Review: Dynasty Warriors: Gundam Xbox 360

Af en toe heb je van die games waarvan je al bijna zeker weet dat ze gedoemd zijn te falen in onze westerse wereld, al zijn ze nog zo goed. Over het algemeen gaat het dan om de Japanse games, die vol gestopt zijn met alles waar Japanners zo van houden en Westerlingen juist niet. Wanneer twee van dit soort series dan gecombineerd worden, weet je al bijna zeker hoe dit verhaal zal aflopen.

Dynasty Warriors + Gundam = onbegrijpelijk

Dynasty Warriors: Gundam lijkt geen uitzondering te worden op deze regel. Omdat de makers er blijkbaar vanuit zijn gegaan dat iedereen al behoorlijk wat Gundam-kennis zal bezitten, is het verhaal voor leken erg lastig te volgen. Er zijn twee belangrijke verhaalmodi, te weten de Official Mode en de Original Mode. De Official Mode gaat door waar het laatste Gundam-avontuur eindigde, maar zelfs deze chronologische verhaallijn kon ik al niet volgen. In de Original Mode gaat het er veel heftiger aan toe qua verhaal, want hier vliegen verschillende verhaallijnen door elkaar heen, zodat je wel heel veel Gundam-kennis moet hebben wil je hier wat van begrijpen.

Durf je het toch aan om aan een modus te beginnen, dan kies je een karakter uit een aantal voor de fans bekende helden en vervolgens trek je deze getekende held een groot robotpak aan. Je robots, de zogenaamde mobile suits, kun je naargelang je vordert upgraden met verschillende onderdelen. Ook worden zowel de bestuurder als de mobile suits sterker en krijgen ze nieuwe skills. Je kunt met elk van de karakters een keer spelen, zodat je het verhaal vanuit verschillende perspectieven bekijkt. Mocht je dus niet afhaken door het verhaal, dan heb je een flinke spelduur te pakken.

Hack-n-slash

Maar of je blijft spelen is de vraag nog maar. Dynasty Warriors: Gundam is namelijk een rasechte hack-n-slasher en voor de gemiddelde nuchtere Hollander waarschijnlijk iets teveel van het goede. Je hebt met jouw speler drie aanvallen. Je eerste aanval is schieten, maar dit zul je niet veel doen vanwege de lage vuursnelheid. De tweede aanval is het inhakken vijanden met je laserzwaard, iets wat je vaak zult gebruiken vanwege de snelle combo's. Ten slotte is er een soort superaanval, die je na het slachten van genoeg vijanden kunt gebruiken. Er zijn ook combinaties van aanval 'n en aanval twee mogelijk, maar over het algemeen zul je het bij het simpele, repetitieve zwaardvechten houden.

Tactiek

Er is echter ook een tactisch element. Elk level is opgebouwd uit velden, die zowel van jou als van een tegenstander kunnen zijn. Wanneer je een veld wilt veroveren zul je een bepaald aantal vijanden moeten doden. Dit gaat meestal erg simpel, omdat het IQ van de gemiddelde vijand niet boven het aantal toetsen op een telefoon ligt. Om het veroveren van velden moeilijker te maken zijn er daarom ook guards en eindbazen te vinden. Deze vijanden vechten goed terug, zodat je tijdens de game niet in slaap sukkelt. Heb je eenmaal een veld veroverd, dan komen jouw medestanders op dit veld te staan en heb jij een legertje achter je staan bij het veroveren van een volgend veld. Je kunt het veroveren echter ook overslaan en in 'n ruk doorrennen naar je uiteindelijke doel. Zo komt bij het repetitieve vechten toch nog wat nadenken kijken.

Gedeelde smart is halve smart

Maar toch overheerst het gevoel dat je steeds maar weer hetzelfde doet. Gelukkig kun je het leed daarom ook delen met een medespeler door de missies coöperatief te spelen. Dit verzacht de pijn enigszins, omdat je nu meer tactiek in de strijd kunt gooien door middel van een aanvalsplan. Helaas komt de game ook met z'n tweeën hoofdzakelijk neer op het neerslaan van zo veel mogelijk vijanden. Zelfs wanneer je besluit een simpel 'n op 'n gevecht te houden met een vriend(in), dan blijft het hack-n-slash-gevoel zodanig aanwezig, dat ook hier na vijf matches al niets meer aan is.