Review: Bravo Team PlayStation 4

Ik moet toegeven, ik vind het echt te gek dat ontwikkelaar Supermassive Games zoveel moeite en tijd steekt in het ontwikkelen van games voor de PlayStation VR. Ze maakten eerder al Until Dawn: Rush of Blood en kort geleden brachten ze nog The Inpatient naar Sony’s VR-headset. Hoewel de eerste titel mij veel meer beviel dan de tweede, ligt mij verwachting van de ontwikkelaars nieuwe titel Bravo Team toch wel hoog! Na een enorm toffe co-op speelsessie bij Sony kreeg ik al helemaal zin in de militaire vr-shooter, dus deed ik één van mijn game-buddy’s de Aim-controller cadeau en dook ik samen met hem de virtuele wereld in om daar de boel eens goed overhoop te schieten!

Niet praten, maar schieten

Bravo Team begint met de ontvoering van een presidentskandidaat. Jij bent tijdens haar autorit aanwezig als militaire beveiliging, maar zodra er onverwachts een flashbang naar binnen wordt gegooid is er nog weinig dat jij en je compagnons kunnen doen. Nadat je bijkomt en de auto uitstapt, begint Bravo Team eigenlijk pas echt. Eén van je collega’s wordt dood geschoten door de grote groep ontvoerders en je blijft dan ook met z’n tweeën over. Het verhaal is in het vervolg van de game erg slap en is dan ook een pure bijzaak, er moet immers een reden zijn om mensen neer te knallen en dat is dan ook het enige wat het verhaal je geeft.

Je doel is de presidentskandidaat terug te vinden en dus iedereen die in de weg staat neer te knallen. De weg naar dit doel toe bestaat uit zeven, chronologische en direct aan elkaar doorlopende levels. Hoewel het einde van een level het begin is van de volgende, zijn de locaties verrassend verschillend. Het ene moment sta je op een groot marktplein in een heftige kogelregen en het andere moment hangt alles af van close combat gevechten in een kantoorpand. De verschillen in locaties brengen ook variatie in het type wapens met zich mee. Je begint met een heus machinegeweer voorzien van red-dot sight en een handgun als secundair wapen. Het secundaire wapen blijft de gehele game hetzelfde type, maar je krijgt meerdere malen de keuze om je primaire machinegeweer om te ruilen voor een shotgun en later zelfs een sniper. Het klinkt misschien niet als een flink arsenaal, maar het is precies goed in balans met de duratie van de game. Op de gemiddelde moeilijkheidsgraad was ik dan ook na vier uurtjes door al de levels heen en aangezien de game in die sessie al aardig pittig was, kan ik best geloven dat je een uurtje langer bezig bent op de hoogste moeilijkheidsgraad. Ben je na de vier á vijf uur nog steeds niet klaar met Bravo Team, dan is er nog een Score Attack-mode waarbij kills en headshots punten opleveren. Een kleine challenge met een stel vrienden is dus een mogelijkheid, maar naar mijn mening geen spectaculaire toevoeging die de replay-waarde hoger maakt.

Liever zittend dan staand

De manier waarop je jouw karakter in de game bestuurd is een manier die werkt, maar je helaas wel compleet uit de illusie van VR trekt. Je speelt voornamelijk op een vaste positie in First Person, maar zodra je van plek wil veranderen trekt de game je uit dit kijkpunt en moet je vanuit een third-person-view toekijken hoe je personage zich verplaatst. Er is dus ook geen sprake van het daadwerkelijk vrij bewegen door een semi open wereld. Je moet namelijk uit verschillende punten kiezen waar je dekking achter wil zoeken. Er zijn genoeg wegen te kiezen en soms kan je zelfs een andere weg kiezen dan je medespeler. Toch is de switch van first naar third person telkens weer verwarrend en kan het soms door lange loop animaties tot de dood leiden. Je hebt tijdens deze loopacties namelijk op geen enkele manier de controle en kunt dus ook niet terugschieten of direct teruglopen als je beschoten wordt. Dit is ergens een groot gemis, maar het maakt de beslissing van wanneer je gaat lopen wel veel crucialer en dus meer tactisch.

Bravo Team is met verschillende controllers te spelen, maar de Aim Controller is verreweg de meest vermakelijke optie. De game is ontwikkeld met deze controller in gedachten en is ook niet voor niets als bundel samen met het vr-geweer te koop. Het feit dat je daadwerkelijk een geweer vast hebt zorgt voor veel meer immersie. Zo dacht ik dat ook over het daadwerkelijk staand spelen, maar helaas pakte dat een stuk minder goed uit. Je personage in-game is namelijk continu automatisch gebukt en doormiddel van een knop is het mogelijk om te staan. Ik had stiekem gehoopt dat je bij een staande speelsessie kon bukken door dat fysiek te doen, dit was namelijk wel mogelijk in Farpoint. Helaas blijkt dat niet mogelijk. Wat overblijft is hooguit de mogelijkheid om een klein beetje langs het object te gluren waar je achter schuilt, maar verder is er weinig gebruik gemaakt van de mogelijkheden die vr te bieden heeft.

Coöp is the way to go

Er is maar één manier om echt alles uit Bravo Team te halen en dat doe je door de game volledig in coöp te spelen. Je kunt de game in duiken met een AI-partner die je doormiddel van gebaren kunt aansturen, maar ondanks dat hij een topper is in het reviven kan je beter samen met een goede vriend, of in ieder geval een online speler die beschikt over een headset, Bravo Team gaan spelen. Samen vooruit drukkend een kantoorpand in gaan, daar zonder ammo oog in oog komen te staan met een bepantserde tegenstander die vervolgens net op tijd vanaf de zijkant wordt neer geschoten door mijn game buddy, zijn momenten die ik zeker als erg tof heb ervaren.

Toch voelt de game uiteindelijk behoorlijk kaal aan. De levels zijn echt wel leuk verzonnen, maar er ontbreekt gewoon het een en ander aan het totaal. Bravo Team bevat bijvoorbeeld geen enkele explosie, iets dat ik op de een of andere manier toch wel mis. De tegenstanders zijn vrijwel continu dezelfde soldaten en het verhaal is, zoals ik eerder al zei, belachelijk slap. Iets dat je niet verwacht van een studio die verhalende games zoals Until Dawn op de markt heeft gebracht. Hoewel de game grafisch zeker acceptabel is, heeft de game soms wel moeite met het laden van textures. Een prullenbak waar je achter schuilt zie je dus zeker zo nu en dan van kleur veranderen. Nog een klein laatste punt van kritiek, de game bevat een soort scherpte cirkel. Volgens mij willen ze het effect creëren dat het menselijk oog ook heeft, namelijk dat de zijkanten van je zicht minder scherp is dan het midden. Aangezien dit al in mijn eigen oog zit hoeft dit echt niet in-game nog eens gedaan te worden en dan al helemaal niet op de manier zoals het in Bravo Team gedaan is. Je ziet letterlijk een cirkel met veel detail omringd door een volledig wazige omlijning. Ik heb zelfs gezien dat in die buitenste cirkel graffiti op een muur volledig verdween. Het is een klein punt, maar opmerkelijk genoeg om op te vallen en te irriteren.