Review: Sonic Boom: Shattered Crystal Nintendo 3DS

Sonic the Hedgehog is én van de meest iconische videogame-characters en d' mascotte van SEGA. Er is onlangs een nieuwe animatieserie begonnen op de televisie, genaamd Sonic Boom. Speciaal daarvoor zijn er ook nieuwe games gemaakt met onze Blauwe Egel en zijn kameraden. Een Wii U-titel genaamd Sonic Boom: Rise of Lyric en een 3DS-titel: Sonic Boom: Shattered Crystal. Het unieke is dus dat het een Sonic-game is die is gemaakt aan de hand van een Sonic-televisieserie. Maar dat is niet het enige wat uniek is aan Sonic Boom, want deze games zijn namelijk niet gemaakt door Team Sonic, maar door Westerse developers. De 3DS-versie waar deze review om gaat is gemaakt door Sanzaru Games Inc.

Geen Sonisch Team?

Wie heeft het spel gemaakt? Sanzaru Games klonk voor mij ook niet zo bekend inderdaad. Dit team heeft vooral titels op de PSP en Vita uitgebracht en/of geport. Onder andere hebben zij God of War Collection en The Sly Trilogy naar de Vita geschopt, en hebben ze zelf het nieuwe Sly-deel plus Secret Agent Clank gemaakt. Dat is niet echt supergeweldig allemaal, maar ook lang niet slecht. Naar mijn idee is het wel eens goed dat een ander team aan een Sonic-game werkt. Iedere Sonic-fan weet dat de games van onze blauwe renbeest nogal kunnen wisselen van kwaliteit. Het is daarom altijd weer spannend, en dat is het met Shattered Crystal wederom dus ook weer. Besef trouwens ook dat met de nieuwe Sonic Boom-serie Sonic en zijn homies allemaal een grafische update/aanpassing hebben gekregen, waarbij Knuckles nu echt een grote reus is onder andere. Dit is even wennen, maar persoonlijk vind ik het geen enkel probleem.

Slechterik die tekst schrijft?

Sonic en zijn kornuiten hebben deze keer niet echt veel met Dr. Robotnik/Dr. Eggman te maken, maar met een nieuwe boef genaamd Lyric (hij wil in ieder geval dat iedereen hem zo noemt, maar mijn hypothese is dat zijn moeder hem een andere naam heeft gegeven). Lyric is een soort slang die zichzelf met robotstukken heeft opgevoerd zodat hij armen heeft en hij is blijkbaar de laatste van The Ancients. Lovecraft-kenners denken nu gelijk dat het wat grimmiger wordt in de wereld van Sonic, maar nee, het zijn niet de Ancients uit Lovecrafts mythos. Lyric ontvoert Amy omdat zij als enige de taal van de Ancients kan lezen. Lyric wil namelijk - zoals een echte megalomaan dit betaamt - een verloren crystal vinden die hem onoverwinnelijk sterk maakt, die zijn voorvaders ergens als een addertje onder het gras hebben verstopt. Sonic gaat natuurlijk achter deze snoodaard aan om Amy te redden.

Sidesonic platforming

Ik zal gelijk beginnen met zeer goed nieuws. Sonic Boom: Shattered Crystal speelt heel erg zoals de oude Sonic-games spelen: 2D platforming met wat extra besturing en toevoegingen. Het heeft een erg sterk Donkey Kong Country-achtig stijltje naar mijn eigen gevoel, vanwege dat elk level doorspekt is met geheimpjes en te verzamelen goodies. Deze keer zijn dit onder andere stukken crystal en blueprints zodat Tails je kan voorzien van upgrades. De levels zijn vrij lang, waarbij je er zeker wel minimaal tien à  twintig minuten per level bezig kunt zijn, zeker als je alles wilt vinden. Je unlockt in het eerste uur steeds een character erbij, die met zijn eigen krachten nieuwe levelgebieden in kan, wat dus MetroidVania-stijl je terug doet gaan naar de eerste levels. De levels in Sonic Boom: Shattered Crystal hebben nog steeds veel snelle stukken, maar het is wel wat meer exploratie wat je deze keer zult doen.

Sonic Bonus

Naast de gewone levels heb je nog twee extra soorten bonuslevels die wel puur om snelheid gaan, namelijk een third-person tunnelsprinter (oldskool Sonic-bonuslevelstijl), plus een 2D sprintwedstrijd tegen én van Sonics buddies. Deze zorgen voor een leuke afwisseling en zijn gelukkig ook niet al te moeilijk, maar zorgen voor een hoge funfactor. Al met al is de game niet heel erg groot, maar is het meer de bedoeling dat je terug gaat om alles vrij te spelen. Men heeft hiervoor ook meer aandacht besteed aan de kwaliteit van de levels, en is niet gegaan voor kwantiteit, zo voelt het althans.

ImpresSonic

Belangrijkste voor mij bij elke game is sfeer en stijl. Als die mij niet bevalt, dan speel ik de game zelfs wanneer het verder leuk speelt toch nog steeds maar weinig. Eén van de redenen waarom ik Donkey Kong Country zo gaaf vind, is vanwege de ontzettende mooie muziek, graphics en sterke sfeer die daarmee komt. Sonic Boom heeft naar mijn inzien ook veel meer sfeer dan de vorige delen, en het is alleen daarom al een plus. De muziek is goed met mooie afwisseling in stijl. Zo heeft niet elk level hysterisch druk gitaarwerk, maar ook mysterieuze fluitjes en akoestisch gitaargetokkel strelen de oortjes. De cutscenes zijn daarnaast ook mooi gemaakt, en ook al zijn de (helaas unskippable) dialogen wat kiddy, de algehele stijl is gewoon goed uitgewerkt.

Balansje opmaken

Dan komt wat het belangrijkste is met platformgames: is de besturing fijn in combinatie het met leveldesign? Japanse programmeurs hebben vooral vaak de neiging om je te dwingen met een snelle spastische besturing te laten koorddansen of je met een log traag character gigantisch lange, saaie afstanden af te laten leggen. Met Sonic is dit ook vaak heel dubbel, al vanaf het eerste deel. Hier is het niet heel anders, maar de besturing werkt over het algemeen echt goed met het leveldesign. Als het fout gaat, betekent dit dat je het level nog niet goed genoeg kent of de besturing nog niet geheel meester bent. Dit is echt iets wat men veel beter heeft gedaan dan vrijwel elke andere Sonic-titel, al blijft het hier en daar nog zijn irritante punten hebben. Maar ja, welke platformgame heeft dit nu niet? Enige kritiek op het leveldesign is dat het ondanks wereld- en stijlafwisseling toch wel duidelijk uit dezelfde soort blokken (levelelementen) is opgebouwd.