Review: Risk Urban Assault Xbox One

Het is een donkere, regenachtige dag in het futuristische London. Een mooie weerspiegeling van de staat waarin de stad zich bevind: oorlog. Met je cyberarm pak je nog een slok koffie, en kijk je over de strijdkaart. Waar kan ik nu de vijand aanvallen zonder zelf al teveel troepen te verliezen? Het ziet er niet best uit. De generaal van de Federation of Gaia is onlangs verkozen tot mayor, waardoor hij per beurt meer troepen krijgt. Verdomme, dan maar alles of niets, we moeten Buckingham Palace zien te krijgen, en dan hebben we dat hele district! Met een grimas neem je een laatste slok koude koffie, veegt je bezwete hand af en pakt h't wapen van de Risk generaal: De dobbelstenen.

Wie heeft er geen zin in Risk?

Vrienden van mij speelden vroeger altijd graag Risk. Helaas is dit iets wat mijn schoonfamilie nu in mijn leven voortzet, want ik vind het als bordspel over het algemeen verschrikkelijk. Zoveel tactiek en inzicht als dat erbij komt kijken, het spel heeft toch niet voor niets de naam 'Risk'. De veldslagen worden gewonnen en verloren aan de hand van hoe goed je met de dobbelsteentjes werpt. Hoe meer troepen, des te meer dobbelstenen je mag gebruiken (tot en met 3), en des te vaker mag je een aanvalsronde ingaan. Toch blijft het vaak raar lopen wanneer je tegen iemand speelt waarbij de dobbelsteen die avond vrijwel alleen maar op vooral de 5 en 6 beland. Menigmaal heb ik meerdere tanks zien sneuvelen tegen een landje wat enkel maar én soldaatje had staan. Blijkbaar was dat dan dus Rambo. Deze frustratie kreeg ik ook gelijk te proeven toen ik mijn eerste potje was begonnen in Risk: Urban Assault, maar bleek gelukkig niet de toon te zetten voor mijn verdere ervaring.

The future is in your dice

Risk: Urban Assault is de tweede Risk-game die Hasbro heeft uitgebracht in de afgelopen jaren. Bij deze nieuwe game is er gekozen voor een minder traditionele versie. En gelukkig maar, want die heb ik al moeten doorstaan, zoals je in mijn review kunt lezen. Er is dit keer wat meer verhaal toegevoegd, en je speelt ook op meer diverse kaarten dan voorheen. De game speelt zich af in de semi-post apocalyptische toekomst, waarbij je allemaal verschillende facties hebt die strijden om de stukjes land. Het grootste verschil qua facties, afgezien van de kleur, is dat je een toffe unieke commander kunt kiezen bij elke factie. Verder hebben ze een beetje de Dune toepassing dat ze moreel allemaal andere overtuigingen hebben. Deze kunnen speciale aanvallen uitvoeren, en je kunt ook commanders overnemen wanneer je een factie uitschakelt. Dit spelelement komt ook bij de alternatieve bordspelvarianten van Risk voor. Dit soort toevoegingen zie ik als een grote plus, want het maakt het spel afwisselender en tactischer.

Dobbel en Dwars

In het begin had ik weer de ouderwetse dobbelpech, maar ik kwam er al snel achter dat dit probleem in Risk: Urban Assault beter te tackelen is dan in de voorgaande Risk-game. Je commander goed plaatsen en gebruiken kan hierin een hoop veranderen. De game speelt ook overzichtelijk en vloeiend, wat mij zeer aangenaam verraste. En ik moet ook toegeven dat ik opgeslokt werd door elk potje landveroveren bij alle spelopties. Je speelt met singleplayer verscheidene nieuwe missies, facties en commanders vrij naarmate je verder komt. In totaal zijn er niet heel veel solo missies, slechts een stuk of acht. De potjes kunnen echter heel lang duren en om alles vrij te spelen is het dikwijls nodig een missie meerdere keren te spelen. Gelukkig kun je ten allen tijde de game afbreken en later verdergaan waar je was gebleven. Met een local potje kan dat ook, maar online is dit (begrijpelijk) niet mogelijk. Overigens moet je wel zeker zijn van een goed aantal uurtjes vrij, al kun je de potjes gelukkig behoorlijk inkorten door deze zelf te customizen.