Review: Horizon Zero Dawn: The Frozen Wilds PlayStation 4

Als wij de ontwikkelaars van het Nederlandse Guerilla Games mogen geloven, dan ziet de toekomst er niet bepaald rooskleurig uit. Horizon Zero Dawn is in maart van dit jaar als absolute must-have exclusief op de PlayStation 4 verschenen. Nu worden we ruim een half jaar later opnieuw getrakteerd op een blik in de toekomst met Horizon Zero Dawn: The Frozen Wilds. Aloy reist af naar het ijskoude verre noorden, waar het land nog ruiger is. Het ijs hangt nog in mijn baard, maar ik ben warm van binnen. Laat me je vertellen waarom dat zo is.

Demonisch goed

Zoals heeft mogen blijken uit mijn review, ben ik erg onder de indruk van Horizon Zero Dawn. Guerilla heeft een waar pareltje afgeleverd eerder dit jaar en ik kon niet stoppen met spelen. Ik heb voor mijn doen absurd lang doorgespeeld na de review en heb de game dan ook compleet uitgespeeld. Aloy zit bij mij dus op level vijftig en dat is nodig ook. De DLC is namelijk beschikbaar vanaf level dertig. Heb je dit level bereikt, dan zijn er personages die je richting het noorden sturen omdat daar iets vreemds gaande is volgens de Banuk. De machines lijken daar overgenomen te zijn door een demon en zijn veel sterker dan normaal. Daarbij lopen er machines rond die nog niet eerder gespot zijn. Aloy deinst natuurlijk niet terug van sterke verhalen vol bijgeloof en gaat op onderzoek uit. Al snel sta je tot je knieën in de verse sneeuw en gaat het avontuur van start.

De noordelijke Banuk-stam is in rep en roer. Deze bikkelharde survivalaars zijn geharde strijders en zeer religieus. Ze geloven in het ijs en gelukkig is daar in het nieuwe gebied meer dan genoeg van. De sjamanen hebben veel te vertellen en het verhaal in deze DLC draait dan ook volledig om de voorspellingen van zoén sjamaan. Thundersdrum is overgenomen door een kwaadaardige demon. Deze demon heeft de geest van de berg overgenomen en er is maar én manier om de geest te bevrijden, Thundersdrum heroveren. Dat gaat niet zonder slag of stoot en al snel daag je strijders uit tot gevechten, moet je jezelf zien te bewijzen en investeer je in nieuwe bewapening. Deze nieuwe uitrusting is aan te schaffen met blauwglans. Een heilig goedje waar handelaren, en de Banuk zelf, gek op zijn.

IJskoud

Het nieuwe gebied bevat meer dan genoeg nieuwe content. Zo zijn er uitgebreide zijmissies, nieuwe bandietenkampen, een nieuw jachtgebied en piepkleine collectibles om te verzamelen. Er zijn weer beeldjes, pigmenten en meer dan genoeg blauwglans te vinden. Deze blauwglans is zeldzaam, dus het is heerlijk als je een krat ontdekt met het zeldzame goedje erin. De Frozen Wilds-DLC komt in de vorm van een extra missie. Deze is dus gedurende het hoofdverhaal te spelen. De levelcap is verhoogd naar level zestig en met nieuwe levels heb je ook nieuwe skills nodig. De DLC voegt acht nieuwe skills toe aan de skilltree die voornamelijk effect hebben op het rijdier. Zo zijn er nieuwe aanvallen en kan je nu je rijdier repareren. Dat is nodig ook, want de nieuwe machines zijn ongelofelijk sterk. Daarbij zijn ook de welbekende machines bezeten door de demon. Als klapper op de vuurpijl schieten er ook nog eens vreemde torens als paddenstoelen uit de grond. Dankzij de pulsen die deze torens uitschieten, worden de machines in de buurt gerepareerd. Deze ondingen zijn dan ook je hoogste prioriteit wanneer je in gevecht raakt, want anders ben je schade aan het aanrichten voor de kat zén viool.

Hoewel de DLC al beschikbaar is vanaf niveau dertig, loopt de moeilijkheidsgraad al snel op. De missies kunnen dan ook echt behoorlijk pittig worden naarmate het einde nadert. Dat komt voornamelijk door de nieuwe machines. De Scorcher is bijvoorbeeld een echte pain in the ass, vooral als ze met meerdere zijn. Ze drie machines zijn allen snel en voor je het weet lig je tegen de vlakte. Die eerdergenoemde torens vind ik dan ook niet de meest leuke toevoeging. De game is al pittig genoeg van zichzelf en die torens werken dan ook veelal eerder irriterend. De drie nieuwe machines zijn allen echter zeer indrukwekkend. Het oog voor detail is weer fantastisch en het is ook opvallend hoe makkelijk je weer in de wereld van Aloy gezogen wordt. Dat komt mede door een zeer emotioneel en diepgaand verhaal. Die emotie wordt er richting het einde een beetje uitgehaald door het uitsmeren van de vele gevechten, maar aan het einde van de rit is al dat knokken het echter meer dan waard geweest.