Review: Killzone: Liberation PlayStation Portable

Ik ben absoluut geen shooter fan, maar Killzone maakt iets bij me los wat elke Nederlander bij deze game wel zou moeten hebben en dat is een stukje trots. Trots dat de makers van deze game Nederlanders zijn, de ontwikkelstudio ook van Nederlandse bodem is en dat de game mega populair is over de hele wereld. Guerilla Games en Sony zijn onafscheidelijk van elkaar. Aan mij de taak om jullie te vertellen wat mijn beleving is bij alweer de tweede titel, Killzone: Liberation op de Sony PSP.

Hoe het begon?

3 december 2004 kwam Killzone uit voor de PlayStation 2. De game zag er niet zo heel tof uit, een beetje grijs en grauw, maar bevatte heel wat vette wapens, en een goed verhaal. De game zelf was nogal lineair, maar om nu te zeggen dat het een mislukking was, nee. De game was goed, maar niet goed genoeg. Sony had heel veel geld in de game gepompt en door de hype werd de game toch aardig populair.

We hadden er op kunnen wachten, want met de komst van de Sony PSP kon een nieuwe Killzone niet uitblijven en inmiddels is Killzone: Liberation een feit. Je kruipt in de huid van Templar (bekend van de eerste Killzone) om een aantal ISA gijzelaars te bevrijden van de slechte generaal Metrac met zijn Helghast leger, een soort futuristische nazi's met lange jassen en gasmaskers op.

Gameplay ontzettend goed

De game is in tegenstelling tot de eerste Killzone op de PlayStation 2 anders qua opzet. Het blijft wel een shooter, maar de camera staat schuin boven het speelveld, waardoor er een nieuwe spelervaring ontstaat. Je hebt een heel arsenaal aan wapens waaronder machine-guns, vlammenwerpers en snipers, waarmee je de Helghast om zeep moet helpen. In tegenstelling tot het eerste deel zie je nu je vijanden wel aankomen. Ik was geen fanatieke PlayStation Portable gebruiker, maar na het spelen van Killzone: Liberation kwam de zwarte handheld aanzienlijk vaker uit de kast.

Alhoewel je weet waar de Helghast vandaan komen is het toch een kunst om ze te omzeilen en op tactische wijze in de flank aan te vallen. Je vijanden dragen een soort levensbalkje, waaraan je hun zwakheid kunt afleiden. Op het moment dat je de vijand laat ontsnappen, zal langzaam het balkje weer vollopen, waardoor de game ontzettend uitdagend en realistisch is. Soms schommelt het niveau van de kunstmatige intelligentie teveel, waardoor het ineens moeilijker wordt op momenten waarop je het niet verwacht.

Details tot aan het gaatje!

Grafisch ziet de game er ontzettend goed uit. De tussenfilmpjes zien er echt tof uit en halen echt het onderste uit de PSP-kan. Er zijn vrijwel geen framerate problemen te vinden, terwijl het geweld en de drukte van je PSP-scherm afspuiten. De voertuigen en de omgevingen zien er goed uit, maar soms wat eentonig. Met het audiovisuele aspect zit het verder wel snor. De voice-acting is prima en de stemmen van de personages zijn goed ingesproken, waaronder die van de Helghast.

Zwarte donkere dagen, maar je wordt bijgestaan!

Tijdens de game krijg je ook hulp van een handlanger, sergeant Rico. Er zijn gebieden waar je Rico op af kunt sturen om een doel te bereiken. Zo kun je Rico muren laten opblazen, terwijl jij ondertussen afrekent met een aantal vervelende Helghast. Zo is het strategische element duidelijk aanwezig en zorgt het voor net een klein beetje meer diepgang. Vind je dat commando's geven allemaal maar achterhaald, dan kun je een coöpmodus starten, samen met een vriend of vriendin, want de hele campaign modus is in coöp speelbaar. Ook heeft de game een uitgebreide multiplayer modus, met daarin de Deathmatch en Team Deathmatch. Inmiddels heeft Guerilla een patch uitgebracht waardoor je naast je vrienden op de bank ook mensen op afstand kunt uitnodigen om het tegen elkaar op te nemen in de multiplayer modus.