Review: UFC 3 PlayStation 4

UFC, voor het ongetrainde oog is het niet meer dan twee zweterds met haantjesgedrag die in een kooi van oversized kippengaas elkaar tot snot slaan en het daarna uitknuffelen. Liefhebbers van deze wereldbekende MMA-organisatie weten wel beter. Mixed Martial Arts is serieuze shit en geen sport die je 'speelt', zoals de voice-over in de intro van EA's UFC 3 al duidelijk maakt. Vreemd genoeg is het juist EA die met de derde installatie in de UFC-reeks van MMA weer een spelletje weet te maken (how ironic). Het leek me daarom eens tijd om de digitale Octagon weer eens te betreden, het hek achter me dicht te trekken en eigenhandig te ervaren of EA mij met UFC 3 van mijn voetstuk weet te krijgen.

EA verdedigt de titel, ook al is het alleen

E'n voordeel heeft EA in ieder geval al wel. Wanneer het op UFC aankomt heeft het al wat ervaring onder de riem en geen concurrentie. Vanaf het moment dat 2K de digitale kampioenschapsriem heeft moeten afstaan, staat EA eenzaam aan de top. Dat betekent niet dat het makkelijk scoren is geweest. Bij de eerdere delen in de UFC-franchise zijn her en der wat kanttekeningen geplaatst. Je zou het misschien niet altijd zeggen, maar vooral EA Sports lijkt toch echt wat met feedback te doen. Neem bijvoorbeeld EA's NBA Live 18, waarin rasse schreden werden gezet. Ook in het geval van UFC 3 is vooruitgang duidelijk aanwezig en ik kan met enige zelfverzekerdheid zeggen dat we kunnen spreken van de beste in de serie.

Daarvoor verdient EA op voorhand al lof. Zoals de MMA-connaisseur kan bevestigen is de vechtsport behoorlijk ingewikkeld en verre van eentonig. Waar de ontwikkelaar van een boksgame zich alleen maar hoeft te focussen op de standup en een worstelgame alleen maar hoeft te excelleren in groundgame, moet het ontwikkelteam van een MMA-game deze twee op een logische manier weten te fuseren. Ik ga niet beweren dat EA daar met vlag en wimpel in is geslaagd. Er valt namelijk nog heel wat te verbeteren aan de gameplay van UFC 3. Het is in ieder geval een heel eind beter dan we gewend zijn, op sommige vlakken dan.

Het nieuwe striking-systeem is een blijvertje

De grootste verandering, en meteen de beste, is het nieuwe striking-systeem, welke in vorige delen 'net niet' het gevoel van de sport wist over te dragen. Waar je voorheen meer bezig was met pareren en counteren van je tegenstander, staat de standup nu meer in het teken van goed voetenwerk, tactische hoofdbewegingen en het uitbuiten van overduidelijke vechtvoorkeuren van de ander. Daarvoor moest heel het controllerschema op de schop, wat wellicht wat wennen is voor iedereen die eindelijk gewend was geraakt aan de controls van eerdere UFC-games. De payoff is daarentegen best lekker, want je kunt nu eindelijk lopen, wegduiken en uithalen tegelijkertijd.

Dat de animaties ook onder handen zijn genomen is ook erg mooi meegenomen. Er is niets wat je uit de game haalt als houterige en jacked animaties (ik kijk even naar WWE. Kom op hey!). Het lijkt er dan ook sterk op dat er flink wat uurtjes in mocap is gestoken. Vrijwel iedere persoonlijke move, alsook de standaard moves, ziet er soepeltjes en natuurgetrouw uit. Over de impact ervan valt hier en daar nog wel wat te zeggen. Dat is namelijk met regelmaat een gevalletje 'jammer joh'. Iemand keihard op z'n snufferd zien donderen omdat je hem precies op het jukbeen raakt voelt altijd goed. Wanneer je je been als een slappe theedoek tegen de arm van je tegenstander ziet flubberen en deze daardoor slaapie gaat doen, voelt het toch een beetje kut. Daar moet dus echt aan gewerkt worden.

De groundgame is als vanouds. Matig dus

Waar men ook nog wel wat aan kan doen is de groundgame. Daar lijkt namelijk niet hetzelfde gehalte aandacht aan te zijn gespendeerd als aan de standup. Zodra het gevecht richting de grond gaat, verandert de game van een soepele vechtsport naar een reeks minigames waar ik soms geen hol van snap. Alles draait namelijk om transitioneren, de overhand houden en hopen dat je een submissie kan afronden zonder je stamina uit te putten. Dit alles doe je met je rechter pookje, welke je diverse transities aanbiedt. Zie je geen opties, dan zorgt de L1-knop voor 'geavanceerde' transities. Dat snap ik sowieso al niet, maar soit. Dat ligt vast aan mij.

Dat ik talloze keren de controle verloor of een takedown niet wist te vermijden, dat steekt me meer. In de Career Mode, welke stiekem alleraardigst is, zorgt de gemiddelde AI voor een vergevingsgezinde ervaring. Toch merk ik hier al dat een overduidelijke voordeelpositie in een handomdraai switchte naar een situatie waarin ik ineens de klappen ving en moest worstelen als een mofo om niet de lucht uit de longen geknepen te krijgen. Hoe ik dat moest voorkomen, Joost mag het weten. Het enige wat je kan doen is zorgen dat je je stamina niet verbrandt en hopen dat je het goed doet.

UFC 3 heeft voor ieder wat wils

Mocht je eindelijk de feel van de controls onder de knie hebben, dan kun je je skills in diverse modi op de proef stellen. UFC 3 heeft namelijk aan content geen gebrek. Zowel online als offline valt er genoeg uurtjes gameplay uit de game te halen. Offline kan je je wagen aan de voorspelbare maar vermakelijke Career Mode, waarin je met een customized vechter of een MMA'er naar keuze de weg naar de titel G.O.A.T. (Greatest of all Time) aflegt. Ook de diverse uitdagingen in Challenge Mode, de Practise Mode en de Ultimate Team Mode houden je uren van de straat, al trekt de laatstgenoemde maar al te graag wat knaken uit je knip. EA zou EA niet zijn wanneer het geen loot box-achtige handel en microtransacties in een game zou stoppen. Gelukkig blijft het bij de Ultimate Team Mode en kun je deze ook doorlopen zonder te dokken, al duurt dat echt een eeuwigheid.

Uiteraard valt online ook wat zweet uit te wisselen en vuisten rond te zwaaien, waar weinig op aan te merken valt. Het enige hekele punt is dat groundgame online nog verwarrender kan werken, ook al doen de tutorials het zo makkelijk overkomen. Het kan ook aan mij liggen hoor. Ik ben in UFC-games namelijk net zo goed als in het echt, niet dus. Voor mij is elke overwinning hemels, al is het maar omdat ook UFC 3 het overwinningsdansje van Chuck "The Iceman" Liddell gruwelijk realistisch heeft weten te digitaliseren. Maar goed, dat EA voor fotorealisme gaat was bij de vorige edities al overduidelijk. Dat het fotorealisme nu combineert met een solide striking-systeem is al een stap voorwaarts. Nu dat groundwork nog. Iets voor UFC 4 misschien".