Review: KickBeat Special Edition Nintendo Wii U
Ritmegames, het is weleens eerder gedaan. Wel meer dan eens eigenlijk. Dance Dance Revolution begon ermee en vele zijn erna gekomen. Ze hebben allemaal het concept van DDR overgenomen, maar er valt ook niet veel aan te wijzigen natuurlijk. Bepaalde knoppen indrukken op een bepaald ritme of in de arcadehal op een dansmat. KickBeat heeft dit concept feilloos overgenomen, maar de simpliciteit van DDR was ook zijn kracht. KickBeat voegt hier wat elementen aan toe en probeert het succes van DDR te evenaren. Hopeloze poging? Misschien.
Het verhaal achter de game
Een simpele ritmegame maken, dat zou elke developer wel kunnen waarschijnlijk. Daarom moet je, als je zo'n dergelijke game ontwikkelt, je onderscheiden van de rest door er verschillende elementen aan toe te voegen. KickBeat doet dit door er een verhaal aan te geven en van de game een vecht-/ritmegame te maken. Het verhaal gaat dat er een 'Sphere' bestaat waarin alle nummers van de wereld verzameld zijn. Als je een lied hoort, komt deze dus uit de Sphere. Alleen de Sphere wordt gestolen en daarmee alle muziek uit de wereld. Het doel is dat de gamer met achttien overgebleven nummers de rest probeert terug te halen. Door op het ritme van de muziek de juiste knoppen te gebruiken, kan het personage zich al vechtende een weg banen door duizenden vijanden. Toegegeven, het is een origineel verhaal, maar de uitvoering had misschien wel wat scherper gemogen. Hoewel er in de game 'handgetekende' cutscenes zijn, komen ze niet bepaald chronologisch over. Het verhaal komt niet goed over op deze manier en dat is wel jammer voor een game die zich door dit element wil onderscheiden.
Hoe moeilijk wil je het hebben?
Het feit dat het verhaal niet heel goed tot zijn recht komt is niet het grootste struikelblok van de game, want dat valt te verwaarlozen. Maar wat je echt gaat storen is simpelweg de gameplay. Zelfs op stand 'normal' is de game te lastig om te spelen. Niet om het feit dat het uitdagend is, maar omdat de design van de game dit gewoonweg bemoeilijkt. In plaats van het gebruikelijke link-rechts- of boven-beneden-gamedesign van ritmegames, hebben ze bij Zen Studios besloten dat de aanslagen in KickBeat in een cirkel moeten staan. Toen ik dit hoorde, klonk het niet als een gek idee, maar zodra je het ervaart kom je bedrogen uit. De vijanden die van links moeten aanvallen beginnen bovenaan de cirkel, bewegen langzaam tegen de klok in en komen daarna pas links terecht. Erg verwarrend en bovendien vraagt het veel inspanning dit te controleren. In de normalstand krijg je gelukkig nog pictogrammen te zien van de knoppen die je moet indrukken, maar ga je 'n moeilijkheidsgraad hoger, dan verdwijnen deze ook weer. Op de Wii U staat knop 'B' onderin, dus ook op het scherm. Maar als een vijand daar staat, staat hij ook vóór het pictogram van de knop. Deze is niet meer zichtbaar en zal je die snel vergeten in te drukken.
Muziek van de wereld, kom terug!
In een ritmegame draait het om muziek, logisch. En in KickBeat is alle muziek van de wereld gestolen op achttien nummers na. Deze achttien nummers hadden waarschijnlijk niet de aandacht getrokken van de dieven. Het zijn geen slechte nummers, voor het genre waar ze in zitten, maar voor een game als deze wel wat verkeerd gekozen. Veel van de nummers zijn Heavy Metal-nummers en af en toe een verdwaalde Dubstep-/Trance-nummer. Guitar Hero deed het ook met Rock-muziek, maar dat waren weloverwogen en goed gekozen nummers. Op de een of andere manier past de muziek van KickBeat niet bij de game. Niet omdat het niet mijn smaak is, maar omdat de nummers niet opzwepend zijn of ritmisch geschikt voor zo'n soort game. De muziek zorgt daardoor voor een saaie gameplay. Een DLC of twee zou niet misstaan voor KickBeat.
Het eindoordeel van Boy Apfel
KickBeat heeft een veelbelovend concept: een ritmegame in combinatie met gevechten om de muziek van de wereld te redden. Maar helaas wordt het verhaal in de game niet logisch verteld en lijkt toch niet zo zeer deel uit te maken van de game. Hoewel de 'handgetekende' animaties een leuke afwisseling zijn, voegen ze weinig tot niks toe. De layout in de gameplay maakt de game op sommige momenten irritant en bijna onspeelbaar. Vijanden die zich onlogisch verplaatsen en camerabewegingen die je verwarren zorgen voor de nodige irritaties. Oefenen op een lied gaat niet, aangezien de training pas vrijkomt na het uitspelen van de game. Helaas past de muziek in de game niet bij een ritmegame. De muziek is op zichzelf goed, maar zorgt niet voor het opzwepende gevoel die je bij DDR of Guitar Hero wel kreeg. De game had potentie, maar de plank is door Zen Studios misgeslagen. Met een paar tweaks kan het misschien wat worden.
- Aardig
- Leuk concept
- Goede graphics
- Irritant door gamedesign
- Muziek niet voor ritmegames
- Te moeilijk
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
Zen Studios
Uitgever:
Zen Studios
Release:
16 september 2014
Reviewscore:
Platforms: