Review: Re:Turn 2 Runaway - Zolang ze hun mond maar houden Pc

Horror games in manga stijl lijken steeds populairder te worden. Dit begon een aantal jaar geleden al met Corpse Party en Doku Doku Literature Club. In 2020 kwam ook Re: Turn One Way Trip uit, waar nu ook een tweede deel van gemaakt is. De protagonist Saki komt samen met haar verloofde en een paar vrienden vast te zitten in een sinistere trein, die voor sommigen van hen het einde betekent. Het verhaal van de indie horror game gaat verder in Re: Turn 2 Runaway. Let op: mocht je de eerste game nog niet gespeeld hebben en dit wel van plan zijn, denk er dan aan dat deze review spoilers kan bevatten voor de eerste game.

Wat een verschrikkelijke stem

Als je de eerste game niet hebt gespeeld, lijkt het begin van de game redelijk kortaf en onduidelijk. Er is wel een korte terugblik waarin Saki vertelt wat er in One Way Trip is gebeurd, maar daarna begint de game eigenlijk al en moet je al direct erg op je hoede zijn. Zelf heb ik het eerste deel niet gespeeld, maar heb me wel ingelezen in de gebeurtenissen. Toch was het begin van Runaway voor mij nogal verwarrend. Daarbij was er ook wel een ding waar ik mij meteen behoorlijk aan ergerde: de game is gemaakt in manga stijl, maar er is geen keuze voor Japanse voice acting. Oké, natuurlijk moet je daar maar net de middelen voor hebben, maar de game kan wel gespeeld worden in het Braziliaans en nog een paar talen die niet echt doorsnee zijn, dus waarom dan niet Japans?! Het feit dat de Engelse stem van Saki zo verschrikkelijk irritant is dat ik mijn geluid zachter moest zetten om het langer uit te houden, maakt dit ook niet veel beter.

Niet alleen de stem van Saki in het Engels is vervelend, die van haar verloofde is ook niet om aan te horen. Daarbij stellen de dialogen in de game ook erg weinig voor en zijn ze ook niet erg realistisch, waardoor ik me nu niet bepaald kan verplaatsen in de personages. Dat is erg jammer, want dat vind ik bij een game zoals deze juist erg belangrijk. Ook zat ik constant te kloten met het volume, omdat er het ene moment super zacht gepraat wordt en het andere moment ineens bijna geschreeuwd. En dat ook nog zonder duidelijke reden aangezien de dialoog zo teleurstellend is. Oh ja, het schaduwmonster vindt het ook soms leuk om ineens tien keer zo harder te brullen dan alle andere audio in de game. De game met een koptelefoon spelen was voor mij geen succes.

Er zijn ook positieve dingen hoor

Oké, ik ben even klaar met vitten op de game, want er zijn natuurlijk ook wel positieve dingen te noemen. Ondanks het feit dat de dialogen in de game niet geweldig zijn, is het verhaal wel erg interessant. De manier waarop je de omgeving kunt verkennen en zo steeds meer te weten komt over de creepy trein en het wezen dat achter je aanzit, houdt het ook interessant. Je komt steeds weer wat meer te weten, maar nooit te veel in één keer. Naast de graphics vind ik dit het beste element in de game. Ja, het is een pixel art game, maar als er iets belangrijks gebeurt, zijn de scenes in manga stijl afgewerkt. Deze stukken zijn gaaf gemaakt en de ontwikkelaar kiest ook steeds voor goede momenten om een scene wat uitgebreider te laten zien.

In het begin vond ik de omgeving waarin de game zich afspeelt een beetje saai. Ik hou meestal ook niet zo van pixel art of van 2D scrollers, dus dat heeft er natuurlijk ook mee te maken. Maar in het begin van Re: Turn 2 loop je eigenlijk vooral op en neer tussen een paar ruimtes, hopend dat je het schaduwmonster niet tegen het lijf loopt. Dat wordt na een tijdje nogal suf, vooral omdat de omgeving nu niet echt heel gedetailleerd is. Daarnaast had ik ook het verstoppen nog niet echt onder de knie, waardoor ik erg vaak een death-screen te zien kreeg. Een tip voor mensen die geen geduldige gamers zijn: sla de game zo vaak mogelijk op. Als je geneigd bent om te snel te spelen en niet goed bent met stealth, ga je namelijk vaak dood in het begin. Na een tijdje kreeg ik wel door hoe ik met meneer schaduwmonster om moest gaan.

Waar zijn die puzzels dan?

De Re: Turn games worden vaak beschreven als horror 2D scroller puzzel games, maar ik vind het puzzel element eigenlijk ontbreken. Er zitten wel puzzels in de game, maar die zijn niet bepaald uitdagend. Persoonlijk vind ik het niet zo erg, want ik vind puzzels soms alleen maar afleiden van het verhaal. Maar als je een game een puzzel game noemt, verwacht ik toch wel echte puzzels. De puzzels die je tegenkomt houden eigenlijk vooral in dat je een voorwerp moet zoeken om verder te kunnen komen en daardoor constant op en neer aan het lopen bent. Ook dat is best frustrerend soms, aangezien Saki niet snel loopt en ook nog eens snel buiten adem is. Dit soort stukken in de game duren naar mijn mening te lang en zijn ook niet heel interessant.

Het psychologische element in de game vind ik eigenlijk ook wat te zwak. Dat komt voor een groot deel omdat ik de dialogen gewoon niet realistisch vond en omdat ik me niet kon inleven in de personages. Dat is een belangrijk ding voor psychologische horror games, vooral als ze veel op het verhaal willen focussen. En helaas miste ik het in Re: Turn 2 Runaway. Het kan natuurlijk wel zijn dat het anders is als je het eerste deel hebt gespeeld, omdat je dan voor je gevoel het hele verhaal met Saki het meegemaakt. Toch moet ik zeggen dat als de dialogen in het eerste deel niet beter waren, ik alsnog geen feeling had gehad met de protagonist.