Review: Uno Xbox One

UNO bewijst zich al decennialang als een plezierig kaartspel voor jong en oud. Een digitale versie van het spel is dus niet vreemd. Tien jaar geleden verscheen het voor de Xbox 360 en leverde een onverwachte hit op: UNO was de eerste Xbox Live Arcade-titel welke de grens van 'n miljoen downloads verbrak. Nu probeert Ubisoft een nieuwe versie van UNO te slijten, ditmaal aan het Xbox One- en PlayStation 4-publiek. Al is het nog maar de vraag of deze editie net zo'n downloadsucces wordt.

Zet de regels naar je hand

De populariteit van UNO bij alle mogelijke leeftijdsgroepen is makkelijk uit te leggen: het simpele ontwerp van de kaarten is functioneel, de spelregels zijn verre van ingewikkeld en geluk speelt een aanzienlijke rol in de overwinning. Iedere speler start met zeven kaarten en heeft als enige doel om zijn / haar hand zo snel mogelijk leeg te spelen. Het doel behaal je door kaarten van dezelfde kleur of waarde op de stapel te leggen. Door pestkaarten (de spelvolgorde omdraaien, twee / vier extra kaarten pakken, een beurt overslaan, of de huidige kleur wijzigen) in te zetten, kun je de andere spelers dwarsbomen om jouw eigen winstkansen te vergroten. Als je de ronde in de wacht gesleept hebt, vormen de overgehouden kaarten van de andere spelers jouw score. Wie als eerste een vooraf bepaalde totaalscore bereikt, heeft gewonnen.

De eenvoudige spelregels zorgen ook in digitale vorm voor veel vermaak. Hoewel ikzelf mijn potjes het liefst volgens de basisregels speel, kun je het kaartspel variëren door zogenaamde huisregels op te stellen. Het is een goede manier om het spelreglement naar jouw hand te zetten. Schakel bijvoorbeeld de modus Stapelen in en je kun een +2-kaart doorschuiven naar de volgende tegenstander door zelf een +2-kaart op de stapel te leggen. En dit is slechts 'n van de voorbeelden.

BWAAAH! UNO!

Naast het standaard kaartendeck met de klassieke kaarten biedt Ubisoft een alternatief thema welke in het teken staat van hun franchise. Hoewel de houdbaarheidsdatum van de doldwaze konijnen allang verstreken is, is het een mooi initiatief om variatie in het spel te brengen. Het Rabbids-thema heeft enkele unieke pestkaarten en licht aangepaste spelregels. E'n van de pestkaarten legt bijvoorbeeld een zeer strakke timer op waardoor je binnen drie seconden een kaart moet neerleggen. Daarnaast vind je in het hoofdmenu een vooralsnog vergrendelde DLC. Deze twee uitbreidingen leggen de DLC-strategie van Ubisofts bloot. Het is ongetwijfeld de bedoeling om mettertijd nieuwe thema's beschikbaar te stellen, al vrezen we dat elke DLC een prijskaartje heeft.

Beide kaartendecks zijn lokaal speelbaar tegen drie computergestuurde tegenstanders (AI) of in een 2v2-wedstrijd waarin je met een vriend de AI dient te verslaan. Door het voorspelbare gedrag van de AI vind ik de offline modi nogal tegenvallen. In UNO geldt de algemene norm dat je "UNO" roept zodra je nog maar 'n kaart in je hand hebt. Als je dit niet doet, moet je twee extra kaarten pakken. De AI lijkt deze regel niet of nauwelijks te kennen, waardoor je hen voortdurend twee extra kaarten aansmeren kunt. Combineer dit met hun domme zetten en je krijgt herhaaldelijk het idee dat de AI je laat winnen. Uiteraard komt dit het spelplezier absoluut niet ten goede.

Leuker m't z'n vieren

UNO hoor je natuurlijk tegen drie menselijke tegenstanders te spelen en daarvoor kun je enkel terecht in de onlinemodus. Met enkele vrienden op de bank tegen elkaar spelen kan vanzelfsprekend niet, omdat kun je anders in elkaars kaarten bekijken. Uiteraard staat dit haaks staat op de essentie van de game. Online beschik je over dezelfde spelmodi (met z'n vieren of 2-versus-2) en daar valt wel het nodige plezier te rapen. Wanneer een speler de game verlaat, wordt zijn plaats onmiddellijk opgevangen door een matig spelende AI. Met wat geluk wordt de AI direct vervangen door een nieuwe speler. Het is geen overrompeling op de server, maar ik heb zonder al te veel problemen toch een aantal leuke spelletjes kunnen spelen.

De beslissing van Ubisoft om iedere vorm van communicatie met andere spelers (via voice- of videochat met de Kinect of PlayStation Camera) te beperken tot mensen uit je vriendenlijst, is er eentje die ik minder begrijp. De interactie met andere spelers droeg destijds bij aan het enorme succes van de Xbox 360-versie, maar zorgde tegelijkertijd ook voor wat ophef - enkele spelers richtte de camera op alles behalve hun gezicht. Misschien is het een bewuste keuze van Ubisoft geweest om zulke obsceniteiten uit de weg te gaan, maar nu blijf je als speler achter met een onhandig systeem welke een groot deel van de charme wegneemt.

Over de presentatie kan ik kort zijn. De presentatie is bewust eenvoudig gehouden zonder al te veel poespas. Het is wel ontzettend functioneel en overzichtelijk. Het Rabbids-thema kent meer franjes, maar helaas staat dit het overzicht af en toe flink in de weg. Het kalme muziekje op de achtergrond valt op den duur serieus tegen waardoor de hoogte van het volume al snel omlaag ging.