Review: Despot's Game: Dystopian Army Builder - Op de automatische piloot Pc

Er zijn van die dagen dat je eigenlijk helemaal geen zin hebt om je te verdiepen in de wereld van een game. Je wilt dan gewoon een game waarin je weinig hoeft te lezen en te klikken. Of misschien wil je tussendoor even snel je dopaminelevels omhooghalen. Idle-games en autobattlers zijn daar vaak het antwoord op, omdat ze weinig van de speler vereisen. Despot's Game: Dystopian Army Builder behoort tot dat genre en is een game die je op de automatische piloot speelt. Dat betekent echter niet dat je verder komt zonder enige vorm van tactiek te gebruiken.

Mensen zijn toch maar nutteloos

Het eerste wat je moet weten over Despot's Game: Dystopian Army Builder is dat het een rogue-like autobattler is. Dit betekent dat je tijdens de gevechten niets hoeft te doen, want je soldaatjes doen al het werk. Tussendoor hoef je in principe ook niet veel te klikken, waardoor het vooral een game is voor tussendoor of tijdens saaie dagelijkse taken. Bij het opstarten krijg je direct een tutorial waar de basiselementen van de game worden uitgelegd. De mensen die onder je commando staan, zijn terechtgekomen in een labyrint en hebben verder geen herinneringen. Het is dan ook het doel om het labyrint te verlaten. In sommige kamers zijn een soort zij-missies te vinden waarin je iemand moet helpen of de Newbies moet opofferen voor het grote goed. De tekst die dan verschijnt zit vol met klassieke verwijzingen, zoals Harry Potter. Ik merkte al gauw dat dit gedeelte van de game mij niet wist te interesseren. De humor voelt namelijk geforceerd aan en de klassieke popcultuur verwijzingen vinden te willekeurig plaats. Despot's Game: Dystopian Army Builder mist dan ook een overkoepelend verhaal en een doel om verder te spelen. Tenzij je iemand bent die graag experimenteert met verschillende builds en ervan geniet om tegen de builds van andere spelers te spelen.

Doordat de game zich afspeelt in een labyrint, is het kleurenpalet van de game voornamelijk donker. De pixelstijl komt bij de omgevingen, of beter gezegd de dungeons, niet goed tot zijn recht. Het ziet er gewoon niet bijzonder uit. Het design van de vijanden is dan wel een pluspunt, want deze vond ik er wel goed uitzien. Despot's Game: Dystopian Army Builder heeft ook een soundtrack, maar ik zie niet in waarom je hier vrijwillig naar wilt luisteren. De muziek is te luid en vooral afleidend. Het past echter wel bij de post-apocalyptische labyrint sfeer die de game over wil brengen.

Al Strijdend naar de uitgang

Bij idle games en autobattlers is het verhaal natuurlijk minder van belang en is het vooral de gameplay die goed in elkaar moet zitten. De gameplayloop is dan ook niet verkeerd in Despot's Game: Dystopian Army Builder. Je begint de game met een zwaardvechter, een man met een schild, een boogschutter en een Newbie. De Newbies hebben geen wapens en doen daardoor minder schade. Het is uiteraard wel mogelijk om ze een wapen te geven, waardoor ze transformeren in een magiër, boogschutters enzovoorts. Om je leger uit te breiden krijg je na een gevecht een aantal muntstukken en verschijnt er een winkel in beeld. Bij deze winkel kun je nieuwe Newbies kopen en allerlei wapens. Hier komt wel geluk bij kijken, want de wapens verschijnen willekeurig. Het kost dan ook geld om de inventaris van de winkel te vernieuwen. De humor die zit verscholen achter de wapens kon ik wel waarderen. Zo kun je een rugbybal kopen, waardoor een Newbie eigenlijk veranderd in een rugbyspeler en schade doet door de bal te gooien. En wat dacht je van een kok die aanvalt met een gigantische Duitse pretzel. Wanneer je eenmaal een bepaalde klasse in je team hebt, wordt dit netjes aangegeven. Het hebben van twee magiërs, met ieder een ander wapen, zorgt namelijk voor extra bonussen.

Door alle verschillende wapens kun je het leger op verschillende manieren samenstellen, maar er is ook nog een mutatiesysteem. Met de muntstukken die je verdient, kun je in dit specifieke menu allerlei mutaties kopen. Hierbij krijgen je soldaten meer gezondheid, doen ze meer schade, of zijn hun aanvallen sneller. Omdat het een soort skill-tree is, worden ze wel steeds duurder. Bij sommige side-quests of het verslaan van een specifieke kamer krijg je toegang tot extra, en gratis, mutaties of speciale soldaten. Het grootste strategiepunt van de game ligt dan ook in het besteden van je geld. De enkele muntstukken die je krijgt zijn niet genoeg om zowel mutaties als nieuwe soldaten en wapens te kopen. Daarbij komt nog kijken dat je de kamers in het labyrint niet gratis kunt verkennen. Elke keer dat het leger door een deur loopt consumeren ze een lading voedsel. De hoeveelheid wordt bepaald door de hoeveelheid soldaten. Op de map is dan ook te zien in welke kamers je voedsel kunt kopen. Wanneer de nood hoog is, kun je ervoor kiezen om een aantal soldaten naar de vleesmolen te sturen. Naarmate je dieper terechtkomt in het labyrint, je lijkt in ieder geval naar beneden te gaan, worden de vijanden steeds sterker. Weet je echter de eindbaas te verslaan dan kom je het team van een andere speler tegen.

Doordat je zo strategisch moet omgaan met je muntstukken en de vijanden steeds moeilijker worden, hoort sterven er nu eenmaal bij. Na bijna elke poging kreeg ik een scherm te zien, waarbij de game liet weten dat ik nieuwe gamemodi had vrijgespeeld. Zo speel je een gemakkelijke en hardcore modus vrij of kun je pvp inschakelen. Dit betekent dat je om de drie kamers moet vechten tegen het leger van een andere speler. Je hebt in totaal drie levens en moet tien andere spelers verslaan om de overwinning te behalen. Veel van deze opties moet je dus vrijspelen en je krijgt netjes te zien hoe je dat moet doen. Een aantal zijn eenvoudig te verkrijgen, terwijl andere juist gericht zijn op de specifieke klasse in je leger. Door The King of The Hill ranglijst is er zelfs een soort ranked modus aanwezig. Na de campagne is er op deze manier nog genoeg content om van te genieten.