Review: Devil May Cry: Definitive Edition PlayStation 4

Waar de Devil May Cry-serie voor 2013 altijd voor een zeer specifiek publiek was, probeerde men met DmC twee jaar geleden een meer mainstream doelgroep te bereiken. Dat lukte, want persoonlijk kon ik me nooit helemaal vinden in de eerste vier delen, maar DmC vond ik plots helemaal geweldig. Dat zorgde ervoor dat ik de game benoemde als mijn verrassing van 2013, maar de harde kern die de serie al vele jaren een warm hart toedroeg, zag hier en daar nog genoeg aanknopingspunten. Met de Definitive Edition op de next-gen consoles probeert men de ijzersterke basis te complementeren met allerlei toevoegingen die de game voor de hardcore fans, maar ook voor iedereen die de game twee jaar geleden heeft gemist, extra interessant te maken.

DmC 2.0

DmC Devil May Cry: Definitive Edition is niet de enige remake die tegenwoordig verschijnt op de next-gen consoles, integendeel. Toch voelt deze DmC 2.0 anders aan dan alle andere remakes. Natuurlijk is de game nu te spelen in 1080p, wat ervoor zorgt dat het geheel er aanzienlijk scherper uitziet, maar vooral de 60 frames per seconde vormen een wereld van verschil met de eerdere consoleversies. De stap van 30 naar 60 fps is vooral merkbaar wanneer de nieuwe turbo-modus wordt ingeschakeld. In deze modus verloopt de actie, die sowieso al niet traag is, nog eens 20% sneller. Ook al klinkt dat verschil klein, de adrenaline spuit gegarandeerd uit je aderen. Bovendien is deze modus per missie aan en uit te zetten.

Maar wacht eens even, wellicht heb je DmC destijds aan je voorbij laten gaan en vraag je je af waar de game in hemelsnaam over gaat. Die informatie vind je uiteraard in de review van destijds, maar in de basis is DmC een hack én slash met een zeer kenmerkende stijl en met een Dante die is onder gedoopt in een flinke dosis Westerse cultuur. Hakken in het kwadraat in een wereld waarin je jezelf zonder twijfel zult verliezen, dat is DmC in een notendop. Het verhaal in DmC is een goed excuus om van actiescène naar actiescène te suizen en wordt in deze Definitive Edition bovendien nog eens uitgebreid met de DLC Vergil's Downfall. Deze content is van aanzienlijk mindere kwaliteit dan de game zelf, maar biedt spelers toch een leuke kijk op de andere kant van het verhaal.

Moeilijk, moeilijker, moeilijkst

Eerlijk is eerlijk, ik speel games als DmC niet voor de uitdaging. Ik geniet van de sfeer, de brute actie en het verhaaltje dat alles aan elkaar probeert te praten. Hoewel er in de oorspronkelijke game al een aanzienlijk aantal moeilijkheidsgraden aanwezig waren, bleek dat voor de echte fans, die hun bebloede knokkels graag nog dieper in het gezicht van de duivel nestelen, toch niet genoeg te zijn. Naast de turbo-modus, die door de opgevoerde snelheid al enige uitdaging toevoegt, is ook de hardcore-modus een welkome toevoeging voor diegenen die zelfkastijding naar een hoger niveau willen tillen. Wanneer deze modus wordt aangezet, wordt de gehele game een stuk lastiger doordat bijvoorbeeld vijanden meer schade aanrichten, maar ook je combo's sneller zullen eindigen.

Maar dat is niet alles, want een nieuwe moeilijkheidsgraad doet ook een poging om het bloed onder je nagels vandaan te halen. De naam Gods Must Die illustreert het gevoel dat de gemiddelde gamer bij deze moeilijkheidsgraad zal krijgen, aangezien items niet langer gebruikt kunnen worden en alle vijanden spawnen terwijl hun Devil Trigger al aanstaat. Daarnaast eist de Must Style Mode opperste concentratie van de speler, aangezien vijanden in deze modus enkel schade toegediend krijgen als de combometer op het juiste (lees: zeer hoge) niveau is. Tel daar de reeds bekende moeilijkheidsgraden bij op en aan uitdaging is niet langer een gebrek. Mocht je na het meermaals doorlopen van de game nog geen genoeg van de bloederige actie hebben, dan kun je het altijd nog met Dante of Vergil in hun eigen Bloody Palace opnemen tegen meerdere waves vijanden.