Review: Metal Gear Solid: Peace Walker PlayStation Portable

De Metal Gear franchise is altijd een bijzondere geweest. De verhaallijnen zijn dikwijls zo groot en ingewikkeld, dat zelfs iemand met een bovengemiddeld IQ nog moeite had om het te begrijpen. Toch behoort de franchise voor mij tot de koning van de stealth games, mede dankzij de steeds weer spannende verhaallijnen en natuurlijk door de soepele en toffe gameplay. Elke Metal Gear game vereiste toch wel het nodige geduld, geduld dat nooit zo heerlijk werd beloond. Op de PlayStation Portable is de franchise echter nooit echt tot zijn recht gekomen. Metal Gear Acid was grappig, maar niet echt passend in de serie. Portable Ops was een aardige poging maar werd al gauw saai. De grote vraag is dan ook: is Metal Gear Solid: Peace Walker een geslaagde poging om de franchise naar de PSP te brengen?

Een stem uit het verleden

In de game volg je Snake, ook wel bekend als 'Boss'. Het verhaal start na de gebeurtenissen in Metal Gear Solid 3: Snake Eater en Portable Ops. Snake is nog steeds kwaad en bedroefd over het moeten omleggen van 'The Boss', alles in naam van zijn land. Hij heeft zich terug getrokken en de Verenigde Staten verlaten. Snake heeft zelf Militaires Sans Frontieres opgericht, soldaten zonder de bemoeienis van een regering of een staat. En deze groepering verhuurt zichzelf aan een ieder die hulp zoekt. Al gauw zijn daar een professor en een meisje die de hulp van Snake inroepen. Ze willen de CIA uit Costa Rica weg hebben. Aanvankelijk weigert Snake, maar de professor speelt een tape af met de stem van 'The Boss'! Dit is voor Snake genoeg om de missie aan te nemen. Zou zij nog leven? Het verhaal is een stuk beter te volgen en toch verliest het niet aan spanning. Alleen al het vreemde gegeven dat Snake de stem hoorde van 'The Boss' is al reden genoeg om te blijven doorspelen. Je wilt immers zelf ook weten wat daar achter zit.

Spelen met Ballonnen

Het eerste wat opvalt tijdens het spelen zijn de wonderlijk mooie graphics. De game zou haast een overzetting kunnen zijn van Metal Gear Solid 3: Snake Eater. De cut-scenes worden prachtig vormgegeven in een soort comic stijl. Het is werkelijk waar prachtig getekend, het potlood is met liefde behandeld. De besturing verloopt soepel en vloeiend, ook de CQC (close quarter combat) moves zijn nog makkelijker uit te voeren dan ooit. Met de face buttons stuur je de camera bij en dit werkt prima. Ook het geluid is goed verzorgd; de jungle geluiden, de schoten en natuurlijk de prachtige muziek. Verder zijn de voice overs weer van een zeer hoog niveau en dit vergroot alleen maar weer de ervaring.

Zoals een kapster of kapper zijn klanten met liefde en finesse knipt, zo zijn de missies ook keurig opgeknipt in PSP vriendelijke speelsessies. De duur van een missie kan variëren van 7 tot 20 minuten. De missies worden zo nu en dan afgewisseld met spannende boss fights. Tijdens de missies kun je bewusteloze soldaten, gevangenen en zelfs gewonde soldaten naar de basis sturen. Met 'n druk op de knop schiet je ze aan een ballon de lucht in, niet echt realistisch maar wel zeer handig. In de basis kun je net als in Portable Ops je manschappen verdelen over allerlei taken. Ditmaal is het echter nog uitgebreider en beter uitgewerkt, het is haast een game op zichzelf. Zo kun je teams wapens laten ontwikkelen, anderen zorgen weer voor het eten en ga zo maar door. Dankzij deze enorme role playing gameachtige toevoeging krijgt de game nog meer diepgang. En het werkt verslavend, steeds maar weer op zoek naar die ene soldaat met een hoge rang. En dan lekker een ballon in zijn broek hangen en het luchtruim in laten vliegen, heerlijk.

Toch wat minpuntjes

Zoals haast elke game kent Metal Gear Solid: Peace Walker ook zijn minpunten. Hoewel de AI op veel momenten erg goed is, laat het soms ook een steekje vallen. Zo heb ik momenten gehad waarop de vijand mij van ver wel kon zien, om vervolgens later pal tegenover mij te staan op zo'n 10 meter afstand zonder weer opnieuw alarm te slaan. Vaak blijven ze dan ook heel droog staan, en kun je ze heel makkelijk met een paar schoten gewond op de grond krijgen. Verder kan de game op sommige momenten later in het spel het bloed onder je nagels vandaan trekken. Met name de latere boss fights zijn soms tergend moeilijk en enkel door te komen met een hele hoop trial en error. Eigenlijk wil je deze minpunten gelijk weer snel vergeten, want de rest van de game is zo gruwelijk vet.

Via ad-hoc is er nog een co-op mode waarin je samen met drie andere spelers je missies kunt voltooien. De boss fights zijn in co-op opvallend makkelijker, met name op dit soort momenten zou je haast denken dat ze de singleplayer minder belangrijk vonden. Co-op is hartstikke cool om te spelen, maar ik had graag gezien dat de game wat minder pittig was in de singleplayer tijdens sommige boss fights. Naast de co-op kun je ook nog online spelen. Dit zijn de bekende deatmatch en teamdeathmatch modi. Daarnaast is er nog een capture en defend the base modus. Een geinige toevoeging, maar naar mijn mening ietwat te gewoontjes.