Review: Mario Tennis Open Nintendo 3DS

Tennis is best ingewikkeld. Mijn kennis van het jargon strekt niet ver. Ik weet dat er op een baan gespeeld wordt en dat een backhand wat anders is dan een forehand, maar veel verder kom ik niet. Mijn gebrekkige tenniskennis brengt met zich mee dat de meeste tennisgames en wedstrijden mij niet veel interesseren. Dit maakt allemaal niets uit bij Mario Tennis Open en dat is maar goed ook.

Geen haviksogen of moordenaarsinstinct nodig

Het duurt niet lang voordat je volop bezig bent met de nieuwste telg in de Mario Tennis-serie. Er is geen prinses om te redden. Een verhaal is afwezig. Na een korte introductiesessie ben je al klaar om te beginnen aan oefenwedstrijden, toernooien en minigames. Toernooien beginnen simpel, maar de moeilijkheidsgraad stijgt gestaag. Na vier competities uitgespeeld te hebben, kan je de 'star-status' krijgen en beginnen aan een tweede set. Gelukkig bestaat daarnaast de mogelijkheid om online andere spelers op te zoeken, of dit lokaal te doen. Dit zorgt ongetwijfeld voor een langere levensduur van de game.

In echte tenniswedstrijden wordt veelvuldig gebruikgemaakt van allerlei sensoren en camera's, om te kijken of de bal wel binnen de lijnen valt. In Mario Tennis Open vallen de ballen altijd keurig binnen de vakken. Het is absoluut geen simulatie van de realiteit, maar dat zou de Mario-franchise ook niet gepast hebben. De kracht ligt in de mogelijkheid om te gamen zonder zorgen. De snelheid, kleuren, personages, typische Mario-geluiden en goede besturing zijn haast een garantie voor plezier.

Simpliciteit, diepgang en kwaadaardige genieën

Een combinatie van simpelheid en complexiteit is deels gelukt in deze Mario dankzij de fijne besturing. Je kunt zes verschillende slagen lossen: topspin, flat shot, slice, drop shot, lob en een simple shot (Engelse termen, red.). Op het tweede scherm van de Nintendo 3DS kunnen spelers zien welke knoppencombinaties gedrukt moeten worden voor de technieken. Iemand die handig is met het aanrakingsscherm kan hiermee tevens de slagen zelf toepassen. Helaas zijn de knoppencombinaties niet in overeenstemming met de plaats van de slagen op het touchscreen, waardoor nieuwelingen verward raken.

Ernstiger is de onwerkbaarheid van de bewegingsbesturing "“ ook bekend als de gyroscoop. Door het scherm lichtelijk naar links of rechts te draaien zou je rond moeten kunnen kijken. De 3DS moet bijna waterpas rechtop gezet worden, waardoor er weinig van het scherm te zien is. Zeker met het 3D-effect aan word je eerder duizelig dan blij.

Gelukkig werkt de bekende stick wel en de besturing is hiermee intuïtief. Zonder veel problemen red je het een heel eind, maar wanneer je de technieken onder de knie hebt, kan je door middel van uitgedokterde combinaties tegenstanders volledig kapotspelen. Chance areas spelen hierbij een rol. Deze verschijnen op de plek waar de tennisbal de grond gaat raken en tonen een bepaalde slagtechniek. Als in een chance area de weergegeven slag gebruikt wordt zal deze vele malen sterker zijn. Je zou denken dat iemand kiest voor de aangegeven slagtechniek, omdat deze dan krachtiger is. Dit is alles behalve zeker, omdat je stiekem iets anders kunt doen. In de singleplayer reageren de computergestuurde karakters voorspelbaar op chance areas "“ vooral met een lage moeilijkheidsgraad. Dit bezwaar geldt zeker niet voor de multiplayer: als kwaadaardige genieën zullen spelers op het internet de tegenstander misleiden.

Een Mario-game staat doorgaans niet bekend om de heftige eisen die het stelt aan strategisch inzicht. Dit betekent niet dat Mario Tennis Open tactisch inept is. Als je een strategie wil uitstippelen en perfectioneren dan is dit zeker mogelijk, dankzij de verschillende personages. Ieder karakter heeft andere attributen. De een is zwak en snel en de ander trager, maar krachtig. Hiermee rekening houdend kan je trage vijanden zoals Bowser het hele veld over sturen en op harde, venijnige slagen anticiperen. Er was echter veel meer mogelijk geweest met karakterattributen.

Ik wil geen Mii

De Mii is de avatar die Nintendo tegenwoordig gebruikt op haar Wii en 3DS. Hoewel het leuk is dat de persoonlijke karikatuur in vrijwel iedere game en op de apparaten zelf een heel leven leidt, blijft het gebruik in Mario Tennis Open erg oppervlakkig. Het schaadt het spel wellicht zelfs. In plaats van een ingewikkeld systeem met een veelvoud aan statistieken, vrij te spelen vaardigheden en daarmee een uitgebreide ontwikkeling van jouw karakter, is er alleen de waan van groei. Allerlei rackets, schoenen en overige kledingstukken hebben wel bepaalde verbonden eigenschappen en kunnen vrijgespeeld worden. Ze maken helaas weinig verschil, en het is zelfs onmogelijk om het opgetelde effect te zien.

Ik wil wel minigames

Van toegevoegde waarde is wel sprake bij de vier minigames, hoewel het er meer hadden mogen zijn en er een zeker kwaliteitsverschil is. Van goede kwaliteit is sprake bij Ring Shot, die is overgekomen uit de voorganger op de GameCube. Het kent levels waarin je ringen moet raken samen met een partner. De balsnelheid en hoe erg de tennisbal stuitert verschilt per baan. Verder is de minigame Super Mario Tennis erg geslaagd. Daar kruipt op een muur een tweedimensionaal Mario-level voorbij. De twee minigames rekken de mogelijke speeltijd op.

Minder interessant zijn Galaxy Rally en Ink Showdown. In de eerste probeer je punten te verzamelen op een vierdelige baan, waarvan elk laatst geraakte segment verdwijnt. In de laatste moet je er voor zorgen dat Princess Peach de bal niet kan raken, terwijl drie kanonnen tennisballen en af en toe inktballen spuwen. Beiden zijn wat saai. Daarnaast is Galaxy Rally te makkelijk, terwijl Ink Showdown pittig kan zijn als je de slagen niet onder de knie hebt.