Review: Rock of Ages 2: Bigger & Boulder Nintendo Switch

Als er een game is die mij volledig ontschoten is, is dat Rock of Ages wel. Toch was ik ermee bekend, omdat de eerste game hoge ogen scoorde en bekend stond om zijn humor. Ik heb het echter nooit gespeeld. Het heeft relatief lang geduurd, maar een vervolg is twee jaar geleden uitgekomen voor de PlayStation 4, Xbox One en pc. Nu, in 2019 is de Nintendo Switch aan de beurt en mag ik de game reviewen. Gelukkig ben ik bekend met Tower Defense-games, heb ik de Monkey Ball-reeks grijs gespeeld en ben ik fan van flauwe Britse humor zoals Monty Python. Voor mij zit het dus wel snor. Rock of Ages 2: Bigger and Boulder is een vervolg op een goed ontvangen eerste deel. Weet deze game ook echt zijn ondertitel waar te maken en is de game ook echt grootser en stoutmoedig? Het is in ieder geval retegrappig in al zijn eenvoud.

Geschiedenis en humor maakt toegankelijk

Rock of Ages 2: Bigger and Boulder krijgt in ieder geval de lachers op zijn hand, want de game heeft ontzettend veel humor. Mensen die van Britse humor houden zoals Monty Python of het slapstickachtige van Bean, zitten met deze game gebeiteld. Humor is namelijk troef in deze game, want het tweede aspect dat in de strijd wordt gegooid, is de geschiedenis van de mensheid, inclusief mythes en legendes. Nu vind ik geschiedenis an sich behoorlijk interessant, maar ik denk zelfs dat niet-geïnteresseerden dit prima kunnen waarderen. Het bepaalt namelijk het absurde verhaal van dit spel. Waar het op neer komt, is als volgt: Atlas is het een beetje beu om de wereld op zijn schouders te dragen en op een moment dat God niet kijkt, dondert de wereld uit zijn handen. Hij pakt snel de Rock of Ages als vervanger, zodat Hij niets doorheeft. Uiteraard ziet Hij dit wel en om niet in het ongenade te komen van de beste Man, springt hij maar de wereld achterna. Vanaf dat moment is de Rock of Ages ook aan het rollen en krijg je de spreekwoordelijke stront aan de rotsachtige knikker. Zodra je op aarde bent, rol je de steen door diverse landen waaronder Schotland, Frankrijk, de Garden of Eden en zelfs ons kikkerlandje. Per land krijg je een korte introductievideo, gebaseerd op het thema en je vijand. Het verhaal is bovenal een humoristische introductie voor de daadwerkelijke gameplay, waarin je als Atlas jouw vijand dient uit te schakelen.

Want die andere steen die jij liet donderen, is jouw wapen. Met dit rollende gevaarte dien je je weg te banen vanaf jouw fort tot aan die van de vijand, om zo hard en snel mogelijk die deur van je tegenstander kapot te beuken. Jouw vijand doet precies hetzelfde. Als het jou lukt om eerder zijn fort te doorbreken dan heb je gewonnen en volgt een gortdroge animatie hoe jij je vijand plat walst. Per level, of beter gezegd land, heb je dus een vijand. In Schotland is dit William Wallace, in Nederland is dit Vincent van Gogh en mag je zelfs in de Hof van Eden tegen Adam en Eva een potje rollebollen. Elk level is vergezeld van toepasselijke muziek en is er veel aandacht geschonken aan dit alles. Wat dat betreft, kijk je je ogen toch redelijk uit naar hoe de levels zijn vormgegeven, hoe simplistisch het over het algemeen verder is. Over simpel gesproken, de opzet van de game is dat dus verder ook, maar de game is naar mijn mening zeker geen eenvoudige '(st)roll in the park' zoals de Engelsen dit mooi kunnen zeggen.

Gameplay goed in eenvoud en herhaling

Afijn, een balletje naar beneden rollen en slopen maar . Simpel toch? Nou, ik moet eerlijk bekennen dat het niet zo simpel is. Het is namelijk goed om te weten wat de basis van de game is en wat je allemaal kunt doen. Je steen wordt namelijk tegelijkertijd gemaakt met die van je tegenstander en je kunt kiezen uit meerdere stenen, elk met unieke eigenschappen. Terwijl de stenen worden gemaakt, kan je op het parcours verdediging aanbrengen in de vorm van muren, katapulten, koeien, olifanten, kanonnen en andere knotsgekke dingen zoals een uit de klauwen gegroeide rat aan een ballon. Dit alles heeft het doel om de tocht naar de poorten van het fort te bemoeilijken. Die verdediging koop je met geld. Je verdient geld door onder andere verdediging kapot te maken, de deur te slopen en mijnen leeg te delven. Dit is de basis van de gehele game. Er zijn aanvullende game-modi zoals Time Trial, Obstacle Course en losse levels. Bovendien kan je dit nu ook met meerdere tegelijk doen, zowel online als op de console zelf. Nu kan je dit allemaal bij elkaar een goede mix noemen van de eerder genoemde game Monkey Ball en een Tower Defense-game. Het speelt namelijk over het algemeen prima. De besturing werkt adequaat en over het algemeen reageert de game goed op de controls. Je hebt ook niet heel veel keuze overigens, behalve sturen en springen.

Levels zijn elk verschillend en bieden elk eigen uitdagingen, zoals Nederland. Ons land is zo vlak als het maar kan met veel graslanden. Juist dit gras vertraagd enorm. Als je vijand er dan nog obstakels tussen zet, is de game niet zo rechttoe rechtaan als je denkt. Elk level heeft dus unieke eigenschappen. En ik moet zeggen dat Rock of Ages 2 een prima uitdaging biedt en in het begin de game niet zo eenvoudig was als ik vooraf dacht. Zeker in het begin legde ik het vaak af tegen de computer. Het is een kwestie van goed je level bestuderen, gebruik maken van de juiste verdediging en zo hard mogelijk rollen. In de multiplayer is het zowel tegen een AI als tegen een echt iemand behoorlijk lachen. Over het algemeen is de menselijke tegenstander toch leuker, omdat het net wat bevredigender is als je een persoon verslaat. De toevoeging van de multiplayer-mogelijkheden maakt de game langer houdbaar, maar eigenlijk is dit allemaal wel een copy-paste oefening van de ontwikkelaar. Mensen die meer verwachten, treffen alleen de nieuwe vier-speler mogelijkheid aan. Dit is niet erg, want de game is aan te schaffen voor een erg acceptabele vijftien euro.

Grafisch mengelmoesje met sublieme soundtrack

De game is ontwikkeld met de nieuwe Unreal Engine 4 en dat is te zien. Deze engine werkt erg goed op de Switch, wat al veel games hebben bewezen. Desondanks is er wel wat op aan te merken. Als je de game docked speelt, heb je prima scherpe graphics met een redelijk constante framerate. Maar zodra je portable speelt, wordt de resolutie behoorlijk omlaag geschroefd en is het best schrikken. De game wordt wazig en in sommige gevallen kun je de pixels van de rots tellen. Het doet niets af aan de gameplay overigens, maar voor een game van inmiddels twee jaar oud die niet bijster veel vraagt van de hardware, kan dit beter. De gekozen art-style van de game is slim, want het maskeert een hoop, maar niet de scherpte en framerate. Uiteraard is de Nintendo Switch niet het krachtigste apparaat, maar voor een game die best hectisch kan worden, moet je rekening houden met niet constante prestaties. De platte en toch komische personages zijn goed gekozen. Het doet mij denken aan de papieren trekpoppen die je vroeger op school maakte. De makers snappen goed, overigens erg goed, hoe ze thema’s moeten omzetten in graphics. Briljant vind ik bijvoorbeeld het filmpje van Vincent van Gogh, omdat het zo respectvol omgaat met één van ‘s werelds belangrijkste schilders. Of wat dacht je van Adam en Eva dat humoristisch wordt gemengd met Pokémon. Gewoon, omdat het kan.

Het is echter de soundtrack die de show steelt. Want de dialogen, geluidseffecten en muziek zijn fantastisch. De openingsscène bijvoorbeeld is heerlijk ingesproken (ja Fransen blijven chauvinisten) en de geluidseffecten zijn tof. De doffe dreunen van een rollende steen, het scherpe geknetter van vuurwerk of de olifanten tetteren je oren prettig tegemoet. Dan de klassieke nummers tijdens de levels, waarvan ik tijdens de Garden of Eden de klassieke Wals toch wel briljant gekozen vond. Ben geen liefhebber van klassiek, maar ik kan dit in deze game wel waarderen. Beter dan Forza Horizon bijvoorbeeld. En nog even over de dialogen; die zijn messcherp geschreven én ingesproken. Ze toveren je echt een lach op je gezicht en voor een relatief kleine game als dit, vind ik het verrassend dat er zoveel aandacht aan is geschonken.