Review: The Callisto Protocol - Laat ruimte voor mutatie Xbox Series

Een spirituele Dead Space opvolger door niemand minder dan survival-horror goeroe Glen Schofield zelve, bijgestaan door een uitgever die letterlijk zegt "Wij vinden alles best, dus doe vooral wat jou goeddunkt". Met deze gegevens in het achterhoofd verwachtte bijna iedereen dat The Callisto Protocol een gegarandeerd succes moest worden. Want eerlijk, hoe kan dit fout gaan? Nee maar echt, hoe dan? Ergens schuilt er wel een diepzinnige vorm van ironie in Striking Distance Studios' sci-fi survival horror game, gezien The Callisto Protocol geheel draait om een doodnormale routineklus die ook een 0,01 procent kans van mislukken heeft. En dan gaat er toch ergens wat mis.

Geschatte leveringstijd: tussen 12:00 en nooit

In het geval van protagonist Jacob Lee (Josh Duhamel) gaat het ook meteen goed mis. Wat een laatste routineklus voor United Jupiter Company had moeten worden, neemt een onverwachte wending wanneer Dani Nakamura (Karen Fukuhara) en haar rebellengroep Outer Way zijn doodnormale vracht van Black Iron Prison naar Europa tracht te kapen. Dat je daarbij een hardhandige noodlanding op het ijskoude Callisto moet maken zuigt apenballen en dat het hoofd van je copiloot de ruwe landing niet heeft weten te doorstaan is ook niet al te best voor je humeur. Maar dat de beveiliging van B.I.P. - geleid door de machtswellusteling Captain Leon Ferris (Sam Witwer) - besluit om je in de cel te mieteren, dat maakt de deprimerende kous wel af. Je bent per slot van rekening maar een simpele piloot.

En dan komt het besef dat deprimerende kousen per paar komen. Voor je het weet krioelt het van de Biophage op Callisto en diens Black Iron Prison complex. Als er één ding is waar Jacob geen behoefte aan heeft, dan is het wel ultra-agressieve mutanten. Dus huppetee, wegwezen van die ruimterots. Het is bijna Resident Evil-achtig. "Uitbraak? Who gives a fuck? Ik ben pleite!" Wat dat betreft is The Callisto Protocol ook niet direct origineel met diens plot. Maar goed, daar kom je als moderne ontwikkelaar prima mee weg wanneer je de uitvoering onder controle hebt.

"In space, nobody can hear you fail"

En laat dat nu net de achilleshiel van The Callisto Protocol zijn. Zonder de game een absoluut drama te noemen - want ergens schuilt een prima survival-horror game in The Callisto Protocol - gebiedt het mij wel te zeggen dat het juist tekortschiet in hetgeen waar spiritueel voorganger Dead Space in exceleerde: combat. Met The Callisto Protocol ambieert Glen Schofield het gevoel van machteloosheid te creëren, wat hem helaas om de verkeerde redenen lukt. De besturing - zeker wanneer je het tegen meedere Biophage moet opnemen - werkt namelijk ronduit frustrerend.

Striking Distance Studios vond het namelijk een prima idee om de dodge-mechaniek - die je door de focus op melee combat wel moet utiliseren - te verstoppen achter je linker thumbstick. Precies, dezelfde thumbstick waarmee je Jacob bestuurt. Zodra een Biophage binnen "striking distance" staat en uithaalt, bepaalt de input naar links of naar rechts de richting van je ontwijking. En dat werkt prima, mits je verder niet te maken hebt met een andere dreiging om je heen. Want dan wil je het liefste maar één ding; maken dat je wegkomt en niet meer in het middelpunt van de ontwikkelende interstellaire gangbang des doods staan. Maar, omdat de Biophage niet meer voor rede vatbaar zijn en als hersenloze mutanten op je in blijven hakken, lukt dat dus niet. Dan sta je daar maar te dodgen als een beroepschoreograaf, waarbij je dus ook nog het risico loopt dat je recht in de aanval van een andere mutant duikt. En zodra die landt, en de volgende, en de volgende dan, is het al gauw afgelopen met je beperkte health bar die je soms amper ziet, omdat filmische camerastandpunten belangrijker zijn dan een goed zichtbare health bar.

Even kicken en weer doodgaan

En ja, dan ga je dood. Vervelend, maar toch ook niet. Doodgaan hoort er in The Callisto Protocol gewoon bij en de diversiteit aan sterfanimaties is daar het bewijs van. De ene keer word je in tweeën getrokken en de keer erop stampt men je schedel tot moes. Allemaal erg spannend, totdat je het allemaal wel een keer hebt gezien. Dan denk je bij jezelf "ja ja, skippen die handel en nog een keertje proberen", zij het dat het skippen van cutscenes niet mogelijk is. En dat is helemaal ruk wanneer de game besluit om te autosaven vlak voordat je de pijp uit gaat. Dan wordt je gedwongen om een vorige save te laden (wat soms best een eind terug is) of om keihard te bikkelen tot je het wel haalt, met het risico dat je jezelf tig keer ziet falen. Wat dus niet te skippen valt.

Gelukkig zien die cutscenes er dan grotendeels buitenaards goed uit, wat dan ook deels de reddende genade van The Callisto Protocol vormt. Je kunt zeggen wat je wilt over de besturing, de matige variatie in Biophage en het uitgekauwde plot, maar Glen Schofield en de zijne weten het wel prachtig te presenteren. Op de pc is het een ander verhaal gezien niemand de hardware bezit om de game daar stottervrij op te draaien, maar op de Xbox Series X draait The Callisto Protocol veelal als een tierelier. Zodra de schmutzige, krappe corridors plaats maken voor open ruimtes, laat Striking Distance Studios op magnifieke wijze zien hoe het schitterende vergezichten uit diens getweakte versie van de Unreal Engine 4 kan persen.

Het callisto potentieel

Het is daarom ook jammer dat The Callisto Protocol niet kan voldoen aan de geschapen verwachtingen. Men zegt wel een "hoge bomen vangen veel wind" en Glen Schofield heeft samen met uitgever Krafton ooit een joekel van een Sequoia geplant. Het is onmogelijk om The Callisto Protocol niet te vergelijken met Dead Space en juist daarom wordt pijnlijk duidelijk dat het juist de actie is waarin deze game tekortschiet. Zelfs met verbluffende graphics kun je ergerlijke combat mechanics niet verbloemen, hoe graag je ook zou willen dat deze game de Dead Space-leegte in je gamerhart vult.

Aan het einde van de rit kunnen we alleen maar concluderen dat The Callisto Protocol (op current-gen console) niet per se slecht is. Glen Schofield is het opbouwen van een beklemmende, immer dreigende sfeer allerminst verleerd en daar kan ik hem alleen maar om bejubelen. Zelfs wanneer sommige jumpscares tot in den treure worden gerecycled. Maar ik kan ook niet onder stoelen of banken steken dat er veel meer in had gezeten wanneer men wat kritischer naar de besturing had gekeken. Doodzonde.