The King is Watching review - Een koninkrijk vol luie mensen

Als pc-gamer is het relatief eenvoudig om allerlei games in je gezicht gedrukt te krijgen. Op Steam kun je namelijk op verschillende manieren aankomende games checken. Eentje die direct opvalt is The King is Watching. Normaal gesproken zou ik hier direct bij wegklikken, want de packshot is verschrikkelijk. Wat je ziet is een koning met een kroon op zijn hoofd, terwijl het hoofd en het gezicht rood gekleurd zijn. Het straalt direct dreiging uit, maar je hebt geen idee waar de game over gaat. Toen Steam mij uiteindelijk de screenshots toonde was ik verkocht, maar het laat zien hoe belangrijk een packshot kan zijn. Dat wil niet zeggen dat de ontwikkelaars een willekeurige afbeelding hebben gekozen. De koning houdt je namelijk continue in de gaten en daardoor is het logisch dat een dreigend gezicht je aanstaart. Laten we eens kijken wat die koning te maken heeft met de gameplay.

Je hoeft niet te werken als niemand kijkt

Het koninkrijk waar je over heerst, bestaat in deze game voornamelijk uit luie en trage mensen. Ze hebben geen zin om te werken op de graanvelden, in de ijzermijnen of de houthakkerskampen. In je kasteel wonen verder ook nog eens edelen die geen poot uitsteken en met hun herenhuizen kostbare ruimte innemen. Daarom moet je als koning telkens je blik focussen op de gebouwen, zodat er daadwerkelijk werk wordt verricht. Voor de gameplay betekent dit dat je kasteel bestaat uit meerdere vakjes, waar jij gebouwen kunt plaatsen. Deze gebouwen kosten grondstoffen, waardoor je eerst genoeg water moet verzamelen voordat je een houthakkerskamp en graanveld kunt neerzetten. Vervolgens is het aan jou om telkens het zichtveld van de koning te verplaatsen, zodat de juiste mensen aan het werk worden gezet. Dit zichtveld kun je tijdens een run met drie levels uitbreiden, maar je moet geen mooi vierkant verwachten. De vorm heeft namelijk allerlei hoeken, waardoor het lijkt alsof je Tetris aan het spelen bent. Het idee van het gezichtsveld is ontzettend goed gevonden en zorgt voor unieke gameplay. Om te voorkomen dat je volledig gebonden bent aan de productiegebouwen die je hebt geplaatst, introduceert de game twee systemen. Elk productiegebouw kan een maximale hoeveelheid grondstoffen verzamelen. Een graanveld zal dus uiteindelijk verdwijnen, waardoor je iets anders kunt neerzetten. Daarnaast mag je vrijblijvend alle gebouwen verplaatsen met als straf dat het productiegebouw voor twee seconden op pauze komt te staan. De grondstoffen die je verzamelt, heb je niet alleen nodig voor andere productiegebouwen, maar ook om soldaten te maken. Regelmatig staan er goblins voor de deur die van plan zijn om de kasteelmuren neer te halen. Weten zij de muren te bereiken, dan verlies je uiteraard wat punten van de gezondheidsbalk. Op het moment dat de kasteelmuur is neergehaald, is het game over.

Het is dus belangrijk om soldaten te trainen, maar je ziet het probleem al aankomen. Om ervoor te zorgen dat de soldaten worden getraind in de barakken, moet de koning met zijn zicht naar de barakken kijken. Dat betekent dat je eventjes geen andere grondstoffen binnenkrijgt en ook grondstoffen verliest, want de soldaten zijn niet gratis. Mocht je opeens geen graan meer hebben om soldaten te trainen en er staan goblins tegen de muur te beuken, dan zal de gezondheidsbalk van de muur sneller naar beneden gaan. Je hebt echter meerdere opties en doordat The King is Watching een roguelike is, mag jij enkele keuzes maken. Na elk gevecht ontstaat de prophecy, waarin iemand komt vertellen welke legers er binnenkort voor je muur staan. De vijanden verschillen qua sterkte, waardoor je goed voorbereid moet zijn. Het belangrijkste is echter dat elke wave beloningen met zich meebrengt. Met Denariii kun je bij de handelaar spreuken, grondstoffen, gebouwen en artefacts kopen. Waarbij de artefacts zorgen voor passieve bonussen om je run wat makkelijker te maken. Andere leveren dan weer spreuken op, waardoor je meteorieten op je vijanden kunt gooien of ze kunt verblinden. Verder leveren ze de barakken, productiegebouwen en upgrades. Je leger begint hoogstwaarschijnlijk met enkele boeren met kruisbogen of bijvoorbeeld jagers. Dankzij de beloningen krijg je barakken die meeldraken, paddenstoelmannetjes, bijen en ridders kunnen trainen. Ja, de game kent de nodige fantasie als het gaat om je eigen troepen en dat is erg leuk om te zien. Je mag zelf bepalen hoe je ze met elkaar mengt, maar je zit wel vast aan een troepenlimiet. Ook deze kun je upgraden, maar dan ben je veel grondstoffen kwijt. Het zijn allemaal keuzes waar je rekening mee moet houden en die ervoor zorgen dat er genoeg micromanagement aanwezig is. Je zit dus niet simpelweg naar je scherm te kijken. Hoewel een run eindigt als de kasteelmuren weg zijn, wordt deze ook automatisch beëindigt als je de eindbaas hebt verslagen. Waar je rekening mee moet houden, is dat The King is Watching geen optie heeft om je run op te slaan. Het is onbegrijpelijk dat een game in 2025 geen save & quit functie heeft, vooral omdat je bij roguelikes nooit weet hoe lang je bezig bent met een run. Ik heb runs gehad van twintig minuten, maar ook eentje die langer dan zestig minuten duurde. Als je net lekker bezig bent dan is het zonde om je run te verliezen. De ontwikkelaars hebben ondertussen al wel gereageerd op de feedback rondom de ontbrekende save & quit functie. Het is een functie die eraan komt, maar die tijdens deze review dus nog niet aanwezig was.

Koningen hebben adviseurs nodig

Tijdens je run is er genoeg te doen, maar het gevoel van progressie zit daar buiten. Aan het eind van een run word je altijd beloond met wat Town Denarii. Deze mag je besteden in de vier verschillende skill-trees. Dit is dan ook de plek waar je nieuwe barakken en handige bonussen vrijspeelt. Zo is het mogelijk om direct met dertig wijn te starten, zodat het moraal hoog is. Welk effect dat moraal op je inwoners heeft, ligt aan de koning die je hebt geselecteerd. De koningen en adviseurs hebben dan ook hun eigen skill-tree, zodat je deze met de Town Denarii kunt vrijspelen. Beide groepen zorgen ervoor dat je meerdere strategieën kunt ontwikkelen en dat er meer uitdaging aanwezig is. Ik zal die combinatie even uitleggen. De koningen verschillen niet alleen qua uiterlijk van elkaar, maar hebben ook verschillende passieve bonussen en abilities. King Baldwin is de eerste koning die je tegenkomt. Weet je met hem een hoog moraal te behalen dan doen de soldaten extra schade. Met zijn eerste ability kan hij tijdelijk drie militie oproepen, terwijl de tweede ability ervoor zorgt dat de productiegebouwen voor tien seconden sneller werken. In totaal heb je zeven verschillende koningen die ook nog eens een ander zichtveld hebben. Bij King Baldwin begint je zichtveld met drie vakjes, terwijl Leonid er maar twee heeft. Hetzelfde geldt voor de adviseurs die jou een handje helpen met hun adviezen. Gustav de eend focust bijvoorbeeld op het boosten van de productiegebouwen, terwijl Branimir het standbeeld je kasteel honderd extra gezondheid geeft. Uiteindelijk mag je per run zes adviseurs aanstellen, maar je kunt er in totaal zesentwintig vrijspelen. Het grappige aan de adviseurs is dat ze hun tijd doorbrengen in de council, wat een soort parodie is op het schilderij Het Laatste Avondmaal van Da Vinci.

Hoewel het uitproberen van de verschillende koningen onderdeel van de gameplay is, zal de replayability vooral zitten in het voltooien van alle uitdagingen en Threat levels. Hiermee speel je namelijk de abilities vrij en krijg je de speciale Ascension Crystals die je nodig hebt voor de andere koningen. Wanneer je eenmaal enkele runs hebt afgerond, krijg je de optie om de encyclopedie te kopen. In dit boek kun je alle productiegebouwen en barakken met hun upgrades terugvinden, zodat je na een run kunt kijken wat elk gebouw precies doet. Het is alleen jammer dat de vijandelijke eenheden ontbreken en dat ook je eigen soldaten niet duidelijk worden getoond. Het is wel mogelijk om die informatie op te halen, maar dit wordt gemengd met de upgrades van de uitgekozen barakken. Het is dus niet eenvoudig om even snel op te zoeken hoeveel schade de druïden of magiërs aanrichten. Met dit soort games is het juist fijn als je even in een rustige setting wat extra informatie kunt opzoeken. De basis is duidelijk aanwezig, want anders zat de encyclopedie niet in de game. De ontwikkelaars hoeven dit alleen nog iets verder uit te breiden.

De charme van pixelart

Nu ik de belangrijkste gameplay-elementen heb aangekaart, ga ik de gaten even opvullen. Ik heb namelijk enkele belangrijke zaken overgeslagen en sommige daarvan zullen bepalend zijn voor de eindscore. Zo vind ik de hoeveelheid mappen nogal beperkt. Je hebt meerdere koningen, adviseurs en soldaten, maar als het gaat om de mappen dan heb je twee opties. Ondanks dat de mappen grotendeels decoratief zijn, hebben ze wel andere effecten. Als het gaat om de balancering van de content was het logischer geweest om meer variatie aan te bieden. Zoals je net hebt kunnen lezen, is micromanagement een groot onderdeel van de gameplay. Hierdoor is het belangrijk dat de interface alles duidelijk toont. Ik moet zeggen dat ik een grote fan ben van de pixelart die is gebruikt. Deze wordt ingezet voor de map, de gebouwen, eenheden en alle icoontjes. Het zorgt voor een bepaald soort charme, zonder dat er onduidelijkheid wordt gecreëerd. Alle eenheden zijn goed uit elkaar te halen en je kunt al raden wat bepaalde icoontjes betekenen. Mijn focus lag tijdens het spelen vooral op het kasteel en het zichtveld van de koning, maar door de lay-out van de interface krijg je met die focus nog steeds veel informatie binnen. Bovenin het scherm zie je namelijk de week voorbijgaan en wordt er duidelijk gemaakt wanneer de vijandelijke troepen voor de muur staan. Het enige nadeel van de interface is dat de gezondheidsbalk van de muur in grijs wordt aangeduid. Het is zichtbaar, maar het was beter geweest als ze een fellere kleur hadden gekozen. Nu vallen deze belangrijke getallen grotendeels weg in de achtergrond. Daarnaast vond ik de bewegende koning nogal storend. De avatar van de koning blijft tijdens een run bewegen en Baldwin steekt zelfs een zwaard door zijn oren heen. Ik kan de komedie hiervan waarderen, maar door de pixelart krijg je dat rare glinsterende effect van de pixels die verschuiven.   

De pixelart brengt ons terug naar de bizarre setting van de game, want alle elementen uit het fantasiegenre zijn aanwezig. Ik heb het dan niet alleen over de draken, paddenstoelen en goblins, want je gaat ook vreemde gebeurtenissen tegenkomen. Het is aan de koning om te reageren en met een oplossing te komen. Zo is het al jaren de traditie dat iemand in een graansilo springt om te achterhalen of er genoeg graan is voor de winter. Wanneer de persoon dood neerknalt op de grond mag het duidelijk zijn dat de voorraad nogal magertjes is. Als koning kun je daar divers op reageren. Je kunt de methode de schuld geven, de boeren of juist de persoon die is gesprongen. De keuze die je maakt, zal voornamelijk afhangen van de grondstoffen die je op dat moment nodig hebt. De game kent geen verhaal of morele verplichting dus je kunt gerust focussen op de gameplay. Je beslissing komt echter wel met een klein stukje tekst en daar spat de humor van af. Mijn favoriete onderdeel van de gebeurtenissen is echter de bijbehorende pixelart. Die toont het bizarre van de situatie, waardoor het leuke plaatjes oplevert. Het is dan ook jammer dat ik tijdens mijn runs voornamelijk dezelfde gebeurtenissen kreeg voorgeschoteld. Het kan zijn dat ik op dat gebied gewoon pech heb gehad, maar het is ook mogelijk dat er te weinig gebeurtenissen zijn toegevoegd. Als dat laatste het geval is dan hoop ik dat ontwikelaars in de toekomst nog wat extra gebeurtenissen toevoegen.