitblik moest ik drie games kiezen waarnaar ik het meeste uitkeek in 2017. Dit is altijd lastig kiezen, maar dat ik Final Fantasy XII: The Zodiac Age erbij zou zetten, wist ik zeker. Het is namelijk een erg unieke en gave game. Dit komt met name vanwege game-held Yasumi Matsuno, over wie ik het al vaker heb gehad. De man is een beetje zoals Hideo Kojima, hij zorgt altijd voor een bepaalde stijl en hoogstaande kwaliteit. Matsuno werkt ook zijn wereld, characters en historie van zijn games altijd erg goed uit, en al zijn games bij Square Enix spelen zich af in Ivalice. Het enige is wel dat zijn games enige dedicatie vereisen. Het is veel opletten, goed lezen en een lange zit, want de games zijn nooit makkelijk. Al deze punten waren ook bij Final Fantasy XII van toepassing. Matsuno leverde hiermee weer een absoluut meesterwerkje af, maar toch komt deze game niet direct als een meesterwerk over.

Local Fantasy

Final Fantasy XII kreeg een jaartje later alleen in Japan een geüpdate rerelease, met de ironische subtitel 'international zodiac job system'. Dat RPG's een rerelease krijgen in Japan is vrij normaal. Dit komt omdat de game na zijn initiële release in Japan nog wat updates en tweaks heeft gekregen alvorens het in de rest van de wereld verscheen. Daarom bracht men dan later nog een verbeterde versie uit in Japan, vandaar de term 'international'. In dit deel waren er veel tweaks aan heel de game, waarbij voornamelijk het levelsysteem geheel via een vernieuwd job system verliep. Deze nieuwe rerelease van FF XII op de PlayStation 4 is gebaseerd op deze versie, met weinig echte nieuwe toevoegingen naast de grafische pimping. Er schijnen nog wel wat balancing tweaks uitgevoerd te zijn, maar in hoeverre deze verschillen ten opzichte van de PlayStation 2 rerelease, kan ik niet zeggen.

Nieuwe ronde, hoger level!

Wat is er verder allemaal anders ten opzichte van de oude versie die wij op de PlayStation 2 hebben gespeeld? Wat ik persoonlijk het belangrijkste vind, is dat er een New Game+-optie is toegevoegd. De game zit doorspekt met grootse extra bazen waar een paar geheime bazen dermate moeilijk zijn dat dit ontzettend veel tijd vergt als je die wil (en kan) verslaan. Hierdoor raak je het overzicht van het hoofdverhaal kwijt, iets wat nogal snel kan gebeuren gezien de lengte en complexiteit van het verhaal. Final Fantasy XII heeft een lange main campaign, en daarbij is het voor een groot gedeelte een complex en politiek uitgewerkt plot. Als je de game een half jaar links laat liggen, kan je beter opnieuw beginnen. Met de New Game+-functie kun je dus met meerdere playthroughs je focus mooi verdelen. Perfecte toevoeging voor deze game.

Final Additions

Dat is echter niet de enige grote toevoeging. Omdat er geen worldmap is met vliegtuigje, moet je per geselecteerde locatie de oude vertrouwde benenwagen gebruiken om overal te komen. Nu is dit heel simpel opgelost waarbij de L1-bumper fungerend als een doorspoelknop, waarmee je alles letterlijk sneller kunt laten (ver-)lopen. En final but not least: Uiteraard is het grafisch en qua muziek dit keer nog meer een genot voor de zintuigen. Zowel de graphics als de score hebben een update gekregen. Voor een zeer uitgebreide uitleg over wat er allemaal precies anders is en waarom, raad ik je aan de onderstaande video te kijken.