Review: SEGA Superstars Tennis PlayStation 2

Na het succes van de Sega-helden in Mario en Sonic op de Olympische Spelen komt Sega weer met een sportgame met legendes op de proppen. Deze keer zijn onze Nintendo-vrienden achterwegen gelaten, evenals de Olympische Spelen. Wat overblijft, is eigenlijk een handjevol Sega-helden. Door hen samen met wat andere bekenden uit het Sega-universum toe te voegen aan een tennisgame, krijg je Sega Superstars Tennis. Deze keer bekijken we de PlayStation 2-versie.

Party!

Hoewel de titel van de game je misschien doet vermoeden dat het hier om een heuse tennisgame gaat, blijkt niets minder waar te zijn. Ok', er zitten tennisballen en rackets in de game, maar om nu te zeggen dat het ook echt serieus om tennis gaat, gaat een beetje ver. Het is meer een partygame, die niet al te veel diepgang kent, maar wel heel simpel te begrijpen is.

Wanneer je de game dan ook aanschaft voor een briljante singleplayerervaring, kom je van de welbekende koude kermis thuis. Er is daarentegen wel een uitgebreide singleplayer te vinden. In Superstars speel je in verschillende omgevingen allerlei soorten tennis´wedstrijden´. Deze wedstrijden variëren van een enkel- of dubbelspel tennis tot een serie minigames die gebaseerd zijn op tennis. De enkel- en dubbelspelen zijn niet erg interessant. Allereerst kent de tegenstander behoorlijk wat gebreken. Op easy slaagde ik erin letterlijk met mijn ogen dicht te winnen, maar zelfs op hard was het niet al te lastig om te winnen. Dit is mede te danken aan de o zo simpele controls. Je gebruikt namelijk om precies te zijn maar drie knoppen en 'n analoge stick. Met de linker stick loop je, met kruisje en vierkantje of combinaties van die twee sla je een bal en met L1 gebruik je power ups. Deze power ups laad je op door een ster rondom je character volledig goud te maken met behulp van goede slagen. De power up is voor elke speler anders. Zo kan de een de bal de meest vreemde kanten op laten schieten, en kan de ander de tegenstander naar een andere plaats op het veld teleporteren. Wat wel jammer is, is dat elke held maar 'n power up kent.

Tennis + Sega-helden = minigames

Maar naast de wat saaie wedstrijdjes zijn er ook een groot aantal minigames. Deze minigames vertonen niet alleen overeenkomsten met tennis, maar ook met de characters' originele spellen. Zoals ik al zei, speel je telkens in verschillende omgevingen, tien in totaal. Je hebt het Sonic-universum, waarin allerlei Sonic-omgevingen voorkomen, en verder kom je onder andere de wereld van Super Monkey Ball en Space Channel 5 tegen. Alle tien de werelden zijn gebaseerd op 'n of meerdere Sega-karakters uit de game, en elke minigame uit zo´n wereld is weer gebaseerd op een originele game van dat karakter. Zo zul je met Sonic bijvoorbeeld ringen moeten verzamelen, terwijl je moet zorgen dat je niet geraakt wordt door tennisballen. In de minigames uit Super Monkey Ball moet je ´monkey balls´ door ringen slaan door tegen de ballen te slaan met tennisballen. In bijvoorbeeld de House of the Dead-wereld moet je daarentegen weer zombies afslachten door ze weg te slaan met ballen. Op zich geen extreem originele minigames, maar toch zorgen ze voor de nodige afwisseling met de niet-uitdagende wedstrijden. Hoewel het geheel na een tijdje een beetje begint te vervelen, blijf je wel doorspelen. Elke keer krijg je namelijk weer nieuwe wedstrijdjes of minigames om te spelen, en ook een aantal keren krijg je nieuwe characters erbij. Hoewel deze helden niet zo cool zijn als de legenden die je bij beginnen al hebt, is het toch de moeite waard ze vrij te spelen.

Multiplayer

En aangezien de game vooral als partygame overkomt, en ook omdat de singleplayer na een tijdje toch wel behoorlijk begint te vervelen, is het maar goed dat Sega een multiplayer heeft toegevoegd. Ook al kun je een toernooitje of enkele wedstrijd tegen de computer spelen, de intelligentie van je tegenstanders vraagt toch om een menselijke opponent. Het is een hele verlichting wanneer je met een vriend of vriendin de game speelt en wat beter aan elkaar gewaagd bent. Toch begint ook hier de gebrekkige diepgang na een tijdje de game op te breken, waardoor je al gauw weer naar een Top Spin of Virtua Tennis verlangt.

Sfeer

En tóch is er iets waardoor de game blijft hangen, en dat komt door de sfeer. Niet alleen de omgevingen stralen Sega-vrolijkheid ten top uit, maar ook de muziek is om van te smullen als fan. Originele muziekjes zijn te horen tijdens de wedstrijden, wat het spelen een stuk aangenamer maakt.