Wanderstop review - Laat je nadenken over belangrijke thema's

Iedereen heeft wel eens een moment dat alle drukte of stress er volledig inhakt en dat je het toch even rustig aan moet doen. Vorige maand mocht ik dat zelf ervaren en besloot ik om een pauze van Gameliner te nemen. Om dat niet te hoeven herhalen doe ik nog steeds rustig aan. De game Wanderstop komt dan ook op het perfecte moment uit en dat is bijna ironisch te noemen. Het is geen cozy farming simulator zoals de eerste trailer misschien doet vermoeden, want het draait volledig om het verhaal van een vechter die een burn-out heeft. En hoe los je dat op? Door rustig aan te doen en lekkere thee te zetten. De rustige game heeft echter veel meer in petto dus pak een kopje thee en neem je tijd voor deze review.

Ik wil helemaal geen thee zetten

Alta is al jarenlang een arenavechter. Ze heeft het vechten tot een kunst verheven en is een master in meerdere aanvallen en verdedingsstances. Hierdoor is ze tevens al jaren ongeslagen. Of nou ja, ze was ongeslagen. Haar wereld stort in op het moment dat ze voor het eerst verliest. Deze perfectionistische dame maakt het dan ook haar doel om haar oude leermeester op te zoeken. Zij weet vast wel hoe Alta nog beter kan worden. Als een kip zonder kop rent ze dan ook door het bos en zakt ze door de knieën. Opstaan en door, dat is hoe je door de wereld navigeert. Totdat blijkt dat ze ook haar zwaard niet meer vast kan houden. Oké, daar komen we wel voor terug. We moeten naar de leermeester. Er is geen tijd om te rusten en waarom zouden we? Wie kan er nu niet door het bos rennen? Dat vereist totaal geen vaardigheid. Totdat haar lichaam de stopknop indrukt en ze bewusteloos op de grond valt. Wanneer je wakker wordt ontmoet je Boro, een vreemde snuiter die de eigenaar is van een theewinkel in het midden van het bos. Een botsing is direct aan de orde, want Alta heeft geen idee wat er aan de hand is. Ze is een vechter en geeft nooit op. Het is complete onzin dat ze na al die jaren vechten opeens niet meer haar zwaard kan vasthouden. Waarna Boro met de wijze woorden komt: misschien is dit het resultaat van jezelf jarenlang elke dag tot het uiterste drijven. De toon van de game is direct gezet en dat gaan we nog vaker meenemen. Of je Boro nu als een beste vriend, psycholoog of een wijze leermeester ziet. De wijsheid die uit zijn dialogen naar voren komt, plaatst een spiegel tegenover Alta en de speler.

Hoewel Alta het advies van Boro opvolgt om te blijven en te helpen met het thee zetten, is ze het daar helemaal niet mee eens. Het opvegen van dode bladeren en het wegknippen van doornstruiken gebeurt op een agressieve manier.  Ook de bezoekers hebben het niet mals, want thee wordt opgedrongen en Alta is redelijk passief agressief te noemen. Ze blijft hier namelijk niet voor meerdere dagen, want na twee dagen is ze echt wel uitgerust? Zo werkt het natuurlijk niet. Het is dan ook duidelijk dat Alta niet weet wat ze echt nodig heeft en zich volledig stort op destructieve manieren. Door zelf regelmatig een kopje thee te drinken krijg je enkele herinneringen van haar te horen en daaruit blijkt dat er toch wat meer aan de hand is. Je bent vrij om als speler het gebied te verlaten en weer door het bos te rennen of te proberen om het zwaard weer op te pakken. Het lichaam van Alta bepaalt echter het verloop. De cirkel kan pas stoppen als je de rust pakt die je nodig hebt en je problemen aanpakt.

De gameplay staat in teken van de thema's

Mocht je ooit in je leven te maken hebben gehad met een stressvolle periode dan zul je al de nodige zaken uit de game herkennen. Dit geldt al helemaal voor mensen met een burn-out, PTSS, een angststoornis en misschien zelfs depressie. Aan de hand van je eigen ervaringen zul je het verhaal en de dialogen ook op een andere manier invullen. De hele game is namelijk gebouwd rondom het nemen van rust en het genezen van jezelf. Dit betekent dat je geen achievements, collectibles of zijmissies kunt missen. Dat levert namelijk alleen maar stress op en dat is niet de bedoeling.  Het is jouw taak om thee te zetten door een grote machine te bedienen. Door aan een touw te trekken worden de glazen gevuld met water en moet je deze eerst verwarmen. Daarna kun je er verschillende ingrediënten ingooien, waaronder natuurlijk een handje theeblaadjes. Welke ingrediënten je nodig hebt, ligt aan de bezoekers die langskomen. Zij zullen vragen om een specifieke smaak en via je handboek kun je vervolgens zien welk fruit hieraan gekoppeld is. De smaak bepaalt ook de herinnering die Alta krijgt, waardoor je zelf alle smaken moet uitproberen. Het verhaal heeft meer te bieden en kent zelfs een plottwist, maar dat kan ik in deze review niet delen. 

Het fruit dat je nodig hebt, groeit niet even aan een boom op de open plek. Je krijgt toegang tot drie gekleurde zaadjes, waarmee je kleine en grote hybriden kunt maken. De kleine hybriden zorgen voor meer zaadjes, terwijl de grote zorgen voor fruit. De gekleurde zaadjes kun je mengen, waardoor je op een diagonale lijn een gele bloem in het midden kunt plaatsen en aan de buitenkanten een blauwe bloem. Vervolgens geef je het water en ben je klaar om te plukken. Later krijg je ook toegang tot paddenstoelen die in een grote hybride veranderen. Dit is dan ook de kern van de gameplay, maar je bent vrij om het gebied schoon te houden. Er verschijnen soms doorntakken en hoopjes bladeren die jij kunt opruimen. Als beloning krijg je vervolgens een nieuwe beker of een decoratiestuk, waarmee je de winkel kunt opleuken. Ik betrapte mijzelf er vaak op dat ik aan het rondrennen was om dit voor elkaar te krijgen, want natuurlijk het tegenovergestelde is van wat de game wil bereiken. De kleine schattige pinguïns kwetteren rond en brengen je pakjes. Deze worden door het bos naar de winkel gestuurd en moet jij via een brievenbus naar de eigenaar verzenden.

Jij bepaalt daarnaast of je de moeite neemt om foto’s te maken met de camera en de planten in een pot zet, om zo een mooie omgeving te creëren. Natuurlijk blijft dat niet voor altijd zo en dat besef zorgt de eerste keer voor verontwaardiging. Niet alleen bij Alta, want ik had er ook last van. Het is Boro die vervolgens met een aantal wijze woorden komt. Verandering hoort bij het leven en niets blijft oneindig bestaan. Als je een vaasje bloemen op tafel zet dan weet je dat deze uiteindelijk zullen verwelken, maar is dat een reden om zoiets te vermijden? Je kunt ook gewoon genieten van de bloemen en dan accepteren dat het tijd is voor iets nieuws. Het resetten van de winkel zorgt ervoor dat de omgeving verandert, waardoor je toegang krijgt tot nieuwe bloemen en je nieuwe bezoekers kunt ontmoeten. De bezoekers zijn eigenaardig, verschillend en daardoor krijg je interessante anekdotes te horen. Een goede band zul je nooit met ze krijgen, want ze volgen hun eigen pad. Visueel ziet Wanderstop er prachtig en rustgevend uit, maar dit geldt niet voor alle personages. Zo vind ik Alta nogal plastic ogen, terwijl dit bij andere personages niet zo naar voren komt. Een ander minpunt is dat je Wanderstop echt met een controller moet spelen, want met muis en toetsenbord voelt de besturing ongemakkelijk aan. De muziek op de achtergrond maakt de rustgevende sfeer helemaal af, waardoor het weer duidelijk is wat de boodschap van de game is. Het is al ontzettend interessant om Wanderstop te analyseren, maar dat kun je beter na elk hoofdstuk doen of aan het einde van de game.