Review: Saints Row IV PlayStation 3

Ik kan het mij nog goed herinneren dat ik net GTA IV uit had gespeeld en licht teleurgesteld was. Ik miste gewoon de fun uit de eerdere GTA-games en GTA IV was mij net even te serieus allemaal. Vlak erna kocht ik Saints Row 2, aangezien ik daar toen al veel over had gehoord. Ik was meteen verkocht. De game wist mij enorm te verrassen met over-de-top actie, de felle kleuren en cartoony stijl van de open wereld, de humor en de leuk opgezette missies. In een klap wist Saints Row 2 de wat nare bijsmaak van GTA IV weg te spoelen. In een open wereld actie-game vind ik een mooie balans tussen realisme en fun belangrijk. Saints Row 2 wist deze twee mooi te combineren, terwijl GTA IV naar mijn mening te veel leunde op realisme, waardoor het plezier voor mij wat afnam.

Toen kwam Saints Row: The Third en meteen werd ik weer enthousiast. Saints Row: The Third speelde zich af in een nieuwe stad genaamd Steelport en ging helemaal los qua fun. Nog meer over-de-top met de meest bizarre missies en wapens. Hoewel de game weer boordevol onzin zat en het nodige plezier opleverde, werd het op den duur mij iets te veel van het goede. Ik miste naast alle idioterie een beetje de uitdaging: de game was behoorlijk makkelijk doordat je al gauw overpowered door Steelport heen liep. Ook het verhaal was mij niet echt bijgebleven: het boeide mij niet zo allemaal. Op het moment dat het loltrappen begon te wennen, bleef er eigenlijk maar een vrij doorsnee actiegame over. Ik was dan ook sceptisch over Saints Row IV van tevoren, zeker omdat het zich weer afspeelde in Steelport. Of Saints Row IV zichzelf een waardige opvolger mag noemen kun je lezen in mijn review.

De wet van Zinyak

Het begin van Saints Row IV knalt er genadeloos in en wist meteen een glimlach op mijn gezicht te toveren. Neem een gemiddelde Call of Duty-game, mix deze met een James Bond-film en met een G.I. Joe-film en gooi hier een Micheal Bay-saus overheen. Je hebt dan een aardig idee van hoe de actie in de opening over je scherm heen dendert. De parodieën en de bekende Saints Row-gekte vliegen je weer om je oren. Wat te denken van een scene waarbij je even op een net opgestegen raket klimt, om vervolgens jezelf een weg omhoog te klauteren om de raket te saboteren. Door de speakers galmt vervolgens Aerosmith met het nummer: I Don't Wanna miss a Thing. Net op tijd spring je van de raket af en stort je naar beneden, om vervolgens in de stoel van de president van Amerika te landen. Heerlijke onzin en het maakte mij meteen nieuwsgierig naar de rest van de game. Een eerste indruk is gemaakt en het is meteen een goede. Ik wrijf mijn handen warm en duik weer verder in de game. Wat staat mij nog meer te wachten?

Meteen nadat je in de stoel van de president bent geland kun je jouw karakter gaan aanmaken. Dit gaat iets dieper dan in Saints Row: The Third en je kan heel veel kanten op. Een leuke toevoeging is het pitchen van je stem. Zo kun je de stem van jouw personage nog beter naar wens aanpassen. Als je net als nieuwe president een lastige keuze hebt moeten maken, voor het volledig uitroeien van kanker of de hongersnood, wordt het witte huis aangevallen door het alienras genaamd Zin. Tijdens het gevecht wordt je door de leider van de aliens, Zinyak, bewusteloos geslagen. Dan word je ineens wakker in Steelport in een jaren vijftig sprookjesachtige setting. Het is plots alsof je door een tekenfilm wandelt en ik moet zeggen dat deze stijl mij enorm beviel. Het blijkt helaas al gauw dat Zinyak jou in een virtuele omgeving heeft gegooid van Steelport, met een dikke knipoog naar de Matrix. Zinyak kan Steelport inrichten zoals hij zelf wil, aangezien het hier om een virtuele omgeving gaat. De jarenvijftig-setting verdwijnt gauw weer als sneeuw voor de zon en al gauw keer je terug naar een modernere tijd. Ik blijf even teleurgesteld achter, als een klein kind die zijn pas gekregen fel gekleurde vlieger plots verliest door een enorme rukwind. Ik vond het net zo leuk spelen in deze omgeving, maar het is nu eenmaal Zinyak zijn wet wat hier heerst. Overal zie je de invloed van de Zin en Steelport is gehuld in duisternis: een dag-en-nachtcyclus is niet aan de orde. Meteen kom ik dan uit op het eerste minpunt. Doordat Steelport steeds in duisternis is gehuld is de afwisseling in de omgeving erg monotoon. Het helpt natuurlijk ook niet dat het zich wederom in Steelport afspeelt, ook al ziet deze er op veel plekken anders uit. Enkele handlangers van Zinyak worden naar het virtuele Steelport gestuurd, met als doel om chaos te creëren en iedereen het leven zuur te maken. Werk aan de winkel dus voor de kersverse president.

Cheaten met LSD

Het mag gezegd worden: er wordt creatief omgesprongen met het verhaal en het idee van een virtuele omgeving. Zo zijn er data clusters, een soort afvalberg van gegevens die achter gelaten is door Zinyak. Deze kun je verzamelen om zo je verkregen power-ups te upgraden. Het verzamelen van deze power-ups ervoer ik al als enorm leuk en al gauw was ik voornamelijk bezig met het vinden van deze data. Net als je jezelf afvraagt of het niet onlogisch is van Zinyak om deze te laten rondslingeren, begint Kinzie er over. Dit is de bekende computerfreakdame uit Saints Row: The Third. Met een humoristische conversatie wordt zo een plothole afgewimpeld en neemt de game zichzelf niet serieus, wat alleen maar een pluspunt is in dit geval. Kinzie helpt jou ook door de virtuele wereld heen, terwijl jouw lichaam zich in een schip in de ruimte bevindt. Via Gateways in Steelport kun je het schip bezoeken en rondlopen met je echte lichaam. Bij de Gateway kun je tevens ook je wapens en kleren kiezen en je gang en voertuigen. Tevens kun je ook hier een hoop customizen naar wens. De wapens zijn lekker uitgebreid en ook lekker maf. Zo heb je een Dubstep-gun waarmee je op maat van een lekker stevig Dubstep-nummer chaos kunt aanrichten. Ook heb je bijvoorbeeld een gun waarmee je kogels kan laten overspringen naar andere vijanden, als een soort flipperkastbal. Naast alle maffe wapens kent de game ook het bekende arsenaal van de Saints Row-serie. Diverse SMG's, shotguns, pistolen en machinegeweren passeren de revue.

De gameplay is weer ouderwets over de top. Steeds als je denkt dat het niet gekker kan, krijg je weer een bizarre situatie voor je kiezen. Er zijn weer talloze optionele missies en minigames, al zijn er wel een hoop hetzelfde als die in de vorige game. De hoofdmissies zijn stuk voor stuk lekker afwisselend en zijn aangenamer dan de zogenaamde haal-dit-en-leg-die-om-missies. Naast de bekende upgrades uit Saints Row: The Third heb je nu ook powers. Al gauw ren je sneller dan welke auto dan ook, kun je glijden door de lucht en zelfs mega hoog springen en tegen gebouwen op rennen. Daarnaast kun je vuur gooien of ijs en zelfs telekinese komt er aan te pas. Tussen Saints Row 2 en Saints Row: The Third was er al een enorm verschil, en in Saints Row IV heb je haast het idee dat je een soort superheldengame speelt. Deze powers geven een enorme kick en als een ware god sjees je door de stad heen. Echt vervelen gaat het allemaal niet, maar toch zijn er door deze powers wat nadelen. Zo betrapte ik mezelf erop dat ik amper nog een auto gebruikte. Alleen op momenten dat ik er heel even zin in had. Als je immers zo supersnel kan rennen en over gebouwen kan jumpen, waarom dan nog een trage auto pakken? Daarnaast ben je na enkele upgrades al zo gauw overpowered dat de uitdaging soms een beetje weg is. Zo zijn jouw homies ook wat overbodig, aangezien je het zelf allemaal prima aan kan. Het voelt allemaal aan als Steelport op LSD en met een hele hoop cheats. De cheats zal je dan wellicht ook niet echt gaan gebruiken na het uitspelen. Waarom zou je als je al praktisch onoverwinnelijk bent?

Vurige lesbiennes

Grafisch gezien verschilt de game niet echt van zijn voorganger. Doordat Steelport alleen maar in duisternis is gehuld, ziet het er niet altijd even scherp uit. Wel zijn de felle kleuren en lichten een plezier voor het oog, wat ook een beetje die cartoony stijl verder belicht. Tijdens mijn speelsessies ben ik nauwelijks bugs of haperingen tegen gekomen, zelfs niet in grootse en chaotische gevechten. Dit was in Saints Row: The Third wel eens anders, dus dit punt is wel verbeterd. De besturing is als vanouds en lijkt zelfs nog soepeler. De minimap is helder en het schieten en vechten gaat vlotjes, zonder dat je te veel het overzicht verliest. De muziek is vaak hilarisch of gewoon erg tof om naar te luisteren tijdens de missies of in een voertuig. Er is dit keer meer variatie in muziekzenders en dat is altijd mooi meegenomen. Het geluid van de wapens, de auto's en de aliens zijn dik in orde. De conversaties zijn vaak ook hilarisch. Zo kun je Kinzie in het schip gewoon vragen of zij met jou van bil wil, waarna zij jou neer mept om vervolgens bovenop jou te duiken. Pure lesbienne liefde in mijn geval (ik had een vrouwelijk personage), onder begeleiding van een romantisch muziekje.

De game kent nog een online co-opmode, waarin je samen met iemand anders het verhaal kan spelen. Je kan als je co-op gaat spelen jouw eigen karakter meenemen, tezamen met alle upgrades. Het is even leuk om dit te doen, maar liever had ik een andere mode gezien om samen te spelen. Het verhaal speel ik persoonlijk liever alleen, en als je dit hebt voltooid dan is het maar even leuk om samen online te klooien. De Whored-mode uit Saints Row: The Third is niet aanwezig en dat is toch een beetje jammer. Ik had graag de Whored-mode willen terugzien. Die mode zorgde nog wel voor wat co-opfun samen met een vriend. Samen de meest gekke waves verslaan was best een aangename afwisseling, maar helaas zit deze mode er niet in. Wellicht kunnen we nog het een en ander aan co-op-DLC verwachten, wie zal het zeggen.