Review: Transformers: Devastation PlayStation 4

Optimus Prime kijkt over de cel shaded stad heen, en ziet hoe Megatron met zijn Decepticons van de aarde een nieuwe Cybertron probeert te maken. Het zal ten koste moeten gaan van de gehele flora en fauna op aarde, iets waarvan Megatron het nadeel niet inziet. Optimus Prime echter wel, want dit is onmense" eh ontransformerlijk. Hij zal er met zijn Autobots eens even een stok" eh metalen balkje voor steken dat de snode plannen van Megatron niet doorgevoerd zullen worden! "Autobots, roll out!"

The Greaties

Als er iets voor mij het ultieme 80's kippenveljeugdsentiment bezorgt, is het wel Transformers. Tenminste, zolang Michael Bay er met zijn walgelijke wansmaak er niet bij in de buurt is geweest, want dat bezorgt een heel andere vorm van kippenvel. De oude tekenfilms keek ik elke zaterdagochtend naar uit, en kon niet wachten tot het moment was dat Linda de Mol (soms ook de Britse presentatrice op Sky Channel, maar geen idee wie dat was) met de D.J. Kat-show eindelijk Transformers aankondigde.

Ik snapte er als kleuter van vijf jaar lang niet alles van, maar het was in ieder geval erg gaaf en indrukwekkend. Mijn eerste echte grote cadeau wat ik ooit ook kreeg met mijn schoen zetten voor Sinterklaas, was ook een Transformer. Dat er dus nu een kersvers ontwikkelde game is uitgebracht geheel in de oldschool "G1" Transformersstijl, deed mij uiteraard verplicht voelen deze eens uitgebreid te testen.

Michael Bayonetta

Er zijn ook nogal wat games uitgekomen van Transformers, waarbij de eerste die noemenswaardig te noemen was dateert uit 2004, die draaide onder andere om mini-bots en had te maken met een nieuwe tekenfilmreeks (die ik nooit heb gekeken). Maar de beste Transformers-games zijn toch wel War for Cybertron en Fall of Cybertron, gemaakt door High Moon Studios. Vorig jaar is er een soort fusie tussen deze games en de " even mijn kots binnenhouden " Michael Beeehhh-films uitgekomen, genaamd Rise of the Dark Spark. Na deze toch gespeeld te hebben toen ik deze voor zo'n acht euro nieuw ergens te koop vond, kwam ik erachter dat de game een op zichzelf staand verhaal is welke vaag wordt gekoppeld aan de films. Je speelt maar 5% van de game (aan het begin en het eind) op aarde met Bayefied-Transformers, de rest is eigenlijk net als de Cybertron-games. Helemaal op het einde krijg je een teaser te zien dat men weer terug gaat naar G1-Transformers. Nu heeft PlatinumGames, de studio achter onder andere Bayonetta, de nieuwe Transformers-game mogen maken, en raad eens: geheel in G1-stijl.

Robotruzies

Qua verhaal heeft het overigens helemaal niks te maken met elk voorgaand deel, dus waarom een soort van link werd gelegd bij Rise of the Dark Spark mag Joost weten. In tegenstelling tot de laatste aantal Transformers-games speel je deze keer weer eens met enkel Autobots. De Transformers zitten inmiddels op aarde, en Megatron heeft het megalomane plan om met een oude technologie van een oude Transformer, genaamd Nova Prime, heel de aardbol te transformeren in een tweede Cybertron. Optimus zit maar met vier Autobot-kornuiten op aarde, en aan hun om onze planeet vol slappe koolstoforganismen eens te redden! Mensen zijn nergens te vinden in heel de game, want die kozen massaal het hazenpad. Het verhaal is verder even goed als slecht. Zo gebeuren er een aantal rare deus-ex machina moves van Megatron die plottechnisch gezien nogal zwak zijn, maar aan de andere kant wordt het richting het eind moralistisch gezien best interessant en zitten er een paar mooie twists. Alles is dus in de oude cartoonstijl gepresenteerd, wat zorgt voor een feest van herkenning. Alle hoofdcharacters, zoals Optimus Prime (Peter "sounds like he has a lit cigar in his larynx" Cullen) en Bumblebee, zijn ingesproken door de originele stemacteurs! En die niet alleen, want eindelijk, eindelijk is Frank Welker weer eens terug als Megatron. Even een Traan(sformer)tje wegpinken " sniff out.

Van A naar Beuken

De gameplay is in wezen heel simpel: loop en race als voertuig van A naar B en stamp onderweg Decepticons in elkaar. Je hebt veel verzamelbare items en geheimpjes in het gebied waar je rondbanjert, zoals Soundwave spy birds en verborgen kisten. Daarnaast zijn er ook "sidequests", wat soort uitdagingen zijn met schieten en knokken, waarbij je wapens en items krijgt als beloning. Heel simpel dus, maar de uitvoering ervan is super, want het vechten, schieten en racen speelt heerlijk. Onverwacht is dit niet, want als PlatinumGames ergens goed in is, is het wel in actiegameplay. Je kunt combo's en dodge-moves prachtig laten afwisselen, waarbij je steeds "vehicle attacks" kunt doen op het einde van een volbrachte combo. Time je een dodge perfect, dan gaat alles in een 80's sfeer bullet-time en vertraagd even om je heen. Daarnaast heb je nog een aantal andere moves, en kun je ook te allen tijden met vuurkracht gaan converseren in plaats van enkel klappen en trappen.

Vloeiend metaal

Wat specifiek zo geniaal is aan de vloeiendheid en geliktheid van de besturing, is iets wat moeilijk is te omschrijven, maar Transformers: Devastation speelt gewoon echt ontzettend lekker. Dit is ook nodig, want met de vele uitdagende bossfights wordt ook van je verwacht dat je je Autobotje goed kunt besturen. Het is even doorhebben, maar als je het vechtsysteem eenmaal onder de knie hebt, zorgt het voor veel voldoening en zeer zelden frustratie. Overigens kun je ook health- en boost-items gebruiken, welke je vindt of te koop zijn bij The Ark. Dit is de safehaven van de Autobots en heb je warp-punten naartoe op verschillende plekken. Hier voer je je wapens op, en kies je met welke Autobot je weer laat inklokken. Gedurende de game speel je meer Autobots vrij waarmee je kunt butsen, welke allemaal anders vechten. Gelukkig verschilt het ook weer niet te veel, maar je moet echt andere combo's en tactieken gebruiken en de timing is anders per Autobot. Uiteindelijk kun je kiezen uit vijf verschillende: Optimus Prime, Bumblebee, Sideswipe, Wheeljack en de meest afwijkende: Grimlock. En wat blijft het toch gaaf, alles kapotstampen met een gigantische metalen vuurspugende dinosaurus.

Level ups, scores, meuk

Verder is er een heel weapon synthesize en skill-levelsysteem welke je praktisch kunt negeren, al is het wel aan te raden hier in te duiken. Echt goed uitgewerkt is het niet, want je krijgt een stortvloed aan wapens bij elke chapter en het is niet echt duidelijk wat de verschillen zijn en wat het nou uitmaakt als een wapen vlam- of ijseigenschappen heeft. Je merkt ook pas hier iets van als je een wapen maximaal opvoert door wapens samen te fuseren. De game is ook uit te spelen zonder hier iets van aan te trekken, maar je wapens sterker maken is toch echt wel gunstig, zeker tegen de laatste paar bossfights wil je zo hard mogelijk klappen uit kunnen delen. Daarnaast is het zoals met vele Japanse games dat alle chapters en levels je een grade geven van D tot SS (yep, no kidding), omdat Japanners gek zijn op scores halen en zo de arcade-feel er stug in houden. Bij Transformers: Devastation is dit een slimme toevoeging, want de game heeft een arcade-achtige gameplay, en duurt ook niet al te lang. De gemiddelde speler zal na zo'n acht uur de credits voorbij zien rollen. En oh, wat hoor je dan? Dikke 80's metal gecomponeerd door de originele soundtrackmaker van de tekenfilmserie. Dat hoor je trouwens de hele game lang. Beste track: Megatron's theme. Damn, dat knokt episch, alleen er al aan denken bezorgt me weer kippenvel.