Review: Robinson: The Journey PlayStation 4

Het is de indrukwekkende aankondigingstrailer van Robinson: The Journey die er destijds voor heeft gezorgd dat ik de PlayStation VR bovenaan mijn wenslijst plaatste. Net daarom is het zó jammer dat het eindproduct uiteindelijk niet de VR-Jurassic Park-game is geworden die ik al die tijd voor ogen had...

S.O.S.

Cryteks PlayStation VR-debuut (eerder maakte de Duitse studio al wel de Oculus Rift-exclusive, The Climb) gaat nochtans veelbelovend van start. Je stapt als speler het leventje binnen van de twaalfjarige Robin. Nadat het gigantische ruimteschip Esmeralda is neergestort op de exotische planeet Tyson III, blijkt het jongetje schijnbaar de enige overlevende te zijn. Van een hoopje brokstukken heeft hij in de periode na de crash een relatief veilige schuilplaats gemaakt, terwijl zijn vliegende AI-compagnon, HIGS, hem met raad en daad bijstaat. Bovendien heeft Robin zich ook ontfermd over een achtergelaten T-Rex-baby. Het schattige T-Rexje luistert naar de naam Laika en houdt van apporteren en verstoppertje spelen. Spelenderwijs ontdekt je 'huisdier' zo een HIGS unit, waarop belangrijke informatie staat over de crash. Voor Robin genoeg redenen om zijn geïmproviseerde kamp te verlaten en in de wijde wereld op zoek te gaan naar andere onderdelen die je meer informatie verschaffen. Geen tocht zonder gevaren natuurlijk, want de planeet wordt bevolkt door een shitload aan ontzagwekkende dinosaurussen.

Verbluffend

Het eerste wat opvalt wanneer je aan je trip begint: Crytek heeft werkelijk een verbluffende spelwereld gecreëerd. Ik heb inmiddels al flink wat PlayStation VR-games gespeeld, maar Robinson: The Journey is tot dusver veruit de mooiste game voor het apparaat. De dichtbegroeide jungle bruist van het leven, teerputten kolken overtuigend, vista's zijn indrukwekkend en het rondlopen tussen de knap vormgegeven dino's zorgt logischerwijs voor een heleboel oeh's en aah's. Op het moment dat er een reusachtige Brachiosaurus over mij heen stapt, voel ik zelfs even dezelfde verwondering als Alant Grant in de eerste Jurassic Park-film, terwijl de confrontatie met een groepje Velociraptors voor heel wat angst en nervositeit zorgt. Op deze momenten toont Robinson: The Journey zich van zijn beste kant, het is alleen jammer dat ze zo spaarzaam zijn.

Nood aan beweging

De initiële verwondering om de prachtige looks en het rondwandelen tussen de dinosaurussen slaat echter om in frustratie wanneer je werkelijk aan het spelen gaat. Over elk onderdeel dat van Robinson: The Journey een game maakt in plaats van een prehistorische wandelsimulator, valt wel iets negatiefs te zeggen. Zo wordt het spel bijvoorbeeld integraal met de Dualshock 4-controller gespeeld, terwijl de 'zwevende handen' in beeld precies weggeplukt zijn uit een game met Move-ondersteuning. Het in-game apparaatje dat Robin gebruikt, lijkt zelfs min of meer op een Move-controller. Het spel lijkt dus zelf te smeken om een paar bewegingscontrollers, maar toch is de omslachtige Dualshock 4-besturing de enige optie. Hierbij gebruik je het linkerpookje om jezelf voort te bewegen in de prachtige omgevingen, met het rechterpookje 'roteer' je (de manier waarop valt licht aan te passen) naar een ander standpunt waarin je weer vrij kunt rondkijken. Het doet lichtjes afbreuk aan de ervaring, maar samen met het erg trage looptempo is dit ongetwijfeld een ingreep om misselijkheid tegen te gaan. Zelf heb ik geen enkel probleem gehad, maar her en der duiken er toch voldoende verhalen op van spelers die hun maag voelden kantelen.

Ondoordacht

Eigenlijk is Robinson: The Journey een aaneenschakeling van een hoop eenvoudige omgevingspuzzels. De ene keer moet je een brokstuk meesleuren om een brug te vormen, de andere keer roep je de hulp in van je T-Rexje om een gigantische herbivoor te doen schrikken zodat hij niet langer in de weg staat. Hierbij kiest hij echter niet altijd de meest voor de hand liggende route waardoor hij soms te lang op zich laat wachten. Bij het merendeel van de puzzels had ik meteen in het snuitje wat de bedoeling was, maar net zo vaak verloor ik heel wat kostbare tijd omdat het simpelweg niet duidelijk was wat er van mij verwacht werd. In 'n specifiek geval moest ik even de controle overnemen van HIGS, het zwevende robotje dat nooit van je zijde wijkt, om verder te komen. Ik was al vergeten dat die optie überhaupt in de game zat (het wordt namelijk amper in het spel betrokken) en in die situatie vond ik het gewoonweg een onverklaarbare oplossing. Het is dikwijls ondoordacht gamedesign dat voor de onnodige frustraties zorgt. De checkpoints zijn eveneens frustrerend. Of ze zijn te zeldzaam of ze zijn slecht geplaatst, maar t' vaak moest ik na een kleine uitschuiver t' grote stukken opnieuw afleggen.

Tussen het puzzelen door moet er ook redelijk wat geklommen worden. Een erfenis uit Cryteks vorige VR-game, The Climb. Het klimmen is rechttoe rechtaan: je verplaatst je blik naar de greep die je wilt vastpakken en met de linker- en rechtertrigger beweeg je je hand ernaartoe. Het oogt wat knullig, maar het werkt wel naar behoren. Al ben ik ervan overtuigd dat het ook hier veel beter was om 'echt' je handen te gebruiken met een paar Move-controllers.