Review: Get Even PlayStation 4

De veelbelovende aankondiging van Get Even in 2014 kan ik mij nog goed herinneren. Een samensmelting van de singleplayer met multiplayer, fotorealistische graphics (door echte omgevingen in te scannen), een intrigerende thriller, nee de beloften destijds waren niet voor de poes. Niet zo verwonderlijk dus, dat ik best wel hoge verwachtingen had van deze game. Benieuwd in hoeverre Get Even deze beloften uiteindelijk waar heeft gemaakt? Zet je dan maar schrap en laat de lettertjes maar nieuwsgierig over de oogbollen rollen in de komende alinea's.

Een stroef begin

In Get Even stap je in de schoenen van Cole Black. De game start met een spannende missie: het redden van een meisje. Zij wordt gevangen gehouden en heeft een bomgordel om haar middel. Helaas voor Black gaat het compleet mis en de bom gaat af. Dan ontwaak je in een oud en smerig verlaten pand, dat dienst doet als een soort behandelcentrum. Kennelijk is Black een aantal van zijn herinneringen kwijt, waardoor het onduidelijk is wat er nou precies is gebeurd. Met behulp van een mysterieus figuur, genaamd Red, probeer je de herinneringen via een speciale behandeling terug te krijgen. Deze behandeling bestaat uit het herbeleven van je herinneringen. De Pandora, zoals Red dit noemt, zit op je hoofd en maakt deze graafsessies in je geheugen behoorlijk realistisch voor Cole. Als het ware zijn de levels die je doorkruist dus een herbeleving van Cole's herinneringen.

In het eerste level was het meteen even slikken. Waren dit nou de zogenaamde fotorealistische graphics? Het deed me meer denken aan een game in het begin tijdperk van de PlayStation 3. Echt heel lelijk wil ik het ook niet noemen, maar het stelde me wel meteen teleur. Na de eerste teleurstelling te hebben weggeslikt, begon ik verder aan mijn avontuur. De eerste negentig minuten had ik geen idee wat ik aan het spelen was. Vaag, vaag en nog eens vaag, dacht ik. De rare stem van Red die constant van vrouwelijk naar mannelijk hopte, de flikkerende tv schermen, schimmen, gefluister en documentjes zoeken. Zucht, het is weer zo'n game.. vloog er door mijn hoofd. Dapper hield ik echter vol en langzaam maar zeker verschenen daar ineens wat positieve dingen aan de horizon.

Want hoewel clich's niet werden geschuwd (fluisteren, donkere gangetjes, bewegende rolstoelen, paspoppen, serieus?), begon ik toch steeds meer geïntrigeerd te raken. Het verhaal werd beetje bij beetje wat duidelijker en de smartphone van Black bleek zeer fijn te werken. Met een druk op de knop switchte ik naadloos van app naar app. Een scanner, een UV-lamp, een kaart van de omgeving (die heel handig vijanden toont), een berichten app en een warmte sensor. Iedere app heeft zo zijn voordelen. Zo kun je vaak puzzels oplossen met behulp van de UV-lamp. De warmte sensor voor het zien van vijanden en met de scanner kun je DNA of ander bewijs opslaan.

Van een tea party naar een psychose

En dan.. de Cornergun. Wat een genot was het om met dit dodelijke speeltje te mogen knallen. Af en toe krijg je dit wondertje in je handen en dan is het genieten. De gun heeft een camera die je naar rechts of links kan buigen. Zo kun je dus makkelijk om een hoek schieten of zelfs vanuit dekking. Ik voelde me ineens oppermachtig om achter een auto te schuilen en dat nietsvermoedende hoofdje vol lood te pompen. Je richt vanuit dekking naar het plafond en ombuigen maar.. heerlijk. Creatief gevonden en zeker de grote ster van de game. Jammer dat je dit ding niet altijd in je klauwen hebt, maar alleen tijdens sommige segmenten. De AI van de vijanden is helaas wel matig. De game is al niet te moeilijk (dankzij de Cornergun en de kaart met locaties van vijanden), maar je tegenstanders zijn niet al te snugger. Ze zoeken wel dekking, maar ze zijn je ook zo weer kwijt. Daarnaast schoot ik soms een vijand neer en had diegene die naast hem stond helemaal niets door.

De puzzels zijn vaak wel uitdagend en tegelijkertijd ook weer niet onmogelijk. Wie een beetje oplet en handig de telefoon gebruikt, kan de puzzels zo oplossen. Doordat het verhaal steeds boeiender wordt, voelde het ook minder onnodig aan om allerlei documenten te vinden en te lezen. Ik hou er nog steeds niet helemaal van, maar de teksten lezen prettig weg en voegen heel wat toe. Bovendien kom je nergens ellenlange pagina's tegen en dat is wel zo fijn. Tevens krijg je soms wat keuzes voorgeschoteld. Niks baanbrekends, maar het voegt wel wat leuks toe. Zo liet ik een patiënt vrij, die mij vervolgens later aanviel. Of ik was nieuwsgierig naar wat een bepaalde knop deed, om er vervolgens later achter te komen dat ik zo een andere patiënt hiermee de dood in had gejaagd. Red waarschuwt Black ook regelmatig om niet teveel geweld te gebruiken. Dit omdat dit de herinneringen zou vervormen en dat kan je hersenpan niet aan. Nou weet je Red, je kan de boom in. Knallen met die Cornergun! Bovendien heb ik niks gemerkt van die zogenaamde ernstige consequenties. Wat een leugenaar die Red. Nog een leuk detail, de bewijskamer. Hier hangen allerlei borden met al het gevonden bewijsmateriaal en een foto van de bezochte omgevingen. Je kan dan verder spelen of een foto kiezen van een plek waar je eerder geweest bent. Zo kun je herinneringen (lees levels) opnieuw spelen en kiezen voor andere keuzes of een meer stealthy aanpak.

De game wisselt voortdurend van thriller-waardige stukjes naar actiemomenten. Nergens vond ik de game echt eng, maar wel wist het een bepaald ongemakkelijk gevoel op te roepen. De muziek is echt een koning in deze titel. Niet alleen klinkt het onheilspellend, maar soms gaat de muziek steeds sneller en harder als je richting een bepaald punt in het level loopt. Het werkt op een goede manier op je zenuwen. Ook de geluiden kunnen dit gevoel teweeg brengen. Dan loop je rond en hoor je ergens 'n of meerdere patiënten iets roepen in de trant van: 'tea party'. Dit gaat eindeloos door en van hard naar zacht. Je zou er zelf haast psychotisch van worden. Een geweldige manier van sfeer opwekken vind ik dit.