Review: Project Root PlayStation 4

Het is weer eens isometrisch van bovenaf schieten geblazen met een vliegtuigje! Deze keer ga je echter niet alleen van links naar rechts of van onder naar boven, maar je vliegt rond in het landschap. Je kiest zelf waar je heen vliegt, schiet en naar kijkt. Dat is iets wat je met vliegtuigschietgames niet zoveel ziet, en al helemaal niet wanneer je het vanuit een isometrisch perspectief speelt. De enige games die mij te binnen schieten zijn de strike-games, met onder andere Desert Strike, waarbij hele steden het op jouw helikoptertje gemunt hebben. Deze games zijn nog uit de tijd van de SNES, en zelfs nog eerder. Heel leuk dat er weer eens een game verschijnt in dit shootergenre die op deze manier speelt.

Project Shoot

Project Root is qua gameplay dus een heel simpele shooter, waarbij je naast normaal schieten (R2) ook tegelijk grondaanvalraketjes (L2) kunt afvuren, en je hebt afwisselend een superaanval (cirkel). Er is een beetje verhaal: een grote evil corporation heeft alles overgenomen en jij gaat al hun machines en basissen slopen, maar veel meer dan dat is het niet. Daarbij wordt al het tekenwerk in een 80-90's artworkstijl gebracht, wat een leuke toevoeging is. Het verhaal haakt hier ook op in, een beetje in die bewuste kitschstijl van Blood Dragon.

Shoot me now

De game speelt aan de hand van levels, waarbij je een heel gebied doorvliegt en -schiet, en steeds verschillende objectives krijgt. Er zijn de nodige twists altijd gedurende een missie, wat altijd inhoudt dat je nog meer moet kapotschieten dan verwacht werd. Een missie duurt ongeveer dertig à  veertig minuten om doorheen te schieten. Mooie lengte zou je zeggen. Nou, mooi niet, want hiervoor is de gameplay echt veel te saai. Eigenlijk versla je per level de hele tijd dezelfde vijanden en schiet je de hele tijd dezelfde gebouwen kapot. Tegen de tijd dat je bij de baas aankomt, ben je het al een aardig tijdje beu.

Oorpijn

De sfeer zou hier veel goed kunnen doen, maar de meeste muziek irriteert echt heel snel. Er zitten wel redelijk goeie muziekjes tussen, maar het grootste probleem is vooral dat de muziektracks erg kort zijn. In het tweede level bijvoorbeeld heb je een heel herkenbaar simpel deuntje dat binnen twee minuten alweer herhaalt. Het is leuk om oldskool stijl games te spelen, maar deze game-elementen van weleer hoeven wat mij betreft echt niet terug te komen. Na een half uur spelen in dat level werd ik alsmede iedereen verder in de huiskamer aanwezig knettergek van het deuntje, welke (bijna) net zo dom en irritant aanwezig klonk als de gemiddelde Nielson(s)hit. Grafisch is de game prima, waarbij gelukkig per level de setting goed afwisselt.