Review: Uncharted: Golden Abyss PlayStation Vita

Jullie hebben de afgelopen tijd al heel wat reviews van games voor de PlayStation Vita voorbij zien komen. Sommige games waren goed, sommige wat minder, maar vandaag is misschien wel d' topper te bewonderen. Ok', Super Stardust Delta was ook al een knaller van formaat (lees: vijf sterren), maar nu hebben we er zeker nog 'n aan de haak zitten, namelijk Uncharted. Niet zo maar een Uncharted, maar een Uncharted: Golden Abyss. Minpunten vooraf? Het komt niet uit de buggy van Naughty Dog.

Wat kan er nou allemaal mis gaan?

Het begint een beetje normaal te worden, maar gelukkig niet saai. Wat? Oh, heel simpel: Uncharted. Het eerste deel was totaal over de top, ontzettend mooi en je werd er plotseling panisch van. Awesome dus. Maar het feit dat nummer 'n, deeltje twee en dan weer het vervolg daarop exact hetzelfde zijn, is minder. Het is klimmen, puzzelen en schieten. Het klimmen is ontzettend makkelijk, ze kunnen het presteren om het puzzelen nóg makkelijker te maken en het schieten is als in elke andere (third-person) shooter. Maar met al deze minpunten bij elkaar opgeteld, krijg je nog steeds een top game. Dat is bij deze Uncharted op de Vita niet anders, al zijn deze minpunten niet hetzelfde gebleven; niet verbeterd, maar gewoon keihard uitvergroot.

Been there, done that

Het voelt allemaal dus nogal herkenbaar aan. Voor de nieuwkomers: geen zorgen, ik zal het even uitleggen. Je bent Nathan Drake, een badass rondtrekker, en je bevindt jezelf in een benarde positie. Je gaat op zoek naar een schat, zoals altijd, en je komt een ontzettend grote groep huurlingen tegen met een ongesteld konijn als betaler. Dat konijn wil dus ook die schat hebben en vind het ruimschoots de moeite waard om jou daar voor af te schieten. Op de Vita is dat precies hetzelfde, met een paar uitschieters. Je zou denken dat het als launchgame nog de helft van de motor niet weet te benutten. Fout! Het ziet er prachtig uit, de laadtijden zijn zo gepiept en het hele idee eromheen is nog beter. Wat er dan wel mis is? Nog simpeler: het touchscreen. Door het aanraakbare scherm is het niet kinderspel, maar gewoon imbecielenwerk geworden om die kilometers hoge kliffen te trotseren. Een grote zwiep naar boven is genoeg om onze held naar de top te leiden. Makkelijk? Ja. Te makkelijk? Ja.
Maar dat is niet alles, want er zijn nog veel ergere elementen. Je hebt bijvoorbeeld nogal geforceerde (lees: fucking irritante) gameplay stukjes, waarin je moet zwaaien over het scherm. Dat kan zijn omdat je een blaadje of helm moet schoonmaken, een paar stukken bamboe in de weg zitten of omdat een vijand ontzettend dichtbij komt en jij hier niet van gediend bent. Dit alles is geinig, maar overbodig. Erg overbodig. Je merkt gewoon dat de studio achter de game dit er allemaal in MOEST doen. Ja, inclusief hoofdletters voor de nadruk.

Wat zit je dan te haten?

Gelukkig is niet alles zoals je hierboven hebt kunnen lezen, al zijn er nog wel veel andere minpunten. Nog heel kort even over de karakters: poep. De iets langere versie: die griet die met je meezeult om je te "helpen", doet gewoon niets. Interessant is ze niet, wat ze verteld heeft geen toegevoegde waarde en knap is ze absoluut niet te noemen. Dan heb je nog haar suikervader, die af en toe flauwe oneliners maakt over Nate en hem tot op het bot afzeikt. Misschien denken de fans: "En Sully dan?" Goede vraag, maar die komt pas na ongeveer de helft van de game zijn opwachting maken. Je leest het goed: de fucking helft! En die game duurt al niet langer dan een uur of tien. Gemiste kans. Gelukkig maakt het verhaal het ruimschoots goed. Historisch correct, super interessant en vooral snel. Je gaat van de ene ontdekking naar de andere, en daarbij loop je vaak achter de feiten aan. Wanneer jij je prestatie even de hemel in prijst, komen de vijanden je alweer tegemoet om het af te pakken. Herkenbaar, irritant, maar ó zo awesome.