Review: Tales of Hearts R PlayStation Vita

Een Tales-game op de PlayStation Vita? Dat klinkt goed. Zeker met het oog op het minieme aantal Vita-games dat tegenwoordig nog verschijnt. Bovendien zijn Japanse RPG's nog altijd niet goed vertegenwoordigd op de handheld van Sony, maar met de lengte en heerlijke actie van Tales of Heart R, heb je eigenlijk geen behoefte meer aan andere JRPG's. Tenminste, als je de slordigheidjes door de vingers kunt zien.

Kor Meteor

In Tales of Hearts R draait het voornamelijk om Kor Meteor. Die naam klinkt vrij inwisselbaar en in de praktijk blijkt dit jongetje dat eigenlijk ook wel te zijn. Gelukkig speel je in JRPG's zelden met een enkel personage en ook in deze Tales-game is dat niet anders. Waar Kor in het begin nog eenzaam rondhuppelt, wordt hij snel omringt door een team van speelbare personages. Het verhaal zelf ontvouwt zich rondom het vrouwelijke personage Kohaku, een jonge verschijning die Kor wel ziet zitten. Als er dan iets grandioos misgaat met Kohaku, voelt Kor zich onmiddellijk verantwoordelijk en trekt hij erop uit om de door hem veroorzaakte problemen te verhelpen.

Onderweg kom je om de zoveel tijd een personage tegen dat je team zal komen versterken, waardoor je uiteindelijk keuzes zal moeten maken met wie je graag een gevecht instapt en wie je eigenlijk voor de sier bij de groep houdt. Ook aan NPC's ontbreekt het in Tales of Hearts R niet, wat zorgt voor heel wat conversaties, die bovendien heel wat uren vrije tijd zullen wegsnoepen. In het begin volgde ik deze Japans gesproken gesprekken met veel plezier via de Engelse ondertiteling, maar na een aantal uur betrapte ik mezelf erop dat ik ze steeds vaker doordrukte. Het universum van Tales of Hearts R is helaas niet interessant genoeg om al deze gesprekken tientallen uren te blijven volgen.

Opvallend actieve passiviteit

Wat JRPG's voorheen zo kenmerkend maakte, was de actie. Deze was vaak turn-based, kende tal van menu's en werd eigenlijk nooit echt spectaculair weergegeven. In Tales of Hearts R is de actie, voor Japanse begrippen, ontzettend actief. Je kunt verschillende aanvallen uitvoeren, zowel met het personage dat je direct bestuurt als met de overige drie personages die je in ieder gevecht bijstaan. Dat gaat middels iedere denkbare knop op de Vita, inclusief het touchscreen, waardoor je toch het idee krijgt dat de PlayStation Vita wat knoppen mist. De touchbesturing werkt, maar vergt enige oefening en is erg foutgevoelig. Dat maakt de actie er niet minder intens op, want naast de vele knoppen die je kunt gebruiken, moet je ook nog op de health en TP bars van je personages letten. TP wordt gebruikt voor speciale aanvallen, waaronder healing spells, en wordt gegeneerd door het uitvoeren van normale aanvallen.

Toch is het nog altijd mogelijk om de actie stil te zetten en een personage naar keuze te laten genieten van een potion of je personages op te dragen tegelijkertijd bepaalde aanvallen op de vijand af te vuren. Gelukkig hoef je hier niet per se gebruik van te maken, waardoor de actie lekker snel en dynamisch blijft. Slechts bij de boss fights, die aanzienlijk pittiger zijn dan de vrij makkelijke rest van de game, zul je af en toe via dit menu naar een potion moeten grijpen. Bovendien staan er als aanvulling op de normale en speciale aanvallen nog een aantal extra mogelijkheden tot de beschikking van de speler, die men lekker zelf mag gaan ontdekken, maar die wel voor de nodige afwisseling zorgen. Gevechten zijn daardoor altijd een genot, ook al gaan ze nogal eens gepaard met een zucht als er weer eens een random encounter op het beeldschermpje van de Vita verschijnt.

Hoogte- en dieptepunten

De actie is, zoals gezegd, het ultieme hoogtepunt van Tales of Hearts R, maar ook overige elementen wisten me te boeien. Zo zijn er tussen de gevechten door talloze zaken naar wens aan te passen. Zo level je ieder personage afzonderlijk en heeft ieder zijn of haar eigen aanvallen, uitrusting en skills. Bij iedere stijging in level, bepaal je zelf waarin je een bepaald personage beter maakt. Ga jij voor een all-rounder, of leidt je iemand op tot een heuse tank? Je bepaalt zelf wat de speelstijl van ieder personage wordt en dat gaat dan weer gepaard met nieuwe aanvallen, uitrusting en skills. Ik heb uren in deze menu's rondgeneusd, dingen aangepast, nieuwe stijlen getest, om vervolgens weer terug te komen bij mijn oorspronkelijke instellingen, om uren later toch weer een andere tactiek te proberen. Bovendien krijg je door al deze keuzes een enorm gevoel van vrijheid, iets wat afgeschrikte spelers tevens niet hoeven te vrezen als ze kiezen voor de automatisch stand, waarop de game zelf het een en ander voor je bepaalt. Dat maakt Tales of Hearts R geschikt voor doorgewinterde JRPG-spelers, maar kunnen spelers die minder bekend zijn met het genre ook prima uit de voeten met deze game.

Toch is niet alles rozengeur en maneschijn in Tales of Hearts R. Naast het verhaal dat vrij langdradig is, ziet de game er ook niet heel mooi uit. Dungeons zijn daarnaast vaak kort en gemakkelijk, random encounters willen nog wel eens vervelend worden, en niet alle personages zijn even memorabel. Daarnaast is er niet ingeleverd op de speeltijd, kijkend naar eerdere Tales-delen, want Tales of Hearts R is echt ontzettend lang. Dat betekent tevens dat de laatste belangrijke tutorial pas na een uur of vijf de revue passeert en de speler de game dus even de tijd moet gunnen om volledig tot zijn recht te komen. Door de vele knoppencombinaties is het tevens lastig om de game na een tijd van afwezigheid weer succesvol op te pakken, want er is niet veel, maar wel enige kennis vereist om de gevechten tot een goed einde te brengen. Of dit positief of negatief is, hangt volledig af van de manier waarop jij je Vita het liefst gebruikt. Zelf ervoer ik geregelde sessies van een klein uur als zeer prettig, maar speelde ik langer dan dat, dan wilde de verveling en irritatie nog wel eens intreden.