Review: Lost Ember PlayStation 4

Lost Ember is typisch zo'n game die qua genre moeilijk aan te duiden is. Verkennen speelt een grote rol, maar het heeft ook iets weg van de walking-simulators. Dit subgenre kent veel kritiek en toch zijn het vooral de indiestudio’s die dit genre opnieuw aan het uitvinden zijn. Hoewel de gameplay niet het meest spannende is, zijn dit wel de games waar de muziek, omgeving en het verhaal de overhand krijgen. Toen ik de trailer van Lost Ember zag, was ik dan ook direct verkocht. Nu maar hopen dat de game ook voldoet aan mijn verwachtingen.

De wolf en de spirit

Het verhaal begint met de spirit die ronddoolt in de wereld tot hij een wolf ontmoet. Dit zijn de twee hoofdpersonages van het verhaal die samen op pad gaan. Beide personages behoren tot de Yakanana stam die geloven dat je na je dood toegang krijgt tot de City of Light. Wanneer je een slecht leven hebt geleid, word je herboren als dier. Kalani, de vrouw die herboren is als wolf, staat tussen de twee werelden in. Hoewel de wolf haar vaste vorm is, heeft ze de kracht om te veranderen in de dieren die ze tegenkomt. Zowel de spirit als de wolf ontdekken gedurende de tocht naar de City of Light wat hun verhaal is. Het verhaal wordt op een creatieve manier gebracht. Tijdens het rondtrekken moet je als wolf kampvuren bezoeken om hier de herinnering te starten. Vervolgens verschijnen er standbeelden van rode oker die het verhaal uitbeelden en soms blijven de standbeelden als marmer in het landschap achter. Tijdens de herinnering geeft de spirit commentaar. De belangrijkste herinneringen worden als cutscene getoond, waarbij de personages zelf spreken. Het verhaal neemt daarbij een aantal wendingen wat ervoor zorgt dat het interessant blijft.

De kampvuren vertellen dus het hoofdverhaal van Lost Ember en zijn noodzakelijk om toegang te krijgen tot het volgende gebied. Tussen elk gebied is een rode glazen muur opgetrokken die bij aanraking alleen kapot valt als je alle kampvuren hebt gehad. Toch zijn niet alle herinneringen gebonden aan de muur, waardoor je wel op verkenning moet om alles te weten te komen. Daarnaast kent de game een aantal verzamelobjecten. De paddenstoelen die je moet vinden, voegen voor het verhaal niet veel toe, maar de relieken geven achtergrondinformatie over de stam Yakanana. De game is grotendeels lineair, maar kent genoeg open ruimte om op zoek te gaan naar de verzamelvoorwerpen. Toch zou ik aanraden om je eerst door het verhaal te laten meeslepen en te genieten van de natuur. Om daarna de game nogmaals te spelen en echt op zoek te gaan.

Eén met de natuur

Omdat de ziel van de wolf zich kan binden aan de dieren die zij tegenkomt, speelt dit uiteraard een rol in het verhaal. Om naar het volgende gebied te komen is het noodzakelijk om te graven, te vliegen of te zwemmen. Hoewel je op deze momenten gedwongen wordt om een bepaald dier te worden, is dit in de rest van de wereld jouw keuze. De wolf rent het snelst, maar niemand houdt je tegen om als wombat rollend verder te komen. De dieren zijn voornamelijk schattig weergegeven en hebben ieder een eigen interactie. Wanneer je als wombat speelt en een bessenstruik tegenkomt kan de wombat hiervan eten. De olifant aan de andere kant kan juist weer water in zijn slurf nemen en dit over zich heen gooien. Het zijn geen revolutionaire handelingen, maar zorgen wel voor extra plezier wanneer je van de natuur wilt genieten.

Niet alleen de dieren, maar ook de natuur staat centraal in Lost Ember. Gedurende de game trek je door verschillende biomen waar je nieuwe dieren tegenkomt. Van een grasvlakte tot de bergen om vervolgens weer te komen bij de rivieren en de woestijn. De variatie van natuur straalt van de game af waardoor de omgeving nooit saai oogt. Het tempo van de game is rustig tot bepaalde momenten. Zo versnelt de game wanneer je als kolibrie door een grot vliegt en obstakels moet ontwijken of wanneer je als vis van rivier naar rivier springt en al glijdend door modderstromen verder komt. Omdat het niet te vaak gebeurt, zijn deze versnellingen een goede afwisseling van het trage verloop van de game.

Net niet uitmuntend

Lost Ember is gemaakt door een handvol mensen en heeft alles in huis om een uitmuntende score te krijgen, helaas maakt de game dit net niet waar. Het grootste minpunt hierbij is dat de PlayStation 4 merkbaar moeite heeft met de game. Dit zorgt voor lag op de vreemde momenten. Zo lijkt het laden van de wereld het probleem te zijn. Dit is te verhelpen door rustig te lopen. Op het moment dat de game versnelt en er van alles gebeurt, zijn er geen problemen. Wat doet vermoeden dat in ieder geval op de PlayStation 4 de game niet helemaal geoptimaliseerd is. Daarnaast had de wereld iets levendiger mogen zijn. Er lopen genoeg dieren rond die ook hun eigen activiteiten hebben, maar soms staan ze gewoon stil. De dieren hebben soms ook houterige animaties, die dan weer grotendeels verdwijnen wanneer je zelf met het dier speelt. Uiteraard zijn deze problemen vervelend of had het beter gekund, maar ze zijn nooit storend geweest voor de ervaring die de game wil bieden.

Waarin de game voornamelijk uitblinkt, is het verhaal en hoe dit wordt verteld. Ook de natuur en verwisseling van de dieren is goed vormgegeven. De game biedt een ervaring die niet alle gamers even zullen waarderen. Wat vooral een benoeming verdient, is de muziek van Lost Ember. De soundtrack van de game past goed bij de rustige sfeer en het emotionele verhaal van Lost Ember. Er zijn twee nummers met tekst die op zichzelf al prachtig zijn, maar die in combinatie met de momenten in de game voor extra lading zorgen. De natuur, het spelen als dieren met daarbij een goed verhaal en prachtige muziek zorgt ervoor dat Lost Ember het waard is om te spelen.