Review: Tales of Zestiria PlayStation 4

De Tales-franchise is al jaren populair in Japan, maar de westerse markt blijft een beetje huiverig. Nu hoopt Bandai Namco daar verandering in te brengen met Tales of Zestiria. Voorganger Tales of Xillia was in de ogen van de fans ietwat een teleurstelling. Een aantal features waren vrijwel afwezig en dit is niet in goede aard gevallen. Gaat Tales of Zestiria dit rechtzetten, of trekt de zoektocht naar contact met de westerse markt de serie verder van de roots?

Verhaalgedreven

Tales of Zestiria vertelt het verhaal van eenling Sorey. Hoewel Sorey voor het menselijke ras eenzaam lijkt, is hij verre van 'n kluizenaar. De jongeman is namelijk opgegroeid in een dorp van de Seraphim. Deze bovennatuurlijke wezens lijken op de mens, maar staan meer in contact met de natuur. Dankzij deze sterke connectie is het ras niet zichtbaar voor de mens. Behalve voor Sorey dan. Sorey is namelijk als baby geadopteerd door de oudste van het dorp. Hierdoor heeft de held van het verhaal een bovennatuurlijke feeling voor zijn omgeving. Zijn beste vriend Mikleo is 'n van deze Seraphim. De kompanen zijn twee handen op 'n buik. Ze doen dan ook graag hetzelfde, namelijk oude ruïnes verkennen.

Gedurende het verkennen van een ruïne net buiten het dorp treft het paar een jongedame aan. De dame, genaamd Alisha, vertelt Sorey over de wereld buiten het dorp en de verschrikkelijke plaag die het land teistert. Na kennismaking met de buitenwereld, ontdekt Sorey al snel dat de wereld er inderdaad niet goed aan toe is. Het land wordt namelijk rap overgenomen door Hellions. Deze helse wezens worden geboren uit de haat van mensen. Er is er maar een die de mensheid nog kan helpen: The Shepard. Hij die alle Aardse elementen kan controleren, zal de wereld redden. Het is dan ook vanzelfsprekend dat Sorey deze taak op zich neemt.

Laat je alle hoeken zien

Zoals het een echte Tales-game befaamd, reis je met jouw reisgezelschap de hele wereld rond. Ieder stadje heeft wel een probleem en het is aan Sorey om dit op te lossen. Grotten en dungeons zijn tot de nok toe gevuld met vijanden. Het scala aan baddies is zeer divers en het voelt dan ook nooit als een verplichting om de vijanden een koppie kleiner te maken. Wanneer je geen zin hebt om te vechten, kan je de vijanden meestal ontwijken. Dat komt omdat de Hellions zichtbaar in de wereld rondlopen. Zo weet je direct welke vijand je kan verwachten. Vervolgens kan je beslissen of je wel of geen zin hebt om te knokken.

De game is zeer lang en gevuld met content. Zo bezoek je iedere locatie meerdere keren. Dit kan zijn omdat er bijvoorbeeld een rots de toegang blokkeerde, of omdat er een voorwerp te vinden is. Het is echter geen karwei om te backtracken. Je kan in Tales of Zestiria namelijk fast-travelen tussen geactiveerde savepoints. Een groot onderdeel van de sidequests bestaat uit het verzamelen van de Earthern Historia. Deze ronde globes geven meer informatie over vorige Shepards en de algemene staat van de wereld. Na veertien uur spelen ontdekte ik nog altijd nieuwe locaties en reiskompanen. Deze metgezellen bestaan voornamelijk uit Seraphim van andere elementen. Alle reisgenoten zijn eveneens speelbaar en bieden elk een andere speelstijl. Een leuke afwisseling wanneer je eens iemand anders dan Sorey wil besturen.

Hakken en grinden

Tales of Zestiria is een echte JRPG. De grafische stijl houdt stevig vast aan de al bestaande formule. Sommige omgevingen zijn groots en prachtig vormgegeven. Zo nu en dan viel het me echter op dat de personages niet altijd even afgewerkt waren. Lichaamsdelen schoten bijvoorbeeld door kledingstukken heen en lang niet alles was gepolijst. Het werkt niet storend, maar het had allemaal net wat scherper mogen zijn. Wanneer het scherm tijdens gevechten overladen wordt met visueel spektakel, laat de framerate het af en toe ook afweten. Op momenten kan het beeld even schokken, maar al snel loopt de game weer als 'n zonnetje. Op grafisch aspect laat de game het dus een beetje afweten. Het is dan ook jammer dat Tales of Zestiria niet alles uit de PlayStation 4 weet te halen.

Net zoals in voorgaande delen is het de bedoeling dat je door te vechten sterker wordt. De Tales-serie maakt geen gebruik van turn-based combat, maar biedt een free-flow combatstijl aan. Hierdoor kan je tijdens gevechten vrij door de arena manoeuvreren, en hoef je niet te wachten tot je kan aanvallen. Er zijn meerdere manieren om schade toe te brengen aan de vijand. Spelers kunnen gebruik maken van de standaardaanval genaamd Martial Arts. Grotere schade toedienen met Seraph-arts en vijanden in de pan hakken met de Mystic Arts. Deze laatste ga je niet vaak zien, omdat het een kostbare aanval is, maar wanneer je hem ziet is het erg gaaf.

Twee in één

Zoals eerder vermeld, bestaat het gezelschap van Sorey voornamelijk uit Seraphim. Deze Seraphim beheersen elk 'n element van de natuur. Zo is er een Seraphim voor vuur, water, aarde en wind. De Seraphim kunnen tijdens de combat omgewisseld worden voor een andere Seraphim. Als je je in het nauw gedreven voelt, kan je ook nog eens fuseren met deze bovennatuurlijke wezens. Wanneer dit gebeurt, krijgt Sorey, volledig in Super Saiyan-style, blonde haren en een krachtige boost. Aanvallen zijn groter en vooral spectaculair. Iedere Seraphim biedt een andere aanvalsoptie en speelstijl.

Bij de samenstelling van je party is vooruitplannen dan ook een belangrijk onderdeel. Bepaalde vijanden zijn namelijk immuun voor bepaalde elementen. Tussendoor swappen van Seraphim is dan ook erg handig, want een gevecht bestaat meestal niet uit 'n soort tegenstander. Niet alleen jij kan sterkere variaties van jezelf maken, maar ook vijanden kunnen dat. Bepaalde Hellions die door de wereld struinen zijn namelijk gigantisch groot en sterk. Deze gevechten vereisen veel meer strategie en vergen het uiterste van de speler.

Niet zoals voorgaande delen

Enkele features die Tales of Vesperia en diens voorgangers zo leuk maakten, zitten wederom niet in deze game verwerkt. Het zijn voornamelijk kleine dingen, maar wel onderdelen die de game net wat meer body geven. De Tales-franchise staat bijvoorbeeld bekend om zijn customisation. Nieuwe outfits of gekke toevoegingen waren een standaard in de serie. Hoewel er tal van toevoegingen zijn, zijn er weinig outfits. Wel biedt Bandai Namco outfits aan als betaalde DLC, maar de sidequests voor de pakjes zijn niet terug te vinden.

Wellicht de grootste aanpassing in Tales of Zestiria is de manier van navigeren. Ja, je loopt nog altijd door grootse landschappen en steden, maar de bekende World Map is verleden tijd. De camera is een stuk naar beneden getrokken en hangt nu te allen tijden achter Sorey. Hierbij wordt dan ook duidelijk hoe leeg de wereld van Tales of Zestiria zo nu en dan is. Dat de camerapositie is veranderd heeft zijn voor- en nadelen. Zo is het stuk land dat je betreedt direct de gevechtsarena. Hierdoor vloeit alles naadloos in elkaar over en is de emersie 'n stuk groter geworden. Een nadeel is echter dat je vaak door smalle gangetjes navigeert. Hierdoor staat de camera tijdens gevechten vrijwel op Soreys neus en is er van de strijd niets te zien.