Review: Foul Play Xbox 360

Het theater lijkt momenteel een populair thema in games. Zo verscheen onlangs Puppeteer, waarvan de review ook spoedig zal verschijnen. Deze poppenkast is echter exclusief gesitueerd op de PlayStation 3. Daarom voert Foul Play vanaf vandaag ook een toneelstuk op, maar dan op Xbox LIVE Arcade en Steam. Bij een dergelijke vertoning hoort natuurlijk publiek, en bij publiek hoort applaus. De intensiteit van deze heftige handbewegingen valt iedere keer maar weer te bezien, zo ook bij Foul Play.

Praktisch een dansvoorstelling

Foul Play is in zijn basis een vrij simpele side-scrolling brawler. Voor een dergelijke game wordt er echter wel erg veel aandacht besteed aan het verhaal en de hoofdpersoon. Je speelt in Foul Play als Baron Dashforth: een zogenaamde Victoriaanse daemon-hunter die verdacht veel weg heeft van het Monopoly-mannetje. Dashforth neemt ons mee terug naar een aantal mijlpalen uit zijn leven. Deze momenten vormen de verschillende voorstellingen, vijf in totaal. Op de reis door de verschillende decors, neem dat letterlijk, wordt er veel verteld aan de hand van geschreven dialoog. Voice-acting schittert echter door afwezigheid en iedereen weet: een toneelstuk zonder gesproken taal, dat is praktisch een dansvoorstelling. Het ontbreken van gesproken dialoog zorgt ervoor dat je al snel alle teksten zult skippen en direct door wilt gaan naar de actie, ook al is het verhaal best interessant.

Publiekelijk gezichtsbedrog

In Foul Play heb je beperkte mogelijkheden, zeker aan het begin van de game. Nieuwe moves worden op een aangenaam tempo geïntroduceerd, maar worden nooit te ingewikkeld. Zo is er een knop voor een light, en een knop voor een heavy attack (waarmee je vijanden later ook de lucht in lanceert), en kun je ontwijken, springen en counteren. Wanneer alle vijanden op het toneel zijn uitgeschakeld, wordt het toneel vlug verschoven, zodat de illusie wordt gewekt dat Dashforth zich voortbeweegt. Ook de vijanden worden gedurende de voorstelling, maar ook naarmate een hoofdstuk daarbinnen vordert, aangevuld met sterkere varianten. Doordat iedere voorstelling een eigen thema kent, lijkt er een groot aanbod aan vijanden te zijn. Toch is ook dit gezichtsbedrog, want meestal gaat het hier om precies dezelfde vijanden, maar dan in een ander kostuum.

Het is tijdens de voorstellingen belangrijk dat het publiek vermaakt wordt. Dat betekent natuurlijk combo's maken en zo min mogelijk geraakt worden. Dood kun je niet, maar als je het helemaal verprutst, dan sluiten simpelweg de gordijnen en kun je opnieuw beginnen. De verschillende hoofdstukken binnen een voorstelling variëren in lengte, maar zijn vooral in het begin wat aan de lange kant. Doordat de vijanden op dat moment ook nog weinig afwisseling kennen, voelen de eerste paar levels wat vervelend aan. Naarmate de game vordert en er nieuwe thema's worden geïntroduceerd, wordt de game aanzienlijk leuker om te spelen. Ook de eindbazen zijn leuk en functioneren op momenten als reden om nog even door te blijven spelen. Daarnaast kent ieder hoofdstuk, wat gezien kan worden als een level, een drietal challenges, zoals het behalen van een 50x combo, of het binnen een bepaalde tijd verslaan van een groep vijanden. Door deze allemaal te volbrengen, speel je charms vrij, die je weer kunt equippen om Dashforth bepaalde voordelen mee te geven.

Armzalige acteurs

De werkelijke ster van Foul Play is echter niet Dashforth of de gameplay, nee, het is het toneel. De game begint wat ingetogen: de decors overtuigen niet meteen en ook de vijanden trekken niet onmiddelijk de aandacht. De volgende voorstellingen zijn echter pareltjes. De decors zijn prachtig, het publiek leeft en de acteurs op het toneel zorgen vaak voor een lach. Iedere vijand betreft namelijk een acteur in kostuum. Na het verslaan van een groep boosdoeners zie je de acteurs armzalig van het podium afkruipen, of in enkele gevallen worden deze zelfs met een stok van de bühne getrokken. Hoe langer je in het theater van Foul Play doorbrengt, hoe meer je de gehele opzet zult kunnen waarderen.

Trouwe compagnon

Foul Play liet mij echter een tikkeltje in dubio achter. Vind ik dit eigenlijk wel leuk om te spelen? Het antwoord daarop viel gedurende de eerste helft van de game absoluut negatief uit, ik haalde weinig plezier uit het spelen met Dashforth. De levels voelden langdradig en niets nodigde echt uit om door te spelen. Toen leerde ik echter de overige thema's kennen, ik ontdekte meer eindbazen en de optie om met zijn tweeën de game te doorlopen werd uitgebreid gebruikt. Ja, Foul Play was leuk om te spelen. Ik was benieuwd naar het kostuum van de volgende vijand, ik wilde weten wat de volgende eindbaas van me zou vergen en ik ging me steeds meer bezighouden met de verscheidene challenges. De co-op mogelijkheid vermenigvuldigt het plezier dat je uit Foul Play haalt bovendien enorm. De tweede speler kruipt in de huid van Dashforths trouwe compagnon Scampwick, en de game wordt door zijn hulp aanzienlijk makkelijker. Wellicht gameplaytechnisch niet helemaal doordacht, maar als het op plezier aankomt, een welkome toevoeging.