Promise Mascot Agency review - Management en fetch quest simulator

Een bijna-dode Yakuza, een sprekende vinger en een stad vol spoken: Promise Mascot Agency klinkt als een fever dream op papier. Toch is dit precies waar je als speler in terechtkomt. Deze bizarre mix van managementsim, open-wereldverkenning en verhalende opbouw speelt zich af in een verloederde Showa-stad waar je mascottes aan het werk zet om je eer en de geldkas te herstellen. Het resultaat is uniek, maar niet altijd even boeiend.

Van onderwereld naar ondergang

In Promise Mascot Agency speel je Michi, een lid van de Yakuza die na een mislukte klus op het nippertje aan de dood ontsnapt. In plaats van wraak te nemen, besluit zijn baas om zijn dood in scène te zetten en hem naar Kaso-Machi te sturen, een vervallen stadje waar de tijd lijkt stil te staan. Wat volgt is geen klassieke wraakmissie, maar een poging om via een heropgestarte mascotte-agency de verloren miljoenen terug te verdienen. Bijgestaan door Pinky, een losgesneden reuzenvinger uit zijn vorige familie, begint Michi aan zijn nieuwe leven tussen afvalbergen en geestverschijningen.

De wereld van Kaso-Machi is op papier intrigerend. De stad bestaat uit meerdere districten en zit vol vreemde figuren en locaties. Maar de kern van je ervaring draait om autorijden en daar knelt het al meteen. Je enige vervoermiddel is een gammele vrachtwagen die in het begin traag, log en frustrerend bestuurt. Dat is een probleem, aangezien je die truck continu gebruikt om van de ene plek naar de andere te rijden, iets anders kun je namelijk niet doen in de stad. Door upgrades vrij te spelen, zoals snellere motoren, een upgrade om over het water te rijden, of zelfs raketten voor Pinky, kun je de stad verder verkennen. Deze verbeteringen zijn in principe compleet optioneel om te verzamelen, maar voelen meer als een noodzaak dan als een beloning.

Mascottes managen zonder diepgang

Mascottes vormen de ruggengraat van je bedrijf. Je vindt ze verspreid door Kaso-Machi en moet ze overtuigen om bij je te komen werken. Dit doe je door een contract op te stellen met salaris en arbeidsvoorwaarden. In theorie klinkt dit als een strategisch element, maar in praktijk heb ik de game uit kunnen spelen en alle mascottes kunnen verzamelen door voor elke mascotte dezelfde formule te gebruiken die altijd werkt: vijf procent extra loon en een vrije dag na elke zes klussen. Hierdoor valt elke onderhandeling weg en verandert het werven van mascottes al snel in een herhalend klusje.

Zodra je mascottes hebt, stuur je ze op opdrachten die je krijgt via gesprekken met bewoners. Opdrachten variëren in moeilijkheid en vereisen specifieke mascottesoorten voor maximale winst. Mascottes kunnen vastlopen tijdens een klus, wat je de kans geeft om hen te helpen via een minigame met zogenaamde Hero Cards. Hoewel dit klinkt als een leuke afwisseling, is er geen echte uitdaging. De minigame falen of besluiten niet te doen, betekent slechts een lagere uitbetaling en geen andere consequentie. Hierdoor voelt zelfs dit interactieve component als een overbodige extra in een systeem dat al weinig echte diepgang heeft.

Fetch quest simulator

Geld verdienen is het uiteindelijke doel van Promise Mascot Agency. Je gebruikt het om upgrades te kopen, de stad te renoveren en nieuwe kaarten aan te schaffen. Dit past bij het management-idee van de game, maar ondergraaft zichzelf naarmate je verder komt. Op een bepaald moment begin je namelijk passief geld te verdienen, wat de noodzaak om nieuwe mascottes te rekruteren of actief opdrachten uit te voeren grotendeels wegneemt. Het systeem draait op efficiëntie, maar die efficiëntie maakt de gameplay uiteindelijk overbodig. De rest van de game valt terug op fetch quests. Elk personage dat je ontmoet heeft iets nodig: katten, gewassen, arcadekasten, je bent meer koerier dan Yakuza. Het voortdurend ophalen van spullen of bezoeken van specifieke locaties zorgt voor weinig variatie. In combinatie met het frustrerende rijgedrag van je truck wordt dit na verloop van tijd simpelweg saai. De wereld oogt uniek, maar vult zichzelf met wat mij betreft te veel repetitieve bezigheden.

Wat Promise Mascot Agency wél goed doet, is het opbouwen van een verhalende wereld. Elke klus die je uitvoert en elk personage dat je helpt, draagt iets bij aan de geschiedenis van Kaso-Machi. Het stadje en zijn bewoners hebben allemaal hun eigen achtergrond, en ook de mascottes hebben opvallend gedetailleerde verhalen. De centrale plot rond Michi, zijn verleden in de Yakuza en de mysterieuze opbouw van de agency geeft het geheel een interessante onderlaag. Het is alleen jammer dat deze narratieve diepgang verpakt is in een repetitieve gameplaystructuur. Je moet tientallen fetch quests doorploegen om bij de kern van het verhaal te komen. Daardoor voelt het alsof de game zijn eigen verhaal saboteert. Er zit veel liefde in het wereldontwerp en de personages, maar er is te weinig aandacht voor boeiende interactie of beloning op de lange termijn. Als managementsim heeft de game te weinig strategie, en als verhalende game wordt hij geremd door zijn eigen opzet.