Review: Total War: Attila Pc

Attila kijkt uit over de nog steeds rokende ruïne. Ooit was dit een welvarende stad, maar nu is deze tot as gereduceerd. Meermaals had hij deze stad aangevallen, telkens met succes. Maar toen de welvaart op was, besloot hij de stad met de grond gelijk te maken. Zijn volk was al bezig om hun yurts in te pakken en door te reizen naar onbekend land. Attila had gehoord van een rijk gebied, waar men de adelaar als wapen had. Ook hoorde hij dat dit rijke gebied verzwakt was. Hij stijgt op zijn paard en begint orders te geven om de verhuizing naar hun volgende verovering in beweging te zetten. De Hunnen zullen de wereld laten beven van angst!

Total War: Attila

In Total War: Attila, het nieuwe deel in de Total War-strategieserie ontwikkeld door The Creative Assembly en uitgegeven door SEGA, gaan we naar een nieuwe periode in de geschiedenis van het Romeinse Rijk en Europa. Hiertoe een kleine geschiedenisles. Deze periode had een grote invloed op zowel het Romeinse Rijk als op de ontwikkeling van Europa. We spreken natuurlijk over Attila, leider van de Hunnen, wie een spoor van vernietiging in het oosten van Europa achterliet. Uit het niets kwamen zijn te paard gezeten troepen Europa binnenstormen, dood en vernietiging zaaiend waar ze kwamen. Hele volkeren vluchtten voor de legers van Attila uit, in de hoop elders veilig te zijn. Deze volksverhuizing drong diep door, tot aan de grenzen van het al verzwakte Romeinse Rijk. Dit ooit immense rijk was tegen die tijd al opgesplitst in het West- en Oost-Romeinse Rijk, mede door politiek gerommel. De vele stammen konden niet worden tegengehouden door de Romeinen, en met name het West-Romeinse Rijk leed hier zwaar onder. Een van de grootste gevolgen van de volksverhuizing was de uiteindelijke ondergang van het (West-)Romeinse Rijk. Maar tot zover de korte geschiedenisles, op naar de game!

Een hoop nieuwigheden

Total War: Attila biedt de speler een hoop nieuwe volkeren en stammen om mee aan de gang te gaan. Zo zijn er de nomadische Hunnen, welke nooit steden kunnen overnemen. Ze reizen rond met soort van stad in hun rugzak, waardoor ze overal kunnen neerstrijken. Hierdoor kunnen ze overal toeslaan en ben je relatief vrij om je spoor van vernietiging te trekken, daar plundering een van hun weinige bronnen van inkomsten zijn. Hiernaast zijn de volgende facties speelbaar: de Visigothen, de Ostragothen, de Vandalen, de Alanen, de Saxen, de Franken, het Sassanidische Rijk en natuurlijk het Oost- en West-Romeinse Rijk. Deze lijst van volkeren zijn nog uit te breiden met de voorouders van de Vikingen: de Juten, de Denen en de Gauten. De campagnekaart is nu ook een stuk groter: van Portugal en Engeland tot diep in Rusland en tot aan India. Hierdoor is de hoeveelheid mogelijkheden immens geworden, net als de kaart. Hiernaast kun je nu je huis of dynastie uitbreiden en controleren. Zo kun je, naast het toewijzen van specifieke posities nu ook je familie beter onder controle houden en als het ware goede generaals en leiders "fokken". Hierdoor versterkt de grip op je gebieden naar mate de tijd vordert.

Een wak van vernietiging

Naast de vertrouwde Total War: Rome II-gameplay zijn er een hoop strategische toevoegingen gedaan aan de game. Een nieuwe mogelijkheid in Total War: Attila is het vernietigen van steden en gebieden. In de veldslagen om steden en nederzettingen kun je actiever gebouwen en muren vernielen en een stad in lichterlaaie zetten. Als je een stad of nederzetting hebt veroverd, is daar nu een nieuwe optie bijgekomen: de totale vernietiging van de stad en het gebied. Zo kun je ervoor zorgen dat de grond minder vruchtbaar is en de stad ophoudt te bestaan. Het duurt een hele tijd voordat de ruïnes weer bewoonbaar zijn. Deze tactiek is goed om nomaden ervan te weerhouden je gebied binnen te trekken, als ze niet willen verhongeren tenminste.

Kleine irritaties

Een aantal irritaties blijven toch. Zo duren de beurten van de AI nog steeds lang. Zo moet je minuten lang wachten tot je weer aan de beurt bent. Dit is al een stuk korter dan in Total War: Rome II, maar toch erg vervelend. Ook is de moeilijkheidsgraad soms erg pittig. De game heeft een behoorlijk steile learning curve, waardoor zeker de eerste potjes zullen eindigen in een exit to menu. Dit is wel uiteindelijk te doen, maar gaat zeker in het begin veel tijd kosten.