Review: Commandos 2 HD Remaster Pc

Wanneer je het gaat hebben over oldskool strategiespellen doemen er altijd een paar namen op. Eén daarvan is Commandos, destijds uitgebracht door Eidos. Deze serie staat nog altijd bekend om zijn uitdagende gameplay en is volgens velen één van de beste games ooit. Sterker nog, het behoort tot een lijst van klassiekers als je menig gamer moet geloven. Afijn, het tweede deel, Commandos 2, is achttien jaar later opnieuw uitgebracht als remaster en heeft de inspirerende titel van Commandos 2 HD Remaster gekregen. Is de game anno 2020 nog steeds goed en relevant? Of heeft de tand des tijds de game geen goed gedaan?

War, war never changes

Ho eens? Gaan we een quote gebruiken uit een andere game? Ja, de grap is dat oorlogje spelen altijd een solide basis is gebleken voor games binnen het genre van Real Time Strategie, oftewel RTS. Sinds de eerste dagen van Dune tot aan de dag van vandaag met Civilization, oorlog is er altijd wel onderdeel van. Binnen Commandos 2 HD Remaster is de Tweede Wereldoorlog de setting. Bijna iedereen kent deze periode en weet wie de hoofdrolspelers zijn gedurende dit mini-tijdperk van de moderne geschiedenis. War never changes en is in dat opzicht ook vandaag de dag dus een prima gegeven om een game voor uit te brengen. Dus al een paar decennia is het een geliefd genre en is het niet vreemd dat een game als Commandos 2 een oppoetsbeurt krijgt. Om meteen maar even het politiek correcte te benoemen, ze hebben de game wel een vertruttings-behandeling meegegeven. Symbolen als de swastika, beeltenissen van de besnorde schreeuwende dictator en zelfs de Japanse rode cirkel is niet meer. Dit is, omdat Commandos 2 geen politiek statement moet zijn. Pardon? De game speelt zich af gedurende de Tweede Wereldoorlog. De gehele periode is symboliek voor een nog steeds wereldwijd probleem. Dus je kan dit toch niet verbergen waar het om draait. Afijn, dit is een keuze die mij zeer bevreemd, hoewel het op de game zelf niet van invloed is.

Dat gezegd hebbende, is de game nog wel hetzelfde en bestaat deze uit tien missies die opbouwen naar een climax in Parijs en dit blijft gewoon tof. Elke missie dien je met je team te voltooien. Hoe je dit doet, is geheel aan jou en mag je ook lekker zelf uitzoeken. Letterlijk, kom ik zo nog op terug. Elk teamlid heeft zijn eigen vaardigheden en deze dien je ten volle te benutten, want een one man army-speelstijl gaat niet op. Hoewel, met een pakje sigaretten en je mes kom je nog steeds heel ver! Je hebt uiteraard de spierbundel van de groep, Butcher. Duke is de sniper, Lips is de infiltrant enzovoorts. Elk heeft zo hun eigen kwaliteiten die je moet leren in te zetten. De gameplay draait dan ook om tactische keuzes maken en getimed je acties uitzetten. Soms kun je een level prima met geweld uitspelen, maar soms kun je jezelf het makkelijker maken door met meer subtiliteit te werk te gaan. Heerlijk en doordacht. Het is dan ook niet verrassend dat de basisprincipes van deze game goed zijn. Ook bijna twintig jaar later nog.

Tijd staat even stil

De kern-mechanieken van de game zijn robuust. En dan zeg ik het netjes. Het is een game uit 2001 en dat is duidelijk te merken. De controls zijn vrij rigide en daar bedoel ik mee te zeggen dat elke actie is toegewezen aan een menu-klik door eerst te klikken op jouw personage om deze actief te krijgen of - als je dit uit je hoofd weet - een sneltoets te gebruiken. Dit laatste zal je veel gebruiken, mits je even stampt. In het heetst van de strijd, zeker voor nieuwelingen of de meer “moderne gamer”, is dit een stap terug in de tijd, omdat je tegenwoordig misschien intuïtieve en contextgevoelige knoppen gewend bent. Je moet ook actie voor actie selecteren. Bijvoorbeeld heb je je sniper actief, dan moet je deze actie annuleren om weer te kunnen lopen. Hierdoor houd je geen flow in stand en dat kan vandaag de dag averechts werken. Dit is een game die je echt uit het hoofd moet leren en stap voor stap moet doen. Geheel anders en spreekt daarom veel gamers misschien niet meer aan.

En om terug te komen op wat ik eerder zei, als bijkomende moeilijkheid, neemt deze game je nauwelijks bij de hand. Afgezien van twee trainingsmissies (die al vrij pittig kunnen zijn), een korte intro per missie en vaantjes die je hints geven, heb je daar ook alles mee gehad. Je dient zelf uit te zoeken wat je in je inventaris hebt om uit te vogelen hoe je de missie moet uitspelen. Als je een bom in je inventaris ziet, ben je misschien snel geneigd om deze direct in te zetten. Of wat dacht je van je wapens? Maar ja, dan maak je geluid. Dus wie is er dan het beste uitgerust voor stealth? Je dient dan ook eerst goed het overzicht te krijgen van zowel je team als het level. Deze uitdaging maakt de game juist zo charismatisch. Zoek het maar uit. Het komt dan misschien het beste tot zijn recht bij de verstokte RTS-gamer, maar toch. De camera kan wennen zijn, want er is (vooralsnog) geen vrij te bewegen camera. Dit dien je met de alt-knop per hoek te kiezen. Dat kan frustrerend zijn indien je doodgeschoten wordt uit een blinde hoek. De mini-map (om elke plek te bespieden) is paar dagen na de patch toegevoegd en is een welkome aanvulling.

Helaas slechts een halve remaster

Het mag duidelijk zijn dat de basis van de game in principe goed is, maar wel voor een game uit het begin van deze eeuw. We zijn inmiddels wat jaren verder, wat betekent dat techniek en gameplay ook niet hebben stil gestaan. Dus over techniek gesproken, het is nog steeds dezelfde game, met opgepoetste textures in een hogere resolutie. In principe is er weinig te klagen als we het beoordelen als een Remaster, maar misschien had de game wel een Remake verdient. Gelukkig ogen de personages en omgevingen vandaag de dag nog altijd detailrijk, omdat de game grotendeels statisch voor-gerendered is. Zodoende (zeker in die tijd) scheelt dat rekenkracht. Het toevoegen van lichteffecten, betere shaders of betere animaties was geen overbodige luxe geweest. Geluidseffecten zijn wisselend. Soms lijkt de afmix echt niet op orde. Het wapengekletter overstemt de stemmen of de muziek staat zo hard, dat je niet goed hoort wat er tegen je wordt gezegd. Je kunt in het menu het volume van muziek, fx en master aanpassen, maar dit maakt nauwelijks verschil. Misschien dat dit ook nog de komende dagen middels patches aangepakt wordt, want al sinds de eerste dagen na de release is de game al meermalen gepatched.

Wat vooralsnog ook ontbreekt en dat is best bizar, is de multiplayer. Misschien wel het speerpunt van RTS-games is tenslotte de strijd met of tegen elkaar. De essentie van strijd is tenslotte gericht op wie verslaat de ander of de fun van samen strijden. Helaas heeft Kalypso ervoor gekozen om er in deze remaster geen een in te stoppen. De game is mijn optiek geen volledige remaster. Hopelijk, gezien wat online petities en comments op social media en Steam, komt dit alsnog in een toekomstige update naar de game toe. Maar eerlijk gezegd is dit halfbakken, hoe goed de basis van de game ook is.