Review: The Last Oricru - maakt helft van de belofte waar PlayStation 5

The Last Oricru is een nieuwe action RPG die is ontwikkeld door Goldknights. Zij beloven een intrigerend verhaal dat door de keuzes van de speler verandert. Dit betekent dat elke keuze in een quest/subquest of jouw overlijden jouw reputatie kan veranderen en de relatie met andere facties kan beïnvloeden. Hierdoor kan het verhaal een andere wending krijgen en zijn er verschillende eindes vrij te spelen. Zo kun je proberen om iedereen te vriend te houden of de rol van een bad guy te spelen door iedereen te naaien. Daarnaast beloven ze gevechten die je zullen uitdagen, maar die wel een bevredigend gevoel opleveren. Deze combinatie klinkt aardig goed en biedt net zoals de game veel mogelijkheden. Of dat ook zo is, kun je in de review van The Last Oricru lezen.

Waar ben ik?

Het avontuur begint in een futuristische ruimte. Je wordt wakker in een soort ijzeren kist met glazen bovenkant die doet denken aan een capsule in een ruimteschip waar je tijdens de lange ruimtereizen in kunt rusten. Na je ontwaken zie je dat een wezen de overige capsules opent en de bewoners met een zwaard in de buik steekt. Op dat moment slaat de paniek toe en probeer je aan dit lot te ontkomen. Helaas kun je niet veel doen en wordt jouw capsule ook geopend door een wezen met een zwaard en daarmee begroet. Vervolgens word je wakker in Wardenia, een vreemd wereld die middeleeuws aandoet, maar ook restanten van moderne technologie bevat. Patriach Analtis zegt dat je bijzonder bent, omdat je onsterfelijk bent door een speciale riem die je om je middel draagt. Nou ja, hij vertelt dat je nog steeds doodgaat en de bijkomende pijn zult ervaren, maar je respawnt weer in de buurt van een Terminal. Je moet vervolgens een paar vijanden verslaan en dit fungeert gelijk als tutorial.

Na het voltooien hiervan zegt Analtis dat je de uitverkorene bent die een taak te verrichten heeft. Je bent door je onsterfelijkheid de aangewezen kandidaat om The Cradle te vinden. Hier moet je wel voor trainen, want je bent nog niet sterk genoeg. Daarnaast vertelt hij iets over de orde The Keepers of Naboru en de oorlog tussen hen en de Ratkin. Jouw taak zou de oorlog moeten beëindigen. Vervolgens doopt hij je tot Silver en kun je je nieuwe leefomgeving verkennen. Daar ontmoet je nog een aantal mensen, Petra en Brian, die in hetzelfde schuitje zitten. Zij moeten ook trainen voor een onbekend doel. Ook word je door een hologram aangesproken. Dit is de AI van je schip, Aida. Ze zegt dat je The Cradle moet vinden om Wardenia, zijn bewoners en hun conflicten ver achter je te laten en te ontsnappen aan de vicieuze cirkel van leven en dood. Wat tijdens deze scenes opvalt, is dat de personages er niet geweldig uitzien. Het doet een beetje denken aan een PlayStation 3-game. Wardenia heeft verschillende omgevingen en die zien er beter uit dan de personages, maar verder maakte het geen grote indruk. In het begin vond ik het nette Engelse accent van Silver een beetje vervelend en niet op zijn plaats, maar na verloop van tijd werden de dialogen soms grappig. Zeker als Silver een beetje begint te wennen aan zijn rol als onsterfelijke held, toen kon ik het wel waarderen.

Een goed concept

De ontwikkelaars hebben niet overdreven. Je keuzes hebben zeker invloed op het verloop van het verhaal en dat merk je direct. Wanneer je een keuze moet maken, wordt altijd iemand benadeeld en bevoordeeld. Dit betekent dat de relatie met de verschillende facties steeds verandert. Hierdoor krijg je verschillende reacties van personages die recentelijk nog vriendelijk reageerden. Je krijgt bijvoorbeeld de opdracht om een Ratkin te doden die volgens de Naboru iets verkeerds heeft gedaan. Het is aan jou om hem te doden of tegen de Naboru te zeggen dat je geen moordenaar bent. Er is geen goed of kwaad, want de motieven van de Naboru en de Ratkin zijn niet altijd duidelijk. Je weet niet of ze de waarheid verdraaien en je voor hun wagentje willen spannen. Ook weet je niet of je keuzes tot kleine of grote consequenties zullen leiden. Of ik de Naboru blind heb gevolgd, laat ik in het midden, maar de wapensmid (een Ratkin) reageerde heel anders op mij, na mijn keuze.

De Patriarch wil je trainen voor een doel en om dat te bereiken moet je een kampioen, die al twee maanden aan het trainen is, verslaan. Tegen de verwachting in won ik toevallig van hem met mijn eerste poging waardoor ze nogal blij met me waren. Dat gaf een goed gevoel, maar dat veranderde redelijk snel door een inspectie van Queen Hadriana. Zij vermoedt dat de Patriarch en zijn personeel met een geheime actie haar autoriteit proberen te ondermijnen. Hij geeft je de opdracht om het bewijsmateriaal van zijn verraad, een scepter, uit een bepaalde kamer te halen en te deze te verstoppen in een andere. Natuurlijk moet je dit doen zonder gezien te worden door de soldaten van de Queen. De soldaten liepen overal rond en ik werd meteen gesnapt. De koningin vindt dus het bewijs, neemt de nodige maatregelen en gooit jou in de gevangenis. Dat ging niet zoals ik wilde en normaal kun je het opnieuw proberen, maar de gebeurtenissen worden meteen gesaved en zijn niet terug te draaien. Dit aspect maakt het verhaal intenser en interessanter, omdat je hierdoor beter over je acties nadenkt (al kun je niet alle consequenties voorzien) en als ik niet zo aan het stuntelen was, zou ik een andere verhaallijn kunnen openen door het bewijs voor de Queen te verbergen en misschien niet in de gevangenis belanden. Dit geeft The Last Oricru zeker replay value en is dit een leuk concept dat goed wordt uitgevoerd.

Uitdagende vijanden of slechte uitgewerkte besturing?

The Last Oricru lijkt zijn inspiratie uit de souls-like games te halen als je afgaat op de indeling van de velden, de gevechten tegen de verschillende vijanden en de controls. Zo verken je onder andere verschillende kastelen, mijnen en riolen. Op zo’n locatie kun je verschillende paden volgen die soms naar kistjes leiden, of naar een knop of katrol waardoor een hek of deur opengaat. Ook kom je vaak gesloten deuren tegen die als shortcut fungeren als ze eenmaal geopend zijn. Wie je vijandig gezind is, heeft te maken met de keuzes die je maakt. Toch zal je veelvuldig moeten vechten tegen verschillende vijanden uit alle kampen en ook regelmatig doodgaan, omdat je niet sterk genoeg bent of de juiste uitrusting hebt. Door vijanden te verslaan verdien je Essence die vergelijkbaar zijn met Souls. Ook hier verlies je deze na het doodgaan en kun je deze eenmalig ophalen, voordat je ze voor altijd verliest. Je kunt de Essences bij de Terminals inwisselen voor betere stats (stength, health, enz) waardoor je sterker wordt en betere uitrusting kunt dragen of ze voor geld inwisselen om nieuwe uitrusting aan te schaffen. Ook de terminals zijn vergelijkbaar met kampvuren uit andere souls-likes. Er is zelfs een blauwe mist (ipv geel of wit) die aangeeft dat daar een baasgevecht is. Daar komt nog bij dat je het avontuur ook met z’n tweeën kunt ervaren in de online coöp modus. Dat klinkt allemaal goed en het is reden genoeg om hier enthousiast van te worden.

Door het veelzijdige verhaal en het voorgenoemde kan het haast niet stuk. Ook hier kosten de acties stamina en moet je uitkijken dat je niet zonder komt te zitten. Alleen vond ik Silver niet makkelijk te besturen, want hij reageert met enige vertraging op je input waardoor je aanvallen moeilijk te timen zijn. De zachte en harde aanvallen hebben een seconde vertraging en raken niet altijd doel ondanks de lock-on functie. Toch kom je ver met een paar keer aanvallen, terugtrekken of dashen en herhalen, maar dit is niet erg bevredigend. Ook kun je springen en tegelijkertijd met je wapen aanvallen voor een extra krachtige aanval. Sommige wapens maken het mogelijk om magie of een speciale vaardigheid te gebruiken, maar ik maakte meestal gebruik van de net genoemde, saaie tactiek. Ook is het lastig om de juiste timing te vinden voor de verdediging en zeker het pareren. Het was niet helemaal duidelijk of alleen pareren goed genoeg is of dat je eerst moet verdedigen en dan pareren zoals in Elden Ring. Hierdoor heb ik nog geen goede parry kunnen uitvoeren ondanks mijn ervaring met het souls-like genre. Dit was erg frustrerend, want het maakt het soms een opgave om de vijanden te verslaan en niet omdat ze zo moeilijk zijn. Hierdoor miste de gevechten de diepgang die je normaal in dit genre tegenkomt en ging het niet heel vloeiend. Als ik heel voorzichtig probeerde te spelen ging ik dood, maar als ik erop los hakte als een bezetene behaalde ik betere resultaten. Dit zou precies andersom moeten zijn. Aangezien de gevechten een belangrijk deel van de gameplay zijn, vind ik het jammer dat hier minder aandacht is besteed dan aan het verhaal met alle verschillende consequenties. Misschien willen de ontwikkelaars dat je regelmatig doodgaat om alles goed te ervaren, maar de reden zou niet de besturing moeten zijn, maar de uitdagende vijanden en velden.