Review: The 7th Guest VR - Een bitterzoet huisbezoek VR

Wat is het meest memorabele feestje waar je ooit voor uitgenodigd bent? Voor de horror-liefhebbende Millenials onder ons komt de naam Henry Stauf al snel bovendrijven, gezien de diabolische speelgoedmaker in 1993 een killer fuif wist te geven in The 7th Guest. Nu, dertig jaar na dato, vallen wederom her en der uitnodigingen op de mat voor een virtuele soirée in Staufs landhuis. Nu is het natuurlijk maar de vraag of je die uitnodiging moet accepteren.

The Fall of the House of Stauf

Oud, verlept en lang niet meer zo aantrekkelijk als het ooit was. De jaren beginnen aardig te tellen voor deze Millenial, die zich Huize Stauf nog kan herinneren alsof hij er amper vijf minuten geleden nog door rond slenterde. In 1993 was The 7th Guest zo'n beetje de maatstaf voor gamende horrorfans. Waar de meer idyllische gamer zijn brein brak in Myst, deed ik dat in Trilobytes puzzelgame. In een vervallen huis vol met puzzels ontrafelde zich een mysterie rondom de titulaire zevende gast terwijl de andere zes, willekeurig gekozen gasten stuk voor stuk hun ware aard blootlegden, alsook hun onvermijdelijk lot ondergingen. Ondanks de verschrikkelijk campy vibe werd The 7th Guest - en later ook diens sequel, The 11th Hour - een cultklassieker, of misschien wel juist daardoor.

Maar goed, de voordeur van datzelfde landhuis wordt nu door Vertigo Games opnieuw geopend in The 7th Guest VR. Het van origine Rotterdamse concern heeft de taak op zich genomen om de originele game van Trilobyte niet alleen te remaken, maar ook om er een eigen draai aan te geven. The 7th Guest VR draait nog steeds om de geslepen gastheer Henry Stauf, zijn landhuis vol breinbrekende puzzels, en ook de gasten zijn op het uiterlijk na onveranderd gebleven, maar de rest heeft een flinke opknapbeurt gekregen. Voor het eerst kunnen we ongehinderd door het landhuis lopen en elke puzzel van alle kanten benaderen. En dat geeft Vertigo Games dus ook direct meer vrijheid wanneer het om het herontwerpen van Staufs breinbrekers aankomt.

Licht op de zaak

Over het algemeen gaat Vertigo Games daar best goed mee om. Omwille van getrouwheid gooit de studio niet alles op de schop en houdt het enkele originele puzzels - die in de jaren '90 dus allemaal point & click waren - in leven door ze in een VR vorm te gieten. Maar het gros van de uitdagingen is nieuw, al past het allemaal prima in de toon die in 1993 gezet werd. In plaats van een hoop geklik vergt puzzelen in The 7th Guest VR aardig wat geneuzel in een omgeving die meer geheimen waarborgt dan het menselijk oog kan spotten. Maar ook daar heeft Vertigo Games de oplossing voor: een lantaarn die het huis in oorspronkelijke staat laat zien, inclusief de hints die daaruit voortvloeien.

De clue is dus om elke kamer van top tot teen door te spitten, gezien alle items en aanwijzingen zich telkens binnen de vier muren van de ruimte begeven. Soms zijn de aanwijzingen wat cryptisch en vergezocht, maar het merendeel van de puzzels zijn vrij rechttoe-rechtaan en vergen slechts wat denkwerk om ze op te lossen. Echt moeilijk zijn de puzzels daarom nooit en de oplossing is nooit heel ver weg, maar om er zeker van te zijn dat je nooit vast komt te zitten, wemelt het in Huize Stauf ook van de Stauf Coins die ingezet kunnen worden, zodra je er echt even niet meer uitkomt. Spoiler alert: negen van de tien keer is dit niet omdat je de oplossing niet weet.

De control(e) kwijt

Neen, het merendeel van de Stauf Coins heb ik moeten spenderen, omdat de controls mijn grootste vijand waren. Vooropgesteld, de controls zijn niet ingewikkeld. Handelingen bestaan voor een groot deel uit objecten oppakken, bestuderen en weer op een specifieke locatie deponeren om een puzzel af te ronden. Maar veel puzzels maken ook gebruik van drukknoppen, waarbij sommige van die knoppen zo klein zijn dat je ze met één vinger moet indrukken. Neem bijvoorbeeld een puzzel in de Music Room, waarbij een melodie gespeeld moet worden op een piano (leuke throwback naar het origineel trouwens). Piano spelen is op zich al lastig genoeg, maar in VR is dat helemaal een kwelling, vooral wanneer je dat met een bibberige virtuele worstvinger moet doen. Wanneer je je heel erg focust, lukt het misschien ook wel, maar na enkele minuten aan frustrerend gepingel gooide ik er toch maar een Stauf Coin tegenaan.

Bugs en glitches maken het er wat dat betreft ook niet makkelijker op. Hoe vaak mijn virtuele linkerhand de pan uit flipte, omdat deze te dicht bij mijn bulky lantaarn in de rechterhand kwam; ik ben de tel op een gegeven moment kwijtgeraakt. Ook ben ik diverse malen buiten het speelveld beland omdat ik achteruit 'in' een object ben gewandeld, wat vaker dan eens tot een reboot van mijn savegame heeft geleid en ik dus vaker naar een totaal zwart laadscherm heb moeten kijken dan ik leuk vond. Tip voor Vertigo Games: vervang deze ASAP voor iets geanimeerds, al is het maar een fade-in/fade-out rookscherm. Maar het meest frustrerende moet toch wel de kritische item placement zijn, waarbij ik me letterlijk in allerlei onmogelijk poses heb moeten wringen om een puzzel op te lossen. Wederom had ik aan de twee gratis hints genoeg om tot de oplossing te komen, maar door gebrek aan accuratesse lukte het me maar niet om dit uit te voeren. Weer een Stauf Coin minder.

That's the spirit!

En dat is allemaal zeer jammer, want The 7th Guest VR is in de basis een heel tof uitgewerkt concept, vooral voor de mensen die het origineel nog vers in het geheugen hebben staan. Anno 2023 heeft Vertigo Games een zeer geslaagde poging gedaan om de campy vibe, inclusief het acteerwerk dat daarbij komt kijken, overeind te houden. Martine Burden, Edward en Elinor Knox, Julia Heine, Brian Dutton, Hamilton Temple, en natuurlijk gastheer Henry Stauf hebben sinds het origineel allen een fysieke metamorphose ondergaan en hun lot is ook niet meer gelijk aan dat van hun toenmalige versies, maar de Rotterdamse studio heeft kosten noch moeite gespaard om middels deze VR re-imagining een eerbetoon naar Trilobytes cultklassieker te brengen.

Maar de hoofdprijs gaat toch wel naar het huis zelf, welke in The 7th Guest dus niet alleen in zijn geheel te doorlopen valt, maar welke ook nog eens subtiele trucjes weet te vertonen zodra deze letterlijk in de spotlight komt te staan. Het hele murder mystery gedeelte van de game is uiteraard hartstikke leuk en de puzzels zijn stuk voor stuk leuk bedacht, maar degene die met het idee kwam om schilderijen van setting te laten veranderen zodra je er met je lantaarn op schijnt, verdient opslag. Van de zeven uur die ik in The 7th Guest VR heb doorgebracht, heb ik er zeker twee verkwanseld aan schilderijen en fotolijsten opzoeken, puur om te zien wat voor horrorscenario deze weergeven, zodra ik er mijn groenige licht op schijn. Erg geestig!