Review: The Stretchers Nintendo Switch

Nintendo verraste afgelopen vrijdag iedereen met een plotselinge release van een nieuwe game. Het gaat om The Stretchers, een co-op game van Tarsier Studios. Deze game volgt het verhaal van twee lichtelijk incompetente ambulancebroeders in een kleurrijk stadje, dat plotseling overspoeld wordt met een aparte ziekte die de slachtoffers in Dizzies veranderd. Jij en je partner moeten het dorp redden en de strijd aangaan met een niet zo mysterieuze slechterik. Is deze game goed of word je liever zelf in een ambulance afgevoerd om aan deze game te ontsnappen?

Van Little Nightmares naar ambulances?

Het eerste wat mij opviel is dat de game ontwikkeld is door Tarsier Studios en dit hetzelfde team achter de populaire horror-puzzel game Little Nightmares is. Ik vond het wel grappig om te zien dat de eerste game na Little Nightmares een kleurrijke co-op met excentrieke personages is. Ook heeft de game een niet zo’n serieus plot, want eerlijk is eerlijk, The Stretchers moet je niet zo serieus nemen.

In deze game spelen jij en een eventuele tweede speler als twee ambulancebroeders in een klein landelijk stadje. Na een korte tutorial over de besturing van de operator krijg je een cutscene te zien, waar een “geheimzinnige” slechterik een groep boeren belaagt en ze verandert in duizelige nietsnutten, Dizzies. Jij en je partner worden opgeroepen en moeten de arme boeren naar het ziekenhuis vervoeren.

Red je patiënten, creëer zoveel mogelijk chaos

Als je de eerste duizelige boeren bij het ziekenhuis aflevert, blijkt dat de medische staf al een wonderbaarlijk apparaat heeft uitgevonden, de De-Dizzler 3000. Als mensen door deze machine heen lopen, worden ze genezen. Na de eerste geslaagde missie maak je meteen kennis met de slechterik van de game, Dr. Brains. Hij is een doorgeslagen maniak met een aparte haat naar varkens. Hij wil opeens zonder reden de stad vullen met Dizzies. Ook blijkt hij je oud collega te zijn, maar ik denk niet dat de ambulancebroeders dat echt door hadden eerlijk gezegd…

Na de introductie van Dr. Brains begint de game echt en krijg je van de operator verschillende missies voorgeschoteld. Als je de missie, die je eerst wilt doen, hebt uitgekozen dan start de timer. Daarna moet je met de ambulance zo snel mogelijk naar de bestemming rijden in GTA-stijl. Hekken kapot rijden en mensen bijna omver rijden, want hé, het blijft een PG 3 game en mensen kunnen dan niet dood gaan. Het wordt heel erg toegejuicht om zoveel mogelijk chaos te creëren en ik vind dat totaal niet erg. Je krijgt er zelfs bonuspunten voor!

Co-op met lichte puzzel elementen

Hoewel de game vermakelijk is om in je eentje te spelen, is het leuker als je het met iemand anders samen speelt. Je merkt dat deze game echt gemaakt is voor co-op. Het is de ideale game om met je vriend, vriendin, kinderen, broers of zussen te spelen. Als ik het moet vergelijken dan lijkt het heel erg op Overcooked, want teamwerk staat voorop in deze game.

Ik koos voor mijn eerste echte missie het strandlevel en zodra ik daar aankwam ging de bonustimer tikken en moest ik aan de slag. Dizzies lagen verspreid over het hele strand. Eentje zat vast in het toilet, een sumoworstelaar zat vast onder een boot en een paar anderen lagen op een platform dat je op het eerste oog niet kunt bereiken. Nu zijn er een aantal manieren om de Dizzies in de ambulance laden. Je kunt ze zelf oppakken en ze één voor één naar de wagen slepen, maar met de wat vollere Dizzies heb je daarbij de hulp van je partner nodig. Of je gebruikt de stretcher om zoveel mogelijk patiënten erop te droppen en ze allemaal tegelijk in de ambulance te laden. Je denkt misschien, dat de stretcher dan gewoon de beste optie is, maar niets is minder waar.

Controls chaos en niet meewerkende partners

Het ligt namelijk geheel aan de partner met wie je werkt. Als die besluit meteen naar de andere kant van het level te lopen en daar dingen gaat uitspoken, is de brancard opeens geheel nutteloos geworden. Ook beweegt de camera in een beperkte radius mee, waardoor je wel in de buurt van je partner moet blijven. Als je het in eentje speelt, is het natuurlijk makkelijker. De ruzies die je met je medespelers hebt, omdat hij of zij weer voor de tiende keer over een bananenschil is gestruikeld of weer de verkeerde kant op rent, zijn natuurlijk veel vermakelijker.

De controls voor the Stretchers zijn simpel. Met de rechterknop op je Joy-Con pak je dingen op en houd je dingen vast. Met de bovenste stap je in en uit de ambulance en met de linker klik je de dialogen weg. Toch heeft Tarsier Studios de controls zo gemaakt dat het lastiger wordt gemaakt om je missies te voltooien. Één verkeerde beweging en je personage laat de brancard volgeladen met patiënten donderden en moet je ze er weer allemaal op leggen. Ik vond dit totaal niet erg trouwens, want hierdoor was de game iets moeilijker en dat kon ik zeker waarderen. In de One Player modus bestuur je de allebei de ambulancebroeders tegelijkertijd en dat was voor mij echt even wennen. Eentje kon ik wel onder de controle houden, maar de andere rende dan rond als een maniak.

Puns en exentrieke personages in overvloed

Na twee uur Dizzies te hebben verzameld begon ik mij wel een beetje te vervelen. Net op dat moment kreeg ik twee andere missies. Zo moest ik opeens bomen zagen en vuurwerk laten ontploffen om een veld te ontruimen. Toch werd ik van deze andere missies niet echt enthousiast, want jij en je partner komen aan, doen de missie en gaan weer door naar de volgende.

Toch heb ik mij ondanks de lichtelijke eentonigheid zeer vermaakt met deze game. Het is game gevuld met puns, sarcasme en humor in een kleine, maar kleurrijke setting en met excentrieke personages. Mijn favorieten die tot nu toe naar voren zijn gekomen is Tim Burr de houthakker, puur vanwege zijn naam en de burgemeester die te lui is om van zijn vakantie terug te komen om mee te helpen.