Review: Souldiers - Met de ziel onder de arm Xbox Series

Het metroidvania-genre is in gameland uitgegroeid tot één van de populairste subgenres. Het hele concept spreekt mij ook aan. Actievolle platformgames, waarin exploratie op de eerste plek staat. Je moet namelijk nieuwe krachten verzamelen om zo progressie te kunnen boeken. Door de vele obstakels is het vaak een memorabel avontuur. Echte hoogvliegers hebben we de laatste jaren ook zeker gehad. Denk hierbij aan Ori and the Will of the Wisps, Metroid Dread, Hollow Knight, enzovoorts. Nu betreedt Souldiers het slagveld. Dear Villagers had vorig jaar al een andere metroidvania-game uitgegeven, namelijk Recompile. Deze game werd redelijk matig ontvangen, dus kan Souldiers dé grote metroidvania van Dear Villagers worden? Bereid je voor op monsters, langdurige avonturen en anime intro's.

Zielsgelukkige wereld

Retro Forge is de studio achter Souldiers. De naam is erg toepasselijk. Souldiers heeft namelijk een fraaie retro-look en -feel. Er is veel aandacht besteed aan de pixel-art, waardoor de algemene presentatie er goed uitziet. Laat je niet foppen door het enigszins goedkoop uitziende anime intro in het laadscherm, voordat je de game opstart. Souldiers ziet er zeer degelijk uit. Het doet mij een beetje denken aan de oudere JRPG's qua stijl en dialoogkeuzes. Games, zoals Final Fantasy V, waarin personage-design vaak kenmerkend is doordat het super overdreven is en de wereld zelf erg magisch en kleurrijk aanvoelt.

Het doet mij ook denken aan de oudere JRPG's, doordat ze veel tijd steken in de wereld en de vele NPC's die erin verblijven. Er zijn echt veel NPC's te vinden in Souldiers, wiens aanwezigheid ervoor zorgen dat wereld levendig aanvoelt. Dit komt helemaal tot zijn recht wanneer je de hoofdstad betreedt, waar veel van deze figuren rondwaggelen. Het is fijn dat de wereld en diens personages volop aanwezig zijn. Ik kan helaas echter niet zeggen dat het narratief net zo interessant is. Veel personages zijn vrij oppervlakkig en het grote narratief kon mij ook niet echt grijpen. Het is niet slecht per se, maar het verhaal is niet erg exceptioneel. Een patroon dat je vaker tegenkomt in Souldiers.

Kampioen in degelijkheid

Een enorm gedeelte van wat Souldiers doet, is degelijk. Nu mag ik interessant lopen doen over iets wat best wel prima is, maar ook niet geweldig. Een dikke vette oké. Metroidvania-games staan bekend rondom twee centrale factoren. Laten we met de eerste beginnen. De progressie die je in de levels boekt is prima. Je loopt rond, voltooit wat platform- en combat-uitdagingen en daarna is de kans groot dat je met een nieuwe kracht of item weer verder kan. Leveldesign is keurig met wat uitdaging en afwisseling aanwezig. Het zijn vaak echter wel designkeuzes die je al een keer gezien hebt.

Combat wordt vergeleken door Retro Forge met de Soulsborne-games. Waarop ik zeg, doe niet zo belachelijk. Wordt dit de Dark Souls van metroidvania's? Nee, die hebben we al en die heet Blasphemous. Of gaan we Dead Cells die titel gunnen? Nee, het zit namelijk zo. Ondanks dat Souldiers een ontwijkingsrol heeft, een blok-optie en een parry-optie, zou ik het niet per direct vergelijken met Dark Souls. Offensief doet het wel wat leuks. Via RPG-elementen kun je je personage levelen, waardoor je toegang krijgt tot steeds meer vaardigheden. Je verzamelt ook diverse krachten in de wereld van Souldiers. Je kunt bijvoorbeeld de vorm aannemen van een vuurpersonage. Hierdoor kun je bepaalde obstakels in brand steken, richt je extra schade aan tegen insecten, maar ben je ook zwakker tegen wateraanvallen. Een leuke twist op een simpel doch effectief combatsysteem. Ook kun je kiezen uit drie verschillende personages, elk met een andere speelstijl. Magie of melee, de keuze is aan jou.

Een fatale fout

Ondanks dat Souldiers de kampioen in degelijkheid is, kampt het met één groot probleem. Het heeft een zeer traag tempo. Het heeft de neiging om veel te lang te blijven hangen. Dit probleem is er vanaf moment één. Je begint namelijk in een gedeelte van de map genaamd de Spider Lairs. Wat je hier doet is vijf edelsteenfragmenten zoeken, zes soldaatjes redden en vechten tegen twee eindbazen. Allemaal in één gedeelte van de map. Nu is het natuurlijk fijn dat er genoeg content aanwezig is, maar op een gegeven moment wil je ook weer door. Nadat ik de eerste twee fragmenten gevonden had, had ik naar mijn gevoel wel genoeg spinnenwebben gezien.

Het narratief heeft ook last van het trage tempo. Er is niet echt sprake van een directe dreiging en de progressie die je maakt is vaak erg langzaam. Het werd voor mij steeds moeilijker om Souldiers op te pakken. Niet omdat ik het een slechte game vind. In tegendeel, deze metroidvania is zeer degelijk. Maar ik kan eigenlijk niks opnoemen, waardoor ik echt graag doorspeel. Er zijn nou eenmaal betere opties beschikbaar. Doordat er niks exceptioneels in de game aanwezig is, doet het trage tempo extra veel zeer. Had Souldiers een beter tempo gehad met minder vulling, dan was ik waarschijnlijk er een stuk soepeler doorheen geknald. Nu strandt het schip vroegtijdig.