Review: Selma and the Wisp Nintendo Switch

Indiegames. Je hebt ze in al hun briljante glorie en sommige vergaren bakken met roem onder gamers. Daarnaast heb je een duizend keer zo groot aantal games die door iedereen over het hoofd gezien worden. Hieronder zitten toppers die niet de aandacht krijgen die ze eigenlijk verdienen. Helaas is dit een enkeling in verhouding, want het gros is gewoon onder de maat. Dit doet niets af aan de liefde die de ontwikkelaar in principe in zijn of haar game steekt. Selma and the Wisp is er helaas één van deze laatste categorie. Ondanks het eigenzinnige uiterlijk en het idee dat je een Limbo-kopie speelt, is het niets meer dan een akelig middelmatige game. Ondanks dat de game ook verre van een rib uit je lijf kost, kun je deze game beter links laten liggen. De toffe ‘pop-culture’ referenties ten spijt.

Kort verhaal is korte game

Het verhaal is heel simpel: jij bent Selma en je droomt. Je hebt een nachtmerrie en de Wisp (het magisch levend vuurtje) loodst jou door je droom. Het zorgt er namelijk voor dat je wat licht in de duisternis krijgt. Dit principe is aardig bedacht, maar matig uitgevoerd. Gaandeweg je dromen, die verdeeld zijn over tien hoofdstukken en een final chapter, kom je enge obstakels tegen. Jouw hartslag is rustig tot de enge momenten en je het niet meer uithoudt, omdat het te spannend wordt. Laat je Selma bijvoorbeeld te lang in het donker, loopt je hartslag op en ga je dood. Of je komt een guillotine tegen die je onthoofd etc. De Wisp voorziet je niet alleen van licht, het is letterlijk jouw baken. Jij volgt dit als een mot op een vlam en dit bepaalt ook je acties. Je loopt, klimt en springt de richting op waar de Wisp zich bevindt. Tevens dien je tijdig bepaalde elementen met de kleine ontploffing die jij tot stand kan brengen, te activeren. Dit kan een schakelaar zijn of een ketting die je moet breken. Dit biedt ontzettend veel mogelijkheden en diepgang.

Als echter de besturing nou eens niet zo uitermate teleurstellend zou zijn. Dit is een game die geen scherpe controls heeft. De Wisp is iets te zweverig en de game (oftewel Selma) reageert lang niet altijd op de positie waar jij je bevindt. Dit wordt ook nog eens versterkt, omdat de collision detection op bepaalde plaatsen wel erg precies is. Zo is het meerdere malen voorgekomen dat je dood gaat, terwijl het niet aan de positie van de Wisp had mogen liggen. De puzzels zijn daarbij ook nog eens meestal een kwestie van trial and error. Beetje uitvogelen, doodgaan en opnieuw. Er zit daarom geen enkele vorm van uitdaging in. Wat er ook niet in zit, is consistentie in de obstakels. In het begin is vuur je vijand (voorbeeld in de Diner waardoor je heen moet) om vervolgens in het laatste gedeelte van de game er gewoon doorheen te kunnen lopen. Volledig contra-intuïtief dus. Slechts van links naar rechts lopen om het level uit te spelen, is de enige vorm van uitdaging die je krijgt, in een spel dat je in drie uur uit kunt spelen.

Game met eigen smoel

Grafisch is de game best tof. Het heeft een eigen smoel en dat is altijd prettig. Visueel gooit het geen waanzinnige effecten op je scherm, maar de mist- en lichteffecten zijn wel sfeervol en benadrukken de beklemmende dromen die jij hebt. De levels zijn over het algemeen vrij donker en dit zorgt ervoor dat de game niet prettig is voor onderweg in al te veel daglicht. Je mist obstakels, kan complete items over het hoofd zien of je ziet gewoonweg niet waar je heen moet. Helaas is de mobiele mogelijkheid dus alleen prettig vanaf gematigd licht. De game is duidelijk gemaakt door mensen uit de jaren ‘80. Ik betrapte de makers erop een aantal leuke easter eggs erin verstopt te hebben, als eerbetoon. Super Mario Bros., Jaws en Neverending Story komen in ieder geval voorbij. Qua geluid is er niet veel bijzonders aan, maar is er ook niet veel op aan te merken. Het voldoet.

De game probeert te hard

Deze game past qua genre in het rijtje van Limbo, Braid en Fez. Het zijn games met allemaal hun eigen smoel in het platformgenre en bovendien delen ze het feit dat ze Indie’s zijn. Daar houdt het echter bij op. De game probeert namelijk te hard. Selma and the Wisp is te simpel, want het biedt totaal geen uitdaging. Dit is een game die net zo goed had kunnen werken op een telefoon. De game is bovendien al drie jaar geleden uitgekomen op Steam en je kunt stellen dat we hier te maken hebben met een uitgekauwde portie van bits en bytes. Dit is een kliekje van enen en nullen die je binnen dertig seconden in de magnetron opwarmt en binnen één minuut op hebt. Leg alsjeblieft twee keer zo veel geld neer voor een betere game die meer inhoud heeft.