Review: Lara Croft and the Temple of Osiris Xbox One

In 2013 schitterde Lara Croft in de remake der remakes: Tomb Raider. Begin dit jaar werd deze parel ook nog even overgezet naar de next-gen consoles en volgend jaar is het alweer tijd voor het vervolg: Rise of the Tomb Raider. Mocht je nog geen genoeg van dit stoere grietje hebben, dan verschijnt morgen ook nog eens Lara Croft and the Temple of Osiris, een top-down variant en tevens het vervolg op Lara Croft and the Guardian of Light uit 2010. Hierin zien we weer een andere kant van Lara, maar of dat haar beste kant is, valt te betwisten.

Tombes staan centraal

Wat is het grote verschil tussen de AAA-titels in de Tomb Raider-serie en deze downloadbare Lara Croft-game? Lara Croft and the Temple of Osiris kent een vast camerastandpunt, ook wel een isometrisch camerastandpunt genoemd. Dat betekent dat je het speelveld schuin vanaf boven ziet. Dat de game precies met die gedachte is ontwikkeld, zorgt ervoor dat je zelden wenst zelf controle over de camera gehad te hebben. Bovendien worden de tombes goed in beeld gebracht en eerlijk is eerlijk, deze gehele game is praktisch 'n grote tombe. Lara werkt zichzelf namelijk weer eens in de nesten in het gevreesde en met Goden doordrenkte Egypte, en moet zien te ontsnappen. Daarvoor moet ze het opnemen tegen allerlei vijanden, moet ze puzzels zien op te lossen en dient ze een aantal enorme eindbazen te verslaan.

Gelukkig hoeft ze dit niet helemaal alleen te doen, mits je gebruik maakt van de co-opmogelijkheden van de game. Het is mogelijk om met maar liefst vier man in de game te duiken, zowel lokaal als online. Dat maakt de game er, zoals je wellicht wel zou denken, niet makkelijker op, maar juist uitdagender. Speel je in je eentje, dan speel je als Lara en heb je tal van mogelijkheden tot je beschikking waarmee je de vrij gemakkelijke puzzels binnen geringe tijd oplost. Speel je echter met meerdere spelers, dan nemen de andere spelers een deel van jouw mogelijkheden over. Zo moet de tweede speler nu platforms bedienen, terwijl de ander bijvoorbeeld met de grappling hook aan het werk gaat. Ook puzzels veranderen mee als het spelersaantal oploopt, waardoor de game aanzienlijk uitdagender, en daardoor ook leuker, wordt met meerdere spelers.

Immense eindbazen en reusachtige monsters

Het is fijn om te zien dat in Lara Croft and the Temple of Osiris wederom het oude Egypte, de strijd tussen de Goden en vooral het doorkruisen van gevaarlijke tombes centraal staan. Naast de tombes die je dient te volbrengen om progressie te boeken in het hoofdverhaal, zijn er ook een aantal korte challenge tombs te spelen. Maar ook binnen de hoofdmissies zijn er genoeg challenges die je bijvoorbeeld uitdagen om een level binnen een bepaalde tijd te volbrengen of een eindbaas op een specifieke manier te verslaan. Daarnaast is het praktisch onmogelijk om alle challenges van een level tijdens de eerste doorkruising van de desbetreffende tombe vrij te spelen, waardoor de lengte van de game aanzienlijk wordt verlengd. Toch zul je mij niet snel een tweede maal zien in een dergelijke tombe, want op de eindbazen na zijn de tombes vrij saai. Vijanden versla je gemakkelijk en puzzels bieden, mits je alleen speelt, maar weinig uitdaging. De immense eindbazen en actievolle sequenties waarbij Lara zich als een gek uit de voeten moet maken voor een reusachtig monster, zijn leuk en zorgen voor flink wat voldoening na de doorkruising van de verder wat vlakke tombes.

Ondertussen verzamel je gems om kistjes te openen met daarin kostbare loot. Verder dan wapens, ringen en amuletten komt Lara echter niet, waardoor de zoektocht naar gems, en dus loot, in deze game wat overbodig aanvoelt. Toch is het af en toe leuk om te wisselen van wapen, gewoon omdat de een er toffer uitziet en aanvoelt dan de ander, waarbij sommige uncommon wapens zelfs leuke extra's bieden zoals ijs- of vuurkogels. Dat oogt leuk, maar de game zelf oogt eigenlijk nooit echt next-gen. De Egyptische sfeer komt goed over, maar is gewoonweg te weinig variatie aanwezig in de tombes. Bovendien was ik na een uurtje of zes alweer klaar met de game, terwijl ik zelfs alle optionele challenge tombs op een slakkentempo heb volbracht. Natuurlijk kun je nog genoeg tijd steken in het volbrengen van alle challenges in alle tombes, maar daar voel ik persoonlijk weinig voor. De co-op is dan wellicht een betere optie, want die blijft, zeker doordat je elkaar zowel kan helpen als kan tegenwerken, nog wel een flink aantal uurtjes te pruimen.