Ara toonde me dat ik geen leider ben, maar een lijder

Het vergt behoorlijk wat van de mens om te leiden. Het zit niet in ieders bloed om sturing te geven aan anderen en meestal komt dat tot uiting zodra het allemaal een beetje minder gezellig begint te worden. Dan komt vaak de ware aard van iemand bovendrijven. Het is wanneer de poep de spreekwoordelijke ventilator raakt dat we zien hoe diplomatiek iemand is. Of hoe barbaars. Tijdens mijn besloten gamescom sessie met Oxide Games - de studio achter Ara: History Untold - kwam mijn ware aard bovendrijven. Wat blijkt: ik ben een lijder.

Dat is een zeer diplomatieke manier van aangeven dat ik echt verdraaid slecht ben in world-management sims en ik moet de mannen van Oxide dikke props geven voor hun professionaliteit. Zij moesten namelijk een uur lang toekijken hoe ik hun game - Ara: History Untold - ontheiligde met mijn mateloze onkunde. Maar waar ik Oxide misschien nog veel meer voor moet complimenteren is het creëren van een game waar ik - een schaamteloze grand strategy proleet - ondanks mijn totale gebrek aan inzicht en ervaring toch een positieve ervaring aan heb overgehouden.

Die positieve ervaring valt deels te wijten aan mijn gids en mede-oprichter van Oxide - Dan Baker - die me stap voor stap uitlegde wat de bedoeling was en wat de ultieme strekking van Ara: History Untold is. Kort gezegd: Ara draait om het creëren van een maatschappij welke door middel van bepaalde prestiges wereldaanzien dient te vergaren. Gelijk een vogelverschrikker, "be outstanding in your field". Of dat nu is op het gebied van technologische vooruitstrevendheid, filantropie, handel, wetenschap, strategisch inzicht of het voeren van oorlog (en deze eventueel zeer gratieus weer beëindigen), als leider van je steeds maar verder groeiend stukje grond ligt de toekomst - en de manier waarop men je beziet - helemaal in jouw handen.

Maar goed, eerst maar eens beginnen met het kiezen van mijn Supreme Being. Hoewel iedere leider zo zijn eigen strenghts en weaknesses heeft, ging ik direct voor de Japanse wijsgeer, puur omdat de feodale Japanse cultuur me aanspreekt. Not that it matters, maar goed. Daarmee dacht ik dat de kous aardig af was, maar de pret begon pas net, aldus mijn mentor. Tijd om te bepalen wat voor eiland ik wil overheersen. Van een eiland ter grootte van Rottumerplaat tot een lap grond zo groot als Groenland en alles daar tussenin, het is gelijk mogelijk. Zelfs het klimaat is naar wens in te stellen. En elke keer wanneer je een nieuwe campaign start, krijg je weer een nieuw, uniek eiland. Dat is uiteraard lekker voor de replayability.

Afijn, ik heb mijn Japanse identiteit aangenomen en mijn eiland geclaimd. Nu nog exploreren. Middels een elementaire tutorial en de tips van mijn Oxide-metgezel zet ik al vlot mijn scout aan het werk. "Go and explore, my dude!" Hoewel Ara de optie geeft om het exploreren op auto pilot te zetten, grijpt mijn kompaan de mogelijkheid om hiermee een ander uniek gameplay element te tonen, namelijk hoe Ara met beurten omgaat. Iedere actie vergt namelijk een x aantal beurten en soms kun je spijt hebben van je keuzes. Zo van, je klikt wat aan, zegt "doe maar wat" en trekt al snel de conclusie dat het misschien niet zo verstandig was.

In het geval van Ara: History Untold is die schade nog beperkt te houden. Tijdens je beurt kan namelijk elke uitgezette actie nog worden teruggedraaid. Je krijgt al wel een voorspelling te zien van je acties, maar kunt deze gedurende je beurt gewoon cancelen en een andere optie verkennen. Pas wanneer je je beurt afrondt, is het definitief. En wanneer je Ara online speelt tegen anderen, doet iedereen dat tegelijkertijd. Oftewel, je hoeft niet vijfendertig beurten te wachten voordat je weer aan de beurt bent, mocht je met zesendertig man online spelen.

Maar goed, ik speelde alleen, dus mijn beurten vlogen voorbij. Terwijl mijn verkenner allerhande grondstoffen opdoet en zich mengt met inboorlingen - waarvan ik moest beslissen of ik ze te vriend houd of niet, ondanks de voor- en nadelen die dat met zich meebrengt - werd ook van me verlangd dat ik mijn eigen dorpje onder controle hield. Want als onverschrokken en wijze leider was het aan mij om te bepalen waar ik mijn volk in laat excelleren, welke vaardigheden men opdoet en hoe vaak ze een fuifje mogen organiseren. Want een feestje op z'n tijd is goed voor de moraal, aldus mijn leerkracht van team Oxide, maar te veel fuifjes en je volk groeit vooral in de breedte. Dan creëer je feitelijk gewoon een nieuw USA in Ara.

En laat dat nu niet het einddoel zijn tijdens mijn klunzige hands-on. Want ik ben dan misschien niet de beste leider, maar ik wil voor het verstrijken van het uur tenminste één victorie hebben geboekt, al is het maar in een gevecht met de lokale wildlife. Want ook dat levert weer grondstoffen op en volgens mijn tour guide kon mijn verkenner 'echt wel' een ijsbeer verslaan. Want als je het van een wolf kan winnen, is een ijsbeer een koud kunstje. Het was alsof men bij Oxide een eigen missie had: laten zien dat de mens - hoe vredelievend deze zich ook lijkt op te stellen - niet te vertrouwen is.

Rust in vrede, lieve verkenner. (time of death: 22-08-2024, 13:55)