Review: PROTOTYPE 2 PlayStation 3

De eerste PROTOTYPE was een uitstekende actie-game met een paar rafelrandjes en een wankel verhaal. Het was een redelijk populair spel met ontzettend veel bloed en verminkingen. Als Alex Mercer door de lucht van New York vliegen, grote beesten kapot slaan en veel mensen opeten was stiekem best wel leuk. PROTOTYPE 2 bouwt hierop voort met een nieuwe hoofdpersoon, nieuwe krachten en nieuwe gebieden. Lukt het om genoeg vernieuwing aan te brengen voor deel 2?

Technische verbeterpunten

De opzet van het spel is niet veel veranderd. Er is een virus dat mensen in monsters verandert. Een geheimzinnige militaire organisatie zit achter je aan en je moet een hoop mensen verorberen om achter de waarheid te komen. Ook qua krachten is het spel grotendeels hetzelfde gebleven, met een paar aanpassingen. Er zijn een hoop krachten verdwenen. Wel is de gameplay een stuk soepeler geworden door deze tweaks. Ontwijken gaat een stuk makkelijker, inclusief om over je vijand heen te springen en deze van achteren aan te vallen. Ook het nieuwe countersysteem, de mogelijkheid om twee krachten tegelijkertijd te gebruiken en een gestroomlijnd bewegingssysteem zorgen ervoor dat het besturen van James Heller een genot is geworden. De kritiek op de wat warrige besturing van PROTOTYPE is dus zeer ter harte genomen. Helaas is het spel niet op alle fronten verbeterd. Hoewel de game grafisch al een sprong voorwaarts heeft gemaakt, blijft de mist aanwezig. Zeker als het nacht is in het spel kun je soms amper tweehonderd meter vooruit kijken. Ook het lock-on-systeem, hoewel verbeterd, kan niet altijd het onderscheid maken tussen waar ik op mik en waar het spel denkt dat ik op moet mikken.

Sin City, maar dan minder

James Heller is de "held" van dit verhaal. Nadat zijn vrouw en kind zijn omgekomen door het virus, neemt hij zich voor om koste wat kost Alex Mercer, de hoofdpersoon van het eerste deel, te grazen te nemen. Dit verloopt niet helemaal zoals gepland en Alex infecteert James, zodat deze ook superkrachten krijgt. Hiermee gaat James Heller op een missie om New York te beschermen en de schuldigen voor de dood van zijn familie te straffen. Het verhaal wordt mede verteld door stijlvol vormgegeven zwart-wit-kleurscènes (denk aan Sin City als voorbeeld), maar het is jammer dat de makers de plank zo ontzettend hebben misgeslagen. Het is lastig om hem serieus te nemen als hij zegt dat hij de stad wil beschermen terwijl elke voetganger voor hem een wandelende snack is. De pogingen van Radical Entertainment om James Heller neer te zetten als sympathiek personage ten opzichte van de dubieuzere Alex Mercer werken averechts.

Sneller, sterker, meer badass

Gelukkig wordt er heel veel goedgemaakt met de missies. Hoewel er nog wel sprake is van herhaling en er over het geheel minder zijn, zijn de zijmissies in deel 2 een stuk afwisselender dan in het origineel. Dit levert enkele memorabele momenten op, zoals de eerste keer dat je in Manhattan komt of de eerste helikopters die je neerhaalt. Vreemd genoeg valt daarbij op dat je in een paar van de leukste missies niet in de huid van James Heller zit, maar vermomd bent als soldaat. Naast het komische radiogebabbel met je teamgenoten is het gevoel om even niet het sterkste monster van de omgeving te zijn heel verfrissend. Het nieuwe jagen is een leuke toevoeging en geeft je echt het gevoel een roofdier te zijn in de stad. Ook het verloop tussen de drie gebieden (groen, geel en rood, in oplopende volgorde van infectie) zorgt ervoor dat je je steeds meer de koning van de jungle kunt wanen. Je vaardigheden groeien aan de hand van je eigen keuzes, of je nu meer snelheid of meer aanvalskracht wilt. Aan het begin ben je nog redelijk zwak, maar tegen het einde scheur je door je vijanden heen.

Monsterlijke uitdaging

Extra lof moet gegeven worden voor de nieuwe vijanden die je tegenover je hebt staan. Radical Entertainment heeft ervoor gezorgd dat er vijanden zijn die je op elk vlak uitdagen, of het nu snelheid, kracht of verdediging is. Je zult je strategie moeten afwisselen om ze allemaal de baas te kunnen zijn, zeker als je de moeilijkheidsgraad iets opschroeft. Een paar oude bekenden, zoals de Hydra, keren terug, maar de nieuwe gedrochten stelen toch echt de show.